Ժամանակն է հանելու վարդագույն ակնոցները
Հիշում եմ` փոքր տարիքում մայրս ինձ պատմում էր տարատեսակ հեքիաթներ ու պատմություններ , որտեղ քաջազնի հերոսները հաղթահարելով ճանապարհին հանդիպող խնդիրները և իրենց առաջ նպատակ դնելով գնալ առաջ ՝ կատարում էին բազմաթիվ խենթ ու խելառ առաջադրանքներ, որոնք լուսավորությամբ էին պսակվում։ Ամեն բան թվում էր հրաշալի, բայց ես մեծացա։ Ժամանակն է հանելու վարդագույն ակնոցները, բացել Օբամայի գիրքը և այն կարդալ Միշելի աչքերով։
Չիկագո, Սաութ Սայդ թաղամաս. Միշելի փոքրիկ և յուրահատուկ ընտանիքն ապրում էր երկհարկանի տան երկրորդ հարկում։ Թաղամասում թերևս բնակվում էին սևամորթներ, և դժվար էր գտնել տարանջատումը սևերի և սպիտակների միջև։ Ամեն բան թվում էր հարթ ՝ խաղաղ և բարենպաստ՝ ապրելու համար, մինչև վրա է հասնում Միշելի ուսանողական տարիները, իրավաբանական ֆակուլտետում։ Որտեղ էլ ըմպում է անարդարության «քաղցրահամ» հյութը։ Թաղամասում որտեղ ապրում էին, գնալով քչանում էր սևամորթների թիվը, հետևաբար մեծանում էր սպիտակամորթների հետ ապրելու ռիսկային փուլը։
Միշելն ապրում էր, աշխարհը տեսնելով իր ընտանիքի սահմաններում։ Սակայն ինչն ունի սկիզբ, այն էլ ունի վերջ։ Հասնում ենք հրաշալիին, Բարաքին հանդիպելու տարիներին։ Միշելը հասարակ իրավաբանական աշխատող էր, մինչև հասնում է պահը Բարաքի կինը լինելու (վերջինս աշխատանքի ժամանակ էր ծանոթացել Բարաքի հետ) հետագայում նաև ներկայանալի մայր դառնալու և ապա քաղաքական գործչի կին դառնալու պահը։
-Բարաքը տանը չէր լինում,-ասում էր քաջ Միշելը , քաջ գիտակցելով, որ ամուսինը աշխատանքի գերի էր։ Սեր, ահա հաղթող ուժը խոչընդոտների։ Օբաման ասում էր. - Երբեք չասեք ես հասա այս փուլին և հաղթած եմ, միշտ կա տեղ, կա առաջ գնալու հնարավորություն, և պետք է օգտվել այդ հրաշափայլ հնարավորությունից։