Ես եմ Մանյունյան...
Բերդի բազառում լավ խառը կանաչի են ծախում։ Մաման ճաշի համար էր ուզել։ Մարգո տատը, որ ամեն օր կովը կթում ու կաթը Բերդ է տանում, խոսում էր Մանյունյայից։ Մարգո տատը, որ դպրոցում է վերջին անգամ տպած տառերի հանդիպել ու ձեռքը օդում թափ տվել` «գրքի հերն էլ անիծած,Մաշտոցինն էլ վերեք, իմն իմ մարդն ա ու նախիրը», հպարտությամբ Աբգարյան Յուրիի աղջկա մասին էր խոսում, որին իրականում ոչ տեսած էր, ոչ լսած։ Մանյունյային ամենալավը գիտեն բերդցիները։ Բազառում երկար ժամանակ խոսելու թեման սրսկած պոմիդորները, Կամոյի "տարած֊ ետ բերած" աղջիկն ու քաղցր Մանյունյան էր։ Մարգո տատը հարևան Վարդգեսիկի թևի տակ դրած էր տեսել գիրքը։ «Լավ էլ սիրուն գիրք ա»,- ասել էր Տան ու «էստի համեցեք»֊ով իրեն կողմ ձգել գնորդներին` Նավուրից, Այգեձորից,Չինչինից։ Բազառի դիմացի խանութում օրեր առաջ հանդիպեցի ձյաձ Հրաչին, պատին մի մեծ թերթ էր կպցրած, ուշադիր նայեցի ու իբր, չեմ ճանաչել, հարցրի. ֊Ո՞վ է, որ մի հատ էլ պատից ես փակցրել։ ֊Պա՜, խայտառակ չես հո տյու, մեր Մանյունյան ա։ Ժուռնալիստնին քանի օրա` իրա մասին են խոսըմ։ Ձյաձ Հրաչը մոտ կանչեց ինձ ու ականջիս փսփսաց` ինքը ժամանակ չի ունենա գիրքը կարդալու, խոսք վերցրեց ինձանից` որ կարդամ,իրեն անպայման պատմեմ, ամոթ է, որ չիմանա, կասեն Հրաչն անգրագետ ա։ Ձյաձ Հրաչին ծերից ծեր պատմել եմ գիրքը, մի ահագին լսելուց հետո բացականչում էր` վայ քո՜, ցավդ տանեմ, Նարինե ջան։ Էն ամենալավ մասերում էլ դադար էր վերցնում, չիբուխը վառում(հա, ինքը մինչև հիմա էլ դա է ծխում), ու ասում` շարունակի։ ֊Ղաքիդ մեռնեմ,Նարինե ջան, Տային էլ բարևնի իմ կողմից,֊ասեց ու աչքով արեց։ Մանյունյան իմն էլ է, Մարգո տատինն էլ է, ձյաձ Հրաչինն ու սրսկած պոմիդոր ծախողինն էլ է։ Ես եմ Մանյունյան...