Մարդիկ այս հոգեբանական թրիլլերից հետո 1 ամիս ուշքի չեն գա
Կարծիքս միանշանակ դրական է։ Գիրք, որը ընթերցողը սկզբից մինչև վերջ կարդում է նույնիսկ մեկ վայրկյան առանց շնչելու, աչք թարթելու, ծպտուն հանելու և լարված հաջորդ էջը թերթելու վայրկյանի հաճույքին սպասելու ուղղակի կարող է համարվել սիրվածը Աշխարհի կողմից։
Ալեքս Մայքլիդիսը վայրկյան անգամ չսպասեսց և միացավ այդ շարքին իր ամենահրաշալի և ամենաընթերցասերների համար ստեղծված վեպերից մեկով՝ «Լռակյաց Հիվանդը» վեպով, իսկ Նյումեգը միանգամից հայ ընթերցողի դատին հանձնեց մի դետեկտիվ, որի ամեն վայրկյանը բաց թողնելուց հետո պետք է գնաս նորից կարդաս, որի ամեն տող կապված է 100 էջ այն կողմում քեզ սպասողին։ Սպասում է մի այնպիսի մարդու ով ուզում է ագահի պես բոլոր էջերը հատ առ հատ ծամելով և առանց հաճույք չստանալու կուլ չտալ և հասնել այդ 100 էջ այն կողմ գտնվող էջին, որից ևս 100 էջ այն կողմ քեզ է սպասում ավելի կրքով լի և թեժ տող, որը նույնիսկ հասարակ մարդու ենթագիտակցությունը ճղելով կարող է անցնել և հասնել գագաթնակետին։
Նույնիսկ ոչ գրքասեր մարդիկ այս դետեկտիվ հոգեբանական թրիլլերից հետո 1 ամիս ուշքի չեն գա։ Նրանք և ինչպես բոլորը կասեն ինչու ավարտվեց թող անվերջ գնա, որովհետև գիրքը քեզ ամբողջովին իրենն է դարձրել։ Այս դետեկտիվը թարգմանելիս Նյումեգ հրատարակչությունը երևի ամբողջ հայ ընթերցողներին պատիվ է տվել իր ձեռքերում դիպչել և աչքերով հեռվից շոյել բոլոր տողերն հատ առ հատ առանց որևէ վայրկյան կանգնելու և ջուր խմելու որովհետև քո ծարավը քեզ հաղթել է։
Սա վեպը չէ, սա վեպ է գրված տարիներով, սակայն ամենահասարակ մարդու աչքերն ի զորու չեն սա կարդալ նույնքան արագությամբ, որքան որ սա է գրվել։ Մեկ գիշերվա կեսն էլ բավական է։ Այս վեպն ավարտել և դեռ մեկ ժամ էլ նստել և վերլուծել շշմած դեմքով։
Նորից ու նորից Նյումեգը փայլեց իր շնորհքով և գրագետ ձևով թարգամնությամբ։ Իսկ Ալեքս Մայքլիդիդսը ուղղակի փայլեց իր վեպով, որը երբեք չի մոռացվի։ Շնորհակալ եմ Նյումեգ, որ կաս և դեռ կշարունակես գործել։