[InterPress] Հայաստանի ժողովրդավարական երազանքները
Թավշյա հեղափոխությունը, որը տեղի ունեցավ 2018թ.-ին Հայաստանում, երկիրը տարավ դեպի կայուն ժողովրդավարություն: Այդ շարժումը չհետևեց հարևան հետխորհրդային երկրների օրինակին, այլ գնաց ավելի քան 40 տարի առաջ Լատինական Ամերիկայում սկիզբ առած շարժման հետքերով:
Մինչև այս Հայաստանը ղեկավարում էր Սերժ Սարգսյանը, որը իշխանության էր եկել 2008թ.-ին վիճահարույց նախագահական ընտրություններից հետո: Սարգսյանը վերընտրվեց 2013-ին, հետո, երբ նրա կառավարման երկրորդ ժամկետը մոտ էր ավարտին, նա հայտարարեց, որ կշարունակի կառավարել երկիրը վարչապետի պաշտոնում՝ նոր, խորհրդարանական կառավարման համակարգի շրջանակում: Իշխանությունն իր ձեռքում պահելու ցանկությունն առաջացրեց ժողովրդի զայրույթը, որը կարճ ժամանակ անց մարդկանց դուրս բերեց փողոց: Բողոքի ալիքն ավելի մեծացավ, երբ խորհրդարանի ընդդիմադիր առաջնորդ Նիկոլ Փաշինյանին ձերբակալեցին, բողոքի ալիքն ու երթերը կազմակերպելու համար: Շուտով նրան ազատ արձակեցին ու ապրիլի 23-ին Սարգսյանը հայտարարեց իր հեռանալու մասին: Խաղաղ ցույցերն ու քաղաքացիական անհնազանդությունը տևեցին ընդամնեը 11 օր: Նիկոլ Փաշինյանն ընտրվեց երկրի վարչապետ:
Իշխանության գալով՝ Փաշինյանն ու իր վարչակազմը ստիպված եր աշխատել խորհրդարանի հետ, որտեղ գերակայում էր Սարգսյանի ղեկավարած Հանրապետական կուսակցությունը: Այդ կուսակցության դիրքորոշումը նույնպես դիտարկվում էր որպես ոչ լեգիտիմ՝ վերջին խորհրդարանական ու նախագահական ընտրություններում տեղ գտած համակարգային ընտրակեղծիքների հետևանքով:
Շարունակությունը՝ InterPress.am–ում