Ագրամունդիզմի վախճանը. ինչպե՞ս ԵԽԽՎ նախագահը խայտառակեց Եվրոպայի խորհուրդը
Այս կառույցի հիմնումից ի վեր նման բան չէր եղել: Երբ ստեղծում էին Եվրոպայի Խորհուրդը, չէին էլ մտածում, որ կարող է Խորհրդարանական Վեհաժողովի նախագահը կաշառակեր լինել և առաջանա նրան հեռացնելու օրհասական խնդիր: Դա էր պատճառը, որ կանոնակարգով գոյություն չուներ նախագահին հեռացնելու որևէ մեխանիզմ: ԵԽ հիմնադիրները գուցե չափից դուրս լավատես էին:
Սկսած 2013-ից ԵԽԽՎ-ում Ադրբեջանը անցավ բացահայտ լկտիության: Պատգամավորներին գնելը այլևս ոչ ոքի համար գաղտնիք չէր: Ադրբեջանամետ էին դառնում նույնիսկ այնպիսի զեկույցներ, որտեղ խոսվում էր Ադրբեջանում մարդու իրավունքների մասին: Կաշառքների մասշտաբն այնքան մեծացավ, որ որոշ դետալներ դուրս եկան ջրի երես: Միլանի դատախազությունը նույնիսկ քննություն սկսեց պատգամավոր Լուկա Վոլոնտեի նկատմամբ: Հետո եղավ Ուոլտերի զեկույցը, որը, մեծ ջանքերի գնով, բարեբախտաբար տապալվեց, բայց ընդունվեց բոսնիացի պատգամավոր Միլիցա Մարկովիչի հակաարցախյան զեկույցը Սարսանգի ջրամբարի վերաբերյալ: Ի դեպ, տիկին Մարկովիչը դրանից հետո (2016-ի հունվար) կտրուկ փոխեց իր զգեստապահարանը ու սկսեց կրել գերթանկարժեք իրեր:
Կարդացեք նաև.
- Ադրբեջանի սկանդալային գործարքները բացահայտվում են. Եվրոպայի խորհուրդը հետաքննություն է սկսել
- [Freedom House] Ինչո՞վ է Ադրբեջանի գերդաստանային իշխանությունը վտանգավոր Եվրոպայի համար
- Հնարավո՞ր էր ԵԽԽՎ-ում կանխել հակահայկական բանաձևը
Ագրամունդի դեպքն ընդհանրապես զավեշտալի է: Իսպանացի պատգամավորը պարբերաբար արգելում էր հայկական պատվիրակությանը խոսել կոռուպցիայի մասին՝ վախենալով, որ կարող է իր անունն էլ տան: Աղմուկն այնքան բարձրացավ, որ չկաշառված պատգամավորները պարզապես հոգնեցին բոլոր նիստների անբաժան մասը դարձած հայ-ադրբեջանական լեզվակռիվներից:
Եվ ահա մի օր Ագրամունդը որոշում է ռուս պատգամավորների հետ մեկնել Սիրիա՝ Բաշար Ասադի հետ հանդիպելու: Սա եղավ վերջին կաթիլը: Արևմտյան երկրների այն պատգամավորները, որոնք մեծ հաշվով անտարբեր էին կաշառքների մասին բարձրաձայնող հայկական պատվիրակության ելույթների նկատմամբ, պահանջեցին Ագրամունդի հրաժարականը: Ագրամունդը չհեռացավ, ստիպված փոխեցին կանոնակարգը: ԵԽԽՎ նախագահը փախավ իր իսկ ղեկավարած կառույցի շենքից ու այլևս չվերադարձավ: Քաղաքական գործընթացը զարգացավ ու Ագրամունդին հեռացնելը դարձավ անխուսափելի:
Ագրամունդի հրաժարականից 2 օր առաջ Ալիևը Բաքվում ԵՄ պատվիրակության առջև հայտարարեց, որ, եթե իրենք լքեն Եվրոպայի Խորհուրդը, ոչինչ էլ չեն կորցնի: Սա ազդակ էր նաև Ագրամունդին, որ նրան պահել Բաքուն այլևս չի կարող: Փորձառու իսպանացին ամեն ինչ լավ գիտակցեց, հեռացավ, որ չհեռացվի: Հույս ունենանք, որ իր հետ կտանի նաև կաշառքներով բանաձևեր գնելու պրակտիկան, առավել ևս, որ Ալիևը կարծես այլևս չի դիմադրում, բացահայտ բողոքում է ԵԽ գլխավոր քարտուղարից՝ նրան անվանելով հայամետ, հաշտվում է փաստի հետ, որ ԵԽ նախարարների կոմիտեն սպառնացել է դադարեցնել Ադրբեջանի անդամակցությունը: Հնարավոր է՝ Ալիևը Եվրոպայում փնտրում է կաշառքների տարածման նոր վայր: Թիրախում կարող է լինել Բրյուսելը՝ ԵՄ-ն, բայց դա այլ կազմակերպություն է, բոլորովին ուրիշ միջավայր: Ամեն ինչ այդքան հեշտ այլևս չի լինելու: