The New Yorker. Վերջին լանչը կինոռեժիսոր Մայք Նիքոլսի հետ
Մայք Նիքոլսը մահացավ 83 տարեկանում: Մահը անդառնալի կորուստ է բոլոր նրանց համար, ովքեր ճանաչում և սիրում էին նրան: Նաև ինձ համար: Նա անկրկնելի էր: Ռուս էմիգրանտի և գեղեցկուհի գերմանուհու որդին ԱՄՆ ժամանեց 1939-ին: 7 տարեկան էր, անգլերեն չգիտեր, մազեր չուներ կապույտ հազի դեմ սխալ պատվաստման պատճառով: Նա պարուրված էր ինքնաքննադատության զգացումով:
«Ես զրո էի»,-ասաց նա ինձ, երբ 2000 թվականին հարցազրույց էի վերցնում: «Ես անհայտ երեխաների մեջ ամենահայտնին էի,-կատակում է իր տխուր մանկության մասին` հավելելով.-զարմանալի է՝ որքան երկար ձգվեց այդ ամենը»: Տասնամյակներ անցան, մինչև հաջողակ կատակերգուն, բեմական ռեժիսորն ու ֆիլմարտադրողը հասավ իր կեսդարյա երազանքին:
Իր կրթվածության և սուր մտքի շնորհիվ Նիքոլսը լույս սփռեց իր անհրապույր ժամանակների վրա: Իր հիանալի ֆիլմերի շնորհիվ նա բացահայտեց տաղանդավոր դերասաններ Դասթին Հոֆմանին «Շրջանավարտը», Մերիել Սթրիփին՝ «Սիլկվուդ», Ալ Պաչինոյին՝ «Հրեշտակներն Ամերիկայում», Ջոն Տրավոլտային՝ «Հիմնական գույներ», Ջեք Նիքոլսոնին՝ «Մարմնական մերձեցում» ֆիլմերում: Նիլ Սայմոնի հետ նախագծեց նաև կատակերգություններ, պահանջեց և ստացավ տոկոսներ հեղինակային հոնորարներից:
«Մայք Նիքոլսի նման հիանալի անձնավորության հետ երբեք չեմ աշխատել և գուցե չաշխատեմ էլ»,-ասել է Սայմոնը:
«Shall we Esca?»,-հարցրեց ինձ Մայքը սեպտեմբերին կայացած մեր հանդիպման ժամանակ: Տարվա մեջ մի քանի անգամ հանդիպում էինք 9-րդ պողոտայի մի ռեստորանում՝ զրուցելով շոու բիզնեսում կատարվող բաների մասին: Ամեն անգամ նա ավելի շուտ էր գալիս հանդիպման՝ տեղ զբաղեցնելով ռեստորանի վերջին սեղանի մոտ: Երբեք չէր խոսում իր խնդիրների մասին, սակայն արտաքին տեսքը մատնում էր, որ հիվանդ է: Կյանքի հանդեպ ունեցած սերը և զրուցելու պատրաստակամությունը չէր կորցրել: