Գուզել Յախինա
Նպատակին հասնելու համար մարդուն միայն մի բան է պետք ՝ առաջ գնալ:
Հեղինակի մասին
Գուզել Յախինան (ծնվել է 1977) ռուսաստանյան գրող է: Ավարտել է Կազանի պետական մանկավարժական ինստիտուտը: «Սիբիրսկիյե օգնի» պարբերականը տպել է «Զուլեյխան բացում է աչքերը» վեպի գլուխները: Գրողը 2015 թվականին դարձել է «Բոլշայա Կնիգա» պետական գրական մրցանակի դափնեկիր, վեպն արժանացել է նաև «Յասնայա պոլյանա» և «Տարվա գիրք» մրցանակների: «Զուլեյխան բացում է աչքերը» վեպը թարգմանվել է 20 լեզվով: Գուզել Յախինան 2019 թվականին «Բոլշայա Կնիգա» մրցանակի դափնեկիր է դարձել է երկրորդ անգամ՝ «Իմ երեխաները» վեպի համար:
Կյանքը դժվար ճանապարհ է: Դժվար ու երկար: Երբեմն ուզում ես նստել ճանապարհի եզրին և ձգել ոտքերդ: Ու այդ ժամանակ թող ամեն ինչ գլորվի, նույնիսկ ներքևի աշխարհ, բայց դուք նստեք, ձգվեք. կարող եք:
Գուզել Յախինա
1930 թվական. Իոսիֆ Ստալինի կուլակաթափման ծրագիրը մեծ թափ է հավաքում Խորհրդային Միությունում: Զոհերի մեջ է թաթարների երիտասարդ մի ընտանիք: Ամուսինը սպանվում է, կինն աքսորվում է Սիբիր: Գյուղաբնակ Զուլեյխային հարյուրավոր աքսորյալների հետ բեռնավագոնով քշում են Սիբիր:
Անուս գյուղացիները, մտավորականներն ու հանցագործները, մուսուլմաններն ու քրիստոնյաները, հեթանոսներն ու աթեիստները, ռուսները, թաթարները, գերմանացիները, չուվաշները՝ բոլորը հանդիպում են Անգար գետի ափին։ Նրանք անծայրածիր տայգայում ամեն օր պայքարում են խստաշունչ բնության ու անողոք պետության դեմ՝ պաշտպանելով ապրելու իրենց իրավունքը:
Ինչ-որ մեկին տրվում էր մի պտղունց կյանք, ինչ-որ մեկին `մի բուռ: Բայց մահը սպասում էր բոլորին. Այն թաքնվում էր մարդու մեջ կամ քայլում էր շատ մոտ, կատվի պես մնում էր ոտքերին, փոշով ընկնում էր հագուստի վրա և օդով թափանցում էր թոքերի մեջ: Մահը ամենուր էր ՝ ավելի խելացի, խելացի և հզոր, քան հիմար կյանքը, որը միշտ պարտվում էր ճակատամարտում: