Ազատ Գասպարյան. Հեռուստատեսությունը մոռացել է, որ կյանքում արվեստ կա
Իմ ապրած տարիները
Սիրում եմ մտաբերել անցած-գնացած տարիները: Տարիներ, տարիներ….Եղել են գտած տարիներ, կորցրած տարիներ…Մանկությանս տարիները ծանր են անցել: Ես ունեցել եմ հետպատերազմյան մանկություն. Ո՛չ իսկական գնդակ ունեի, ո՛չ իսկական խաղալիքներ, բայց ունեի ինձ շրջապատող բնությունը, որտեղ անցնում էր իմ մանկությունը, և կազմակերպվում էին խաղեր: Հիմա մտովի հետ նայելով եմ հասկանում, թե ինչ օրեր եմ ունեցել` սիրով ու խաղաղությամբ լի, ատելությամբ ու բռնությամբ լի: Ամեն տեսակի օրեր ունեցել եմ: Ատելություն կար մեջս բռնության հանդեպ, որովհետև աքսորված ընտանիքի զավակ եմ եղել: Բայց հետո ընդունվեցի Թատերական, և դա մեծ երջանկություն էր ինձ համար: Ամեն ինչ մոռացա, ուղղակի երջանիկ էի: Պապիկս ասում էր` գոհ լինենք, բայց չբավարարվենք:
Իմ հանդիսատեսը
Այսօր Հայաստանում հնարավոր չէ դերասան լինել, որովհետև դերասանական արվեստ չկա մեր երկրում: Ուղղակի ես չեմ կարող հրաժարվել ինքս ինձանից, իմ անցած ճանապարհից, և պետք է շարունակեմ լինել դերասան: Բայց ցավով հասկանում եմ, որ մեր ժողովուրդը հեռացել է թատրոնից, ես էլ մյուս դերասանների հետ դարձել եմ նրա համար օտար: Ու հիմա, երբ հանդիպում եմ հին հանդիսատեսին, իմ հանդիսատեսն ուժ է տալիս ինձ, որ հասկանամ ու ինքս ինձ ասեմ` պետք է լինել, պետք է շարունակել, պետք է պաշտպանել այն, ինչ արդեն ձեռք ես բերել: Այլ կերպ ուղղակի հնարավոր չէ:
Ես ստիպված եմ հանդիսատեսին բաժանել խմբերի: Սկսել եմ իմ հանդիսատեսին տարբերել այն հանդիսատեսից, որն այսօր 20 տարեկան է, որը կտրված է արվեստից, գրականությունից: Չէ՛, նրանք իմը չեն: Նրանք այսօր սերիալների հանդիսատեսն են, բայց ո՛չ Ազատ Գասպարյանի:
newmag #25 2011թ.