Մայքլիդիսը փայլուն կերպով է հունական անտիկ գրականության հերոսներին բերում մեր օրեր ու նոր շունչ և ասելիք տալիս նրանց
Նարեկ Հակոբյան
Մայքլիդիսը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ հնարավորություն ունի դառնալու՝ « հոգեբանական թրիլեր » ժանրի կարկառուն ներկայացուցիչներից մեկը համաշխարհային գրականության մեջ։ Իհարկե ասածս, մի փոքր ինդուվիդուալ մոտեցում է հեղինակին և նրա գրքերին, բայց ամեն դեպքում նրա ստեղծագործությունները նոր ասելիք են հասարակության տարբեր խավերին։
Հավատարիմ մնալով սցենարիստի իր մասնագիտությանը Մայքլիդիսը իր գրքերը ներկայացնում է կինոյի և դրամատուրգիական ժանրին բնորոշ մի շարք էլեմենտներով, որը ավելի հագեցած է դարձնում դեպքերի ընթացքը։ Մայքլիդիսը փայլուն կերպով է հունական անտիկ գրականության հերոսներին բերում մեր օրեր ու նոր շունչ և ասելիք տալիս նրանց։ Չմոռանալով իր ազգային և մշակութային արժեքները։
Տարածել
Ալեքս Մայքլիդիս
3400 ֏
Նկարագրություն
Էդվարդ Ֆոսկան մարդասպան է. Մարիանան կասկած անգամ չունի: Բայց Ֆոսկան անհասանելի է, անշոշափելի: Քեմբրիջի համալսարանի հունական ողբերգության բարետես ու խարիզմատիկ պրոֆեսոր Ֆոսկային պաշտում են եւ՛ դասախոսները, եւ՛ ուսանողները, հատկապես «Կույսեր» գաղտնի խմբի անդամները:
Մարիանա Անդրոսը փայլուն, բայց բարդ ու հակասական խմբային թերապեւտ է։ Նրա ուշադրությունը սեւեռվում է «Կույսերի» վրա, երբ Քեմբրիջում գտնում են նրանցից մեկի՝ Մարիանայի զարմուհի Զոուիի ընկերուհու մարմինը:
Մի ժամանակ Մարիանան նույն համալսարանում էր սովորում։ Նա անմիջապես գլխի է ընկնում, որ սրածայր աշտարակների հովվերգական գեղեցկությունն ու հինավուրց ավանդույթները չարագուշակ մի բան են թաքցնում: Նա համոզված է, որ մարդասպանն Էդվարդ Ֆոսկան է, թեեւ վերջինս հիմնավոր ալիբի ունի։ Բայց պրոֆեսորն ինչո՞ւ պիտի թիրախավորեր ուսանողուհու: Եվ ինչո՞ւ է շարունակ վերադառնում կույս Պերսեփոնեի ծեսերին ու Անդրաշխարհի ուղեւորությունների թեմային:
Հերթական դին հայտնաբերելուց հետո Ֆոսկայի մեղքն ապացուցելու գործում Մարիանայի սեւեռուն գաղափարն ուղղակի անկառավարելի է դառնում՝ սպառնալով հողին հավասարեցնել նրա հեղինակությունն էլ, մտերմագույն հարաբերություններն էլ: Մարիանան վճռում է մարդասպանին խանգարել ամեն կերպ, նույնիսկ սեփական կյանքի գնով:
