Յակուձա` Լոտոսի արնածաղիկ. Կաձուո Տաոկայի մահն ու հուղարկավորությունը
Թաղման արարողությունն ավելի բազմամարդ կլիներ, եթե հուղարկավորությունից երկու օր առաջ 9.300 ոստիկաններ շրջափակումների ու ձերբակալությունների չդիմեին ամբողջ երկրում ցանց կազմած 1.332 ավազակաորջերում: Հանցագործության պահին կամ հիմնարար փաստերի ճնշման տակ ձերբակալվեցին 126 ավազակախմբերի 870 ղեկավարներ` թմրանյութեր վաճառողներ, խաղատների և ընդհատակյա հասարակաց տների տերեր, շորթողներ, ահաբեկիչներ: 130 յակուձաներ կարողացան թաքնվել: Նրանց նկատմամբ համաճապոնական հետախուզում հայտարարվեց:
1981 թվականի հոկտեմբերի 25-ին` հուղարկավորության օրը, Կոբեն պատերազմական տարիների քաղաք էր հիշեցնում: Փողոցներում հերթապահում էին զրահապատ, հսկա մեքենաներ: Արգելափակոցների մոտ շարված ոստիկաններն ուշադիր հետևում էին բոլոր անցորդներին: Գլխավոր խաչմերուկներում ջրցան մեքենաներ էին կանգնած, որոնք տանկերի էին նմանվում: Դրանց մոտ ոստիկանական ջոկատներ էին դիրքավորվել: Օրինականության պահապաններն ավելի շատ նմանվում էին դեսանտայինների` վահաններով, սաղավարտներով ու մահակներով զինված: Նրանք պատրաստ էին դիմագրավել «թշնամուն»:
Իսկ «թշնամին» քաղաք էր լցվում վաղ առավոտից: «Սինկանսեն» կոչվող արագընթաց երկաթուղագծի գնացքներից ու ավտոբուսներից 30-50 մարդու հասնող խմբերով իջնում էին սև կոստյումներով, փայլեցված, սև կոշիկներով և մուգ ակնոցներով յակուձաները: Նրանք ժամանում էին սև ավտոմեքենաներով, որոնք միայն ամերիկյան էին: Բոլոր ժամանողները սև մազերով ու կարճ կտրվածքով էին. սա երկվորյակ եղբայրների տպավորություն էր թողնում: Սակայն օրինապահներն անմիջապես ճանաչում էին քրեական աշխարհի` տարիներ շարունակ հետախուզվող բոսսերին:
- Ժամանեց Հիրոսի Կիմուրան` «Կիմուրա գումի» ղեկավարը,և հաղորդեց երկաթուղային կայարանի ելքի մոտ կանգնած ոստիկանը, որը քաղաքացիական հագուստով էր:
- Եկավ Իտիո Հիրանոն,և զեկուցեց մյուսը և լրացրեց, և Հիմեձի քաղաքում ապրողը: Այո', այո', «Տակենակա գումի» խմբավորումից:
- Կունիձիրո Սուձուկի, «Սուձուկունի գումի» խմբավորման բոսսը, - հաղորդեց երրորդ գործակալը, որը բնավ էլ չէր թաքցնում պիջակի տակ ամրացված հաղորդիչը: Կունիձիրո Սուձուկին, ի նշան ողջույնի, թփթփացրեց ոստիկանական գործակալի ուսին:
Ճապոնական ավանդույթի համաձայն` հանգուցյալ Տաոկայի հարազատները հրավեր էին ուղարկել բազմաթիվ մարդկանց: Հրավիրատոմսերում, սակայն, անսովոր մի ձևակերպում կար. թաղման արարողությանը ներկայանալ ոչ ավելի, քան երկու թիկնապահով: Եվ երկու հազար խմբավորման ղեկավարները, որոնց ուղեկցում էին ավելի քան երեք հազար թիկնեղ թիկնապահներ, ուղղվեցին դեպի Կոբեի ազնվական թաղամաս. Կաձուո Տաոկայի առանձնատունն այստեղ հսկայական տարածք էր զբաղեցնում: Առանձնատան մուտքը զարդարում էր սև սարդի պատկերով («Յամագուտի գումիի» իսորհրդանշանը) հսկա ճերմակ մի պաստառ: Թփերով ու ծառերի ճյուղերով ագուցված մուտքի վրա հիերոգլիֆները ցուցանում էին. «Յամագուտի գումիի» երրորդ բոսսի հուղարկավորություն»: Հազարից ավելի սաղավարտավոր ու վահանակիր ոստիկաններ ուս-ուսի շարված էին առանձնատան շուրջ: Նրանց դեմ-դիմաց կանգնած էին սև կոստյումներով ու մուգ ակնոցներով մարդիկ` «Յամագուտի գումիի» անդամները: Նրանց կեցվածքն ու հայացքը պարզորոշ հուշում էին, որ ոստիկաններին չի հաջողվի մտնել այգի, որտեղ փակցված էր հանգուցյալի հսկա նկարը:
Փողոցի սկզբում ոստիկանական պահակակետ էր կանգնած: Յակուձաները սովորական շարժումով վեր էին բարձրացնում ձեռքերը, ոստիկանները ոտքից-գլուխ խուզարկում էին նրանց: Փնտրում էին զենք և, չգիտես ինչու, փող: Նախազգուշությունը պատահական չէր. ճապոնական քրեական ընդհատակը ներքին հզոր բախումների մեջ էր: Հակամարտող խմբավորման անդամներից մեկի ձեռքով Տաոկայի պարանոցին արձակված գնդակն արագացրեց ճապոնական մաֆիայի «կնքահոր» վախճանը: Հուղարկավորության առիթով գանգստերների հայտարարած խաղաղությունը հուսալի չէր թվում ոստիկանությանը: Եթե հանկարծ թաղման արարողության ժամանակ գոնե մեկ կրակոց հնչեր, ոստիկանությունը կընկներ մամուլի «զանգվածային կրակի» տակ:
Ճապոնիայում սովորություն կա գումար տալ հանգուցյալի ընտանիքին: Դա արվում է հատկապես հուղարկավորության ժամանակ: Անիմաստ կլիներ մտածել բանկային փոխանցումների մասին, որովհետև այդ դեպքում յակուձան պետք է պետական հարկ մուծեր: Ոստիկանության համար գումար բռնագրավելը նույնքան կարևոր էր, որքան գանգստերներին զինաթափելը: Բոսսի վախճանն անպայման ենթադրում էր «Յամագուտի գումիի» եկամուտների կտրուկ անկում, արդարացիորեն մտածում էր ոստիկանությունը: Իսկ առանց եկամուտների, հասկանալի է, անհնար կլիներ պահպանել մաքսանենգության ու թմրանյութերի գաղտնի առևտրի, ընդհատակյա բուքմեյքերների, խաղատների ու հասարակաց տների, ահաբեկիչների, շորթողների և մարդասպանների լայն ցանցը: Հետևապես, քրեական սինդիկատն առանց փողի փուլ կգար, որին էլ Երկրորդ համաշխարհայինից հետո ընկած ողջ ժամանակաընթացքում ձգտում էր ոստիկանությունը: Գոնե այսպես էր ներկայացվում հասարակությանը: Սակայն ոստիկանությունը որքան էլ ուշադիր ու խնամքով տնտղեց հուղարկավորության մասնակիցների գրպանները, այդուամենայնիվ հուղարկավորության ժամանակ «Յամագուտի գումին» հավաքեց 250 միլիոն իեն: Նվիրատվությունները 300 հազարից մինչև 20 միլիոն իեն էին (20 միլիոն իենը 30-35 սմ հաստությամբ տրցակ է):