18 տարի՝ 4 նախագահ. ԱՄՆ փոխվող նախագահներն ու չփոխվող արտաքին քաղաքականությունը
Թրամփը շատ է թվիթ անում, շատ-շատ…
Այս նախագահի աշխատանքը շատ թափանցիկ է, նրա արժանիքն այն է, որ ամեն թվիթ, որ նա անում է, իր բառերն են: Նրա թվիթերը կարող են զվարճանալու առիթ տալ ինչ- որ շոուների հաղորդավարների, բայց նա իսկապես լուրջ է վերաբերվում Հյս. Կորեային և Իրանին վերաբերող հարցերին: Այո նրա գրառումներից շատերը հակասական են, բայց դա նրա ձայնն է: Վերջին շրջանում ամանշատ թվիթերյան գրառումներն արել է Նյու Յորքի գագաթնաժողովի ժամանակ, շատ-շատ. հիմնականում արտաքին քաղաքականության մասին էին. որոշները հասկանալի էին, որոշները՝ զարմացնող, որոշներն էլ ունեին պարզաբանման կարիք: Լրագրողներն ու բլոգերները հաճախ խնդրում են պարզաբանել այս կամ այն թվիթը:
«Սպիտակ տանը կամ պետքարտուղարությունում ոչ ոք իրավունք չունի ասելու նախագահին՝ ինչի մասին գրառում կատարել, մենք չենք կարող նրան հարցնել կամ ուղղորդել». սա է այն պատասխանը, որը մենք հաճախ տալիս ենք: Մենք կարող ենք մեկնաբանել՝ կապելով պետքարտուղարության վարած արտաքին քաղաքականության հետ, բայց ոչ ոք չի կարող պատասխանել նրա փոխարեն, դա իր սեփական գրառումներն են:
Ինչպես բոլոր հասարակ մարդիկ նա էլ է սխալներ անում, ինչպես նաև՝ տպագրական, դրանից բխող թյուրիմածությություններ էլ են եղել, որից հետո սկսել ենք շատ զանգեր ստանալ լրագրողներից:
Մարդը, ում լսում է Թրամփը
Նա հանդիպում է Թիլերսոնի հետ կանոնավոր՝ շաբաթը 1-2 անգամ ամենաքիչը, հիմնականում՝ Սպիտակ տանը և դա հնարավորություն է պետքարտուղարի համար արտահայտելու իր տեսակետները, թե ինչ պետք է անի ու ասի նախագահը, իսկ նրա համար հնարավորություն է խորհուրդներ լսելու: Հիմնականում չեք լսի արտաքին քաղաքականության մասին կարծիք, որ տարբերվում է նախագահի կարծիքից: Վստահաբար կարելի է ասել, որ նա այժմ ավելի լավ է տեղյակ և պատկերացնում է՝ ինչ է կատարվում աշխարհում: Նա լսում է պետքարտուղարությանը, իր խորհրդականներին, և հատկապես՝ Թիլերսոնին:
Նախագահ VS արտաքին քաղաքականություն
Ես աշխատում եմ պետքարտուղարությունում Քլինթոնի նախագահությունից, կարող եմ ասել, որ արտաքին քաղաքականությունն ու առաջնահերթությունները շատ չնչին են փոխվել: Դու աշխատում ես պաշտպանելու ամերիկյան շահերը, դա է որ ինձ դուր է գալիս և հեշտացնում աշխատանքը տարբեր նախագահների աշխատակազմում լինելիս:
Ջորջ Բուշի նախագահության ժամանակ ես աշխատել եմ Քոլին Փաուելի և Քոնդոլիզա Ռայսի հետ, հիանալի էր աշխատել նրանց հետ: Փաուելը զինվորական էր, չէր ծիծաղում, շատ խիստ էր, բայց և շատ հստակ՝ իր դիրքորոշումներում: Ռայսը ակադեմիկ էր, եկել էր Սթենդֆորդի համալսարանից, հրաշալի վերլուծական միտք ուներ, կարողանում էր փաստարկներ բերել ու համոզել:
Որոշներն ասում են, թե Օբաման ավելի միջազգային մտածելակերպ ուներ, Թրամփը ցանկանում է պաշտպանել ամերիկյան շահերը: Օբաման էլ էր անում, և պետք է, բայց այս իշխանությունն ավելի մեծ տեղ է հատկացնում դրան: Ի՞նչ կարող եմ ասել Հիլարի Քլինտոնի մասին, ըըըը, կարո՞ղ էր նա նախագահ դառնալ՝ այո, ցանկացած մեկը՝ նրա փորձով, կարող էր:
Կարդացեք նաև․
- Ղրիմը՝ Անկարայի խաղաթուղթ. Ինչո՞ւ է Անկարան ժամանակ առ ժամանակ վեր հանում ղրիմյան թաթարների հարցը
- Ինչո՞ւ է այդքան կարևոր ԵՄ ԱլԳ նոյեմբերյան գագաթնաժողովը
- Աստծո սիրույն. ինչպե՞ս է Քսենիա Սոբչակն առաջադրվել նախագահի թեկնածու, և ո՞վ է մասնակցում քարոզարշավին
Ես համաձայն չէի, բայց չէի կարող բարձրաձայնել
Երբեք չեք լսի մամուլի խոսնակից, որ նա համաձայն չէ, այս կամ այն տեսակետին: Երբ մենք ստանձնում ենք պաշտոնը, գիտենք, որ ծառայելու ենք երկրին ու իշխանությանը, մենք պետք է շարժվենք հաստատված քաղաքականությամբ. հավատաք դրան, թե՝ ոչ: Անկեղծ լինեմ, ես կողմ չէի իրաքյան պատերազմին: Ետ գնալով 2004 թվական՝ կարծում եմ, որ դա ճիշտ որոշում չէր այդ ժամանակի համար: Բայց ես երբեք բացահայտ չեմ ասել, որ կողմ չեմ նախագահ Բուշի և իր թիմի վարած քաղաքականությանը, միգուցե՝ ընտանիքում, անձնական միջավայրում արտահայտել եմ իմ կարծիքն ու բացատրել, բայց որպես պաշտոնյա՝ չէի կարող: Անհրաժեշտություն է, որ մամուլի խոսնակը հանրայնորեն աջակցի թիմի վարած քաղաքականությանը: Այլ սցենար լինել չի կարող: