[InterPress] Որբը հանդիպում է իր պապին․ Ջորջ Սեբուհյանի հուշերը
Սուլող հայը
Հայրս 9 տարեկան էր, երբ իմացավ, որ ազգանունը հայկական է: Մինչև այդ նա չէր լսել այդ բառը, առավել ևս, չգիտեր հայերի մասին:
1940 թվականն էր, Բրոնքսում, նույն տարին, երբ Cincinnati Reds-ը յոթ խաղում պարտության մատնեց Detroit Tigers-ին` երկրորդ անգամ հաղթելով World Series-ում: Նույն տարին Ֆրանսիան վեց շաբաթվա ընթացքում հանձնվեց նացիստական Գերմանիային: Մինչ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը մոլեգնում էր օվկիանոսից այն կողմ, պատանի Ռոյը, ում մայրը լքել էր նրան 1931 թ.-ին, թերթ էր բաժանում և ապրում էր իր երրորդ խնամակալ ընտանիքում:
Մի փոքրիկ մթերային խանութ կար անկյունում, ուր մտնում էի ամեն շաբաթ կեսօրին, թերթերը բաժանելուց հետո: Սեփականատերը բարի մարդ էր, միշտ մեղմ էր խոսում և կարծես երջանիկ էր, որ տեսնում էր ինձ: Նա նույնիսկ գովում էր ինձ իր մյուս հաճախորդների մոտ, ինչն ինձ շփոթեցնում էր:
Մի օր նա հարցրեց, թե ինչու է ազգանունս տարբերվում իտալացիներից, որոնց հետ ապրում եմ: Ես ասացի, որ որբ եմ և ծնողներիս չեմ ճանաչում: Նա մտահոգվեց, վաճառասեղանի վրայով առաջ հակվեց ու ասաց, որ ազգաանունս հայկական է: Ես վախեցա: Երբեք չէի լսել այդ բառը, չգիտեի, թե դա ինչ է նշանակում: Այնքան տարօրինակ էր:
Նա հարցրեց. «Որևէ հայի ճանաչու՞մ ես»:
Ես շփոթված էի: «Ովքե՞ր են հայերը»:
«Ինչո՞ւ է ազգանունդ հայկական: Չգիտեի՞ր, որ դա հայկական է:Նրանք քեզ չէի՞ն ասել»: