Վալերի Մանտո
Անձնական կյանքը գրքի մեջ դնելը վտանգավոր խաղ է։
Հեղինակի մասին
Լրագրող և գրող Վալերի Մանտոն (ծնվ.1985) 2008-2013թթ. աշխատել է ֆրանսիական հայտնի «Շառլի Հեբդո» շաբաթաթերթում։ Այժմ բնակվում է Մարսելում և Ստամբուլում։ «Ակոսը» նրա 2֊րդ վեպն է։ Այս վեպում Վալերին վարպետորեն միահյուսել է որոշ ժանրեր՝ գեղարվեստական ինքնակենսագրությունը, ռեպորտաժը, քաղաքական սատիրան ու սիրավեպը։ Հեղինակը Մարսելից Ստամբուլ է մեկնում հանդիպելու նախկին ընկերուհուն, ձախ հայացքների տեր ընկերներին, յոգայի ուսուցչին։ Նա բախվում է զղջման ալիքին ու է՛լ ավելի մեծ զայրույթի։
Ես փորձում եմ պատմությունը պատմող մեկը լինել ՝ առանց կողմեր բռնելու, բայց միևնույն ժամանակ նաև անկողմնակալ: Եթե դու ներկայացնում ես ընդամենը մեկ տեսանկյունը, դու այլևս չես լսում մյուսին, նրանք էլ այլևս չեն լսում քեզ:
Վալերի Մանտո
Վալերի Մանտոն սիրահարված է Ստամբուլին ու դրա նակիչներին, սակայն նրան վրդովեցնում է այդտեղ տիրող քաղաքական ու հանրային մթնոլորտը՝ համատարած սարսափ, ատելություն ու կասկած։ Հենց այս ցածր բնազդներն է Ռեջեփ Էրդողանը բորբոքում «քաոսի եզրին հայտնված այս երկրում, որը դեգերում է արմատականության եւ բռնապետության միջեւ»։
Բոսֆորի ասիական ափին ապրելով՝ գլխավոր հերոսուհին 1.5 տարի հետաքննում է Հրանտ Դինքի կյանքը։ Նա նեղուցի մի ափից մյուսն է անցնում, էժան ճաշարաններում քաբաբ ուտում, տրվում յոգային, քայլում այն բանտերի մոտով, որոնցում իրենց հայացքների համար տառապում են 150 լրագրողներ, հետեւում Հրանտ Դինքի ուրվականին, որը մի ժամանակ խոստացել էր «դրախտի վերածել այս դժոխքը, որում ապրում ենք»:
Այս դժոխքում է, որ մոլեռանդների ամբոխը մի երեկո, ...
Եթե ենթադրենք, որ ատելությունը վախի, իսկ վախն էլ իր հերթին դիմացինին չճանաչելու հետևանք է, ապա միայն կրթությունը բավական է, որպեսզի ապրենք երջանիկ և միասին, բարգավաճենք հաշտ ու համերաշխ, հավիտյանս հավիտենից, Ամեն։