Նարինե Կռոյան
Իմաստությունն այնքան էլ լավ բան չէ. այն միայն ավելացնում է վիշտը:
Հեղինակի մասին
Նարինե Կռոյանը (ծնվ. 1961) գրել սկսել է հասուն տարիքում: Առաջին ժողովածուն հրատարակել է 2010-ին: Վեց գրքի հեղինակ է, գրել է հեքիաթներ, պատմվածքներ և վիպակներ: 2012-ին արժանացել է «Նարցիս» ամսագրի մրցանակին, «Օրանժ» գրքի մրցանակի կրկնակի դափնեկիր է, հաղթել է «Արձակ 2013» մրցույթում: Ապրում է ծննդավայրում՝ Վանաձորում, դասավանդում է Լոռու տարածաշրջանային պետական քոլեջում, տնտեսագիտական գիտությունների թեկնածու է:
Բոլորն ինչ-որ բանից վախենում են: Վախն ստիպում է թաքնվել, պատսպարվել, ասենք՝ պատի կամ խաչի հետևում, և ի վերջո չապրել կյանքի այն ժամանակը, որ թվում էր՝ քոնն է: Վախը սկզբում թվում էր՝ ճակատագիր է, բայց արդեն գիտեմ, որ ճակատագիր չէ, որովհետև ի վերջո իմ ընտրությունն էր, իմ որոշումը:
Նարինե Կռոյան
Վանաձորում անկողնային մորն է խնամում 48-ամյա Բելլան։ Նախկին գրադարանավարն արդեն երեք տարի չի աշխատում. մոր երկարամյա հիվանդությունն ու գործազուրկ լինելու անպատվաբեր կարգավիճակն ստիպում են ապրել թոշակառուի հաշվին։ Բելլայի օրերն անգթորեն կրկնվում են. առավոտյան՝ մոր խնամք, հետո՝ խանութ, ապա՝ խոհանոց, երեկոյան՝ սերիալներ։
«... սկզբում փորձում էր կյանքից պոկել իր բաժինը, երբեմն նույնիսկ կռվում էր այդ պատառի համար։ Սակայն ամեն անգամ, կարծես, փետուր էր կորցնում իր թեւերից, որոնց գոյությանը դեռ հավատում էր։ Երբ մայրն անկողին ընկավ, կյանքն ավարտվեց, սկսվեց մահը։ Դանդաղ մահը: Այն փետուրներ չէր պոկում: Մահը խլում էր ամեն ինչ...»։
Բելլային մխիթարում էին իր «Բելլադոննա» ծաղիկները։ Դրանք գեղեցիկ էին ու թունավոր։ Նա դրանք աճեցնում էր՝ ինքն էլ չհասկանալով, թե...
Ես համոզված էի, որ իմ որոշումները, որքան էլ հիմնավորված, տրամաբանված լինեին կամ հակառակը, իմաստազուրկ ու երկրորդական են, քանի որ բացակայում էր առաջնայինը՝ հաջողությունը, բախտը կամ նման մի բան, որը, գուցե, մեկ այլ անուն էլ ունի..