Այս գործը պարտադիր ընթերցանության ցանկում պետք է լինի հանրակրթական համակարգում

Չնայած հենց առաջաբանում հեղինակն ասում է՝ «Սույն աշխատանքը չի հավակնում ներկայանալ որպես համապարփակ, Ցեղասպանության բոլոր շերտերը ներառող ուսումնասիրություն», այնուամենայնիվ, իմ տպավորությամբ, այս աշխատությունը հավակնում է ներկայանալ որպես Հայոց ցեղասպանության ժխտման քաղաքականության դեմ պայքարելու համապարփակ ուսումնասիրություն։ Թաներ Աքչամը հսկայական և մանրակրկիտ աշխատանք է կատարել, աշխատությունն ունի ավելի քան 1800 ծանոթագրություն (գրքի միայն 84! էջ զբաղեցնում են ծանոթագրությունները)։ Հեղինակը հղումներ է անում օսմանյան, բրիտանական, ֆրանսիական և իտալական բազմաթիվ գաղտնի փաստաթղթերի, ինչն է՛լ ավելի է ընդգծում գործի հավաստիությունը և լրջություն հաղորդում։ Պիտի խոստովանեմ, որ կարդալը բավականին բարդ էր՝ սուբյեկտիվ և օբյեկտիվ մի շարք պատճառներով։ Առաջինը՝ գրքում կան ահռելի քանակությամբ պատմական կերպարների միմյանց շատ նման անուններ, որոնց հիշելը ոչ միայն դժվար է, այլև անհնար՝ հաշվի առնելով, որ օսմանյան կոչումները (բեյ, փաշա և այլն) կցվում են գրեթե բոլոր անվանումներին։ Իսկ սուբյեկտիվ պատճառը պատմագիտական գրականության ժանրի յուրահատկությունն է, պետք է կարողանալ և սիրել կարդալ այս ժանրի ստեղծագործությունները. ինձ մոտ մի փոքր դժվար է ստացվում։ Անկախ վերը նշվածից, այս գործը, իմ կարծիքով, պարտադիր ընթերցանության ցանկում պետք է լինի առնվազն հանրակրթական համակարգում, որի թուլությանը վերստին կհամոզվեք գործը կարդալուց հետո։