Լրագրողներին դարձյալ «ճզմեցին». ինչպե՞ս պետք է կազմակերպել չեմպիոնների դիմավորումը
Չգրված, բայց հաստատված ավանդույթով, օդակայանում լրագրողներն ու մարզասերները միշտ դիմավորում են չեմպիոններին` Աշխարհի ու Եվրոպայի առաջնություններում մրցանակային տեղեր զբաղեցրած մարզիկներին: Չէ որ, նրանք դարձել են համընդհանուր ու համազգային հպարտության և ուրախության պատճառ ու գլխավոր հերոս:
Եթե նախկինում դիմավորում էին ծաղիկներ փոխանցելու, շնորհակալություն հայտնելու համար, հիմա արդեն` սելֆի անելու, Facebook և Instagram Live հեռարձակելու, սեփական ընկերներին ու բաժանորդներին չեմպիոնների ժամանումը առաջին ձեռքից փոխանցելու համար: Դե իհարկե, լրագրողների ու մարզասերիների հարևանությամբ ու առաջին գծում սպորտային ոլորտի պատասխանատուներն են: Ինչպես ասում են, հաղթանակը հազար տեր ունի ու այդքան էլ դիմավորող:
Բայց եթե մարզասերները օդակայանում են սեփական ցանկությամբ, իսկ պաշտոնյաները` սեփական ամբիցիաների պատճառով, ապա լրագրողներն այնտեղ են ի պաշտոնե: Բայց տարօրինակ ավանդույթի համաձայն, լրագրողներն օդակայանում ոչ թե աշխատում են, այլ խանգարում:
Խանգարում են, որովհետև ստիպված են հրել մարդկանց հարցազրույց վերցնելու համար, խանգարում են պաթետիկ-հայրենասիրական դհոլ-զուռնային հնչել ոչ թե մեկ ժամ, այլ մի քանի րոպե: Լրագրողները օդակայանում են, որովհետև ցանկանում են հարցազրույց վերցնել, առաջին ձեռքից ու առաջին տպավորությունները հատկապես կարևոր են:
Սակայն, օրվա վերջում, երբ նայում ես թե ինչ ես նկարել` շրջափակված հարյուրավոր երկրպագուներով, տասնյակ թիկնապահներով, խոսափողի ու տեսախցիկի մեջ անընդհատ բղավող մարդկանցով, զուռնա-դհոլի երաժշտական ֆոնով, հասկանում ես, որ ոչինչ չի փոխվել: Միայն աղմուկ:
Չեմպիոններին դիմավորելու այս ձեւաչափն արդեն հին է: Հարկավոր է մշակել նոր ռիտուալ: Սպորտում դոմինանտ երկների օրինակները նախանձելի են: Օրինակ, Մեծ Բրիտանիայում մարզիկներին դիմավորում են հենց օդանավի մոտ: Ստեղծվում են զոնաներ. ընդունող պաշտոնյաների գոտի, նվագախումբ, մեդիա զոնա, երկրպագուներն ավելի հեռու են: Ընդ որում, այս գոտիներում հսկողությունը շատ բարձր մակարդակի վրա է, որպեսզի էմոցիոնալ ֆոնին հրմշտոցներ չլինեն:
Միացյալ նահանգներում, սովորաբար, ընտրում են քաղաքի ամենահայտնի հրապարակներից մեկն ու կազմակերպում փոքրիկ միջոցառում: Օրինակ, Նյու Յորքի Times Square հրապարակում փոքրիկ բեմ են պատրաստում, դնում ամբիոն, որպեսզի մարզիկը կարողանա կիսվել իր տպավորություններով: Այդպես, ոսկե մեդալ նվաճած մարզիկի խոսքը, որ այդքան կարեւոր է բոլորի համար, բարձր լսում են բոլորը: Լրագրողների համար էլ հեշտ է հեռվից, բայց առանց ինֆորմացիա բաց թողնելու աշխատել: Ֆրանսիայում մարզիկներին նստեցնում են կաբրիալետ մեքենա ու պտտում ամենահայտնի փողոցներով:
Չի տպավորվել, թե ինչպես են մարզիկներին դիմավորում հարեւան երկներում, քանի որ շատ հարեւանների դեպքում պատկերը նույնն է: ԽՍՀՄ տարիներին թռուցիկներ էին բաժանում, օդանավից ծաղիկներ շպրտում ներքեւ, դափնիներով պատում մարզիկներին: Առաջին երկու տարբերակը շատ կարճ կյանք ունեցավ, քանի որ այդպես աղտոտվում էր քաղաքը:
Պետք է հրաժարվել ներկայիս տարբերակից: Սա աներկբա է: Շատ դեպքերում նույնիսկ մարզիկներին է անհարմար: Հախուռն գրկախառնություններ, համբույրներ, քաշքշոց ու ամառային աննահանջ քրտինք: Որքա՞ն կարելի է:
Ինչպե՞ս ենք մենք կազմակերպում, բայց իրականում ո՞վքեր պետք է կազմակերպեն արարողակարգը:
- Հախուռն եւ համազգային ընդունելություն
- Տվյալ համայնքի, քաղաքի ղեկավարներն ու միջոցառումների պատասխանտուները
- Սպորտի եւ երիտասարդության հարցերի նախարարություն կամ ՀԱՕԿ
- Պետական եւ բարձրաստիճան պաշտոնյաների մակարդակով ընդունելություն
Գրեթե միշտ, մենք օգտվում ենք առաջին տարբերակից: Նախադեպեր կան նաեւ չորրորդ տարբերակի: Վերջինի դեպքում, երբ օրինակ հանրապետության նախագահն է դիմավորում չեմպիոններին, ամեն ինչ ավելի համակարգված է, քանի որ կազմակերպչական հարցերով զբաղվում է երկրի ղեկավարի արարողակարգային ծառայությունը: Այդ պարագայում եւ՛ մարզիկներին է հարմար, եւ՛ դիմավորող պաշտոնյաներին, եւ՛ վերջապես լրագրողներին:
Չեմպիոններ ու մեդալներ մենք էլի ենք ունենալու, հետեւաբար փաստ է` ժամանակն է ազատվել այսպիսի ընդունելություններից եւ կազմել նոր, ժամանակակից ձեւաչափ: