Պե՞տք է ռազմագերուն վերադարձնել Ադրբեջանին
Փետրվարի 1-ին, ցերեկը ժամը 3-ին, օգտվելով մառախուղից, ադրբեջանցի հետախույզ-դիվերսանտները Թալիշում փորձել են ներթափանցել ԼՂՀ: առաջնագիծը պաշտպանող հայկական ուժերը գերեվարել են ադրբեջանական բանակի զինծառայող, Էլնուր Հյուսեին Զադեին (ծնված՝ Բարդայում, 1995թ.):
Ադրբեջանն անմիջապես հրաժարվեց իր զինծառայողից ու հայտարարեց, թե նա զորացրված զինծառայող է: Բանակի հետ որևէ կապ չունի: Դրան ի պատասխան, հայկական կողմը հրապարակեց դիվերսանտի փաստաթղթերն ու այն տվյալները, որոնք ապացուցում են, որ ռազմագերին Ադրբեջանի բանակի ծառայող է: Նույնիսկ նրա մայրը լրատվամիջոցներին ասաց, որ իրո՛ք որդին պայմանագրային զինծառայող է: Այսինքն՝ առանձնապես կասկած չի մնում, որ ադրբեջանցին զինծառայող է:
Պարզ է, որ Ադրբեջանը կարող է հրաժարվել իր զինծառայողից: Այսինքն կարող է ասել՝ գնա՛, գործողությունն արա ու վերադարձիր: Եթե չվերադառնաս՝ մենք քեզնից կհրաժարվենք: Պետք է դիմանաս գերության մեջ, չխոստովանես, մենք քեզ երբևէ կվերադարձնենք: Հավանաբար դրա համար հաշվարկներ էլ ունեն, որ հայկական կողմում հնարավոր է դիմանալ: Ադրբեջանում դիմանալն անհնար է, սակայն շփման գծից այս կողմ՝ հանարավոր է:
Հիմա հայկական կողմն ի՞նչ պետք է անի ռազմագերու հետ՝ հարցաքննություններն ավարտելուց հետո: Չէ՞ որ ինչ-որ պահ կավարտվեն բոլոր տեսակի հարցերն էլ, պատասխաններն էլ: Դրանից հետո ռազմագերին բեռ կդառնա Հայաստանի բյուջեի համար: Մի՞թե ռազմագերուն պետք է պահենք ու կերակրենք մինչև նրա մահը խոր ծերության մեջ:
Ոչ: Ռազմագերուն պետք է վերադարձնել Ադրբեջանին, որովհետեւ ռազմագերի պահելը թանկ է նստում մեր վրա: Ամեն ինչ իր գինն ունի: Իսկ ո՞րն է ռազմագերուն պահելու, հագցնելու, կերակրելու գինը: Ի՞նչ ենք մենք ստանում դրա արդյունքում: Իրականում՝ ոչինչ: Հետևաբար քննել, զննելուց հետո նրան՝ որպես բարի կամքի դրսևորում, պետք է վերադարձնել Ադրբեջանին:
Ռազմագերուն պետք է հանձնել Ադրբեջանին՝ մի նախապայմանով. և՛ Հայաստանի, և՛ Արցախի, և՛ Ադերբեջանի հանրային հեռուստաալիքները պետք է ուղիղ հեռարձակեն հանձնումը: Թող Ադրբեջանի բոլոր քաղաքացիները տեսնեն հայկական կողմի բարի կամքի դրսևորումը և հասկանան, որ դա ամենևին էլ Ալիևի հաղթանակը չէ, այլ քաղաքակիրթ երկրի հումանիստական որոշումը: Ի տարբերությւոն բռնատիրական Ադրբեջանի:
[Իրականում` ոչ]
- Հայաստանը կարո՞ղ էր խոչընդոտել բլոգեր Ալեքսանդր Լապշինի արտահանձնումը
- Կարո՞ղ է Իրանը դառնալ Հայաստանի ռազմական ու ռազմավարական դաշնակիցը
- Հովիկ Աբրահամյանը կդառնա՞ ընդդիմադիր
- Գագիկ Ծառուկյանը վերադառնո՞ւմ է քաղաքականություն
Պետք է վերադարձնել Ադրբեջանին, որովհետև Հայաստանը ստորագրել է ՄԱԿ-ի կոնվենցիան: Մենք ինքնակամ համաձայնել ենք միանալ քաղաքակիրթ աշխարհին, հետևաբար, պարտավոր ենք տեր կանգնել մեր իսկ ստորագրությանը: Միջազգային փաստաթուղթո ստորագրելը ու դրա վրա «թքած ունենալը» Բաքվի բռնապետին է բնորոշ: Բացի այդ՝ սա իրավական գործընթաց է: Երբ իրավական գործընթացին քաղաքական բովանդակություն ես տալիս, հարցը չի դադարում լինել իրավական՝ իր հետևանքներով: Եվ ստորագրությանդ տեր կանգնելը, պարտավորությունդ կատարելը դեմոկրատիայի ցուցիչ է: Ադրբեջանը դեմոկրատական համակարգ չէ և մեծ հաշվով չի էլ ձգտում այդպիսին լինել:
Բայց՝ պե՞տք է Ադրբեջանին վերադարձնել ռազմագերուն. Իրականում՝ ոչ
Պետք չէ վերադարձնել դիվերսանտ ռազմագերուն, որովհետև նա Հայաստան հյուր չէր եկել ծաղիկներով ու շոկոլադով: Եկել էր զենքով, ավելի ճիշտ՝ մինչև ատամները զինված: Եվ եթե հակադիվերսիոն խումբը նրան ժամանակին չվնասազերծեր, նա գուցե հասցներ մի քանի հայ դիրքապահ սպանել, կամ հայ գյուղացի: Եթե նա սպանելու էր եկել, ապա ինչո՞ւ նրան բաց թողնել հենց այնպես:
Բացի այդ՝ նա խախտել է սահմանը: Սահմանախախտումը քրեորեն պատժելի արարք է, հետևաբար նա պետք է նստի բանտում ու երկար, որպեսզի իր եղբայրներին դաս լինի: Բոլոր ադրբեջացիները պետք է հստակ պատկերացնեն, որ Ղարաբաղի սահմանը խախտելու համար իրենք կպատժվեն ու խիստ: Եվ հակառակորդը պետք է իր պատիժը կրի այնտեղ, որտեղ կատարել է հանցանքը: Ու ամենևին էլ պետք չէ նրա համար առանձին խուց առանձնացնել: Բանտում պայմանները գուցե այնքան էլ լավը չեն, բայց դե՝ բոլորի համար նույնն են:
Ադրբեջանցի դիվերսանտին ոչ թե պետք է վերադարձնել, այլ ուղարկել ուղղիչ աշխատանքի: Այնպես, ինչպես գերմանացի ռազմագերիներն էին կառուցում Խորհրդային Միության ավերված, տուժած քաղաքները, շենքերը, փողոցները: Նա պետք է տարիներ շարունակ վերականգնի ու կառուցի այն, ինչը պիտի որ պայթեցներ ու ոչնչացներ: Նրանք, ովքեր մեզ մոտ են գալիս պայթեցնելու, պետք է հարկադրված լինեն խաղաղ պայմաններում կառուցել ու շենացնել: Կառուցելուց հետո այլևս չեն գա պայթեցնելու, հավանաբար: