Նունե Սարգսյան. Հաճախ դեմքի լուրջ արտահայտություն եմ ընդունում, բայց պետք չէ ինձնից զգուշանալ այդ պահին

տարիքի հետ
Տարիների ընթացքում սկսում եմ ավելի լավ հասկանալ ծնողներիս, տատիկիս, մնացած բոլորին, ընդհանրապես մեծերին: Տարիների ընթացքում մարդիկ, ինչքան էլ տարօրինակ հնչի, շատ ավելի երիտասարդանում են: Ուղղակի կոնֆլիկտ է ծագում մարդու տարիքի և մարդու զգացողության, ինքնազգացողության, միգուցե համարձակության միջև: Եվ հենց այդ պատճառով ժամանակը բաժանված չէ անցյալի, ապագայի, ներկայի: Այդ ամեն ինչը ընթացքի մեջ է, ինչպես կինոյում. կինոն մեզ հետ զարգանում է, գնում է, մենք պատմում ենք մեր կյանքը, կինոն պատմում է էլի մեր կյանքի ինչ-որ մի մասը:
իմ կինոն
Կինոն կյանքի վիզուալիզացիա է: Ինձ համար շատ կարևոր է թե՛ մասնագիտական կյանքում, թե՛ անձնական ընկալմամբ: Հանգստի միջո՞ց է: Երևի ո՛չ: Ցանկացած ֆիլմ նայում եմ երկու աչքով` որպես սովորական ակնդիր, մյուս կողմից էլ ամեն ֆիլմի մեջ փորձում եմ գտնել ինչ-որ մի պատմություն, որ կարող է պետք գալ աշխատանքի մեջ, կօգնի փոխել, սովորել: Այդ իմաստով՝ իմ դիտումը շատ մասնագիտական է: Կարծում եմ՝ դա ինձ համար ավելի շատ աշխատանք է, քան հանգստի միջոց: Վավերագրական ֆիլմեր եմ շատ նայում:
լուրջ մարդիկ
Հաճախ դեմքի լուրջ արտահայտություն եմ ընդունում, բայց պետք չէ ինձնից զգուշանալ այդ պահին: Ընդհանրապես կատեգորիկ հնչող կոնցեպտներին դեմ եմ` անել այսպես կամ չանել այնպես: Օրենքներ չկան. միշտ այդ օրենքները խախտում եմ և տեսնում եմ, թե դրանք ինչպես են խախտվում:
այգաբաց
Առավոտը սկսվում է ուշանալով: Կապ չունի` ուր եմ գնում: Ընդհանրապես շատ ուշացող մարդ եմ և անընդհատ դրա պատճառով խղճի խայթ եմ զգում: Գոնե հինգ րոպե, որպես կանոն, ուշանում եմ: Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում կարգավորել: Գուցե նրանից է, որ շատ ուշ քնող եմ, շատ ուշ արթնացող: Այդ բիոռիթմով եմ ապրում: Չեմ ֆիքսում` ինչպես է սկսվում առավոտը. արագ-արագ դուրս եմ պրծնում տնից, որ հերթական անգամ գոնե հինգ րոպեով ուշանամ:
կարևոր բաներ
Ուսանողական տարիներին հաճախ դասերից փախչում էինք: Այդ պահին, ցավոք սրտի, ուրիշ բաներ էին կարևոր կյանքում: Ցավոք սրտի, որովհետև այն ժամանակ կարևոր էին թվում այլ բաներ: Հետո, երբ հետ եմ նայում, հասկանում եմ, որ իրականում շատ կարևոր բաներ բաց եմ թողել:
ընթացքը
Իմ լրագրողական կյանքն ինձ համար շատ տարօրինակ ստացվեց: Լրագրությամբ սկսեցի զբաղվել ինստիտուտից անմիջապես հետո, բայց դա հնի քանդվելու և նորի գոյանալու ժամանակաշրջանն էր: 90-ականների սկզբին, նույնիսկ 80-ականների վերջին մենք ստացանք այդ ազատությունը` խոսքի ազատությունը, լրագրության ազատությունը: Բայց կար մի «բայց». ես, ինչպես և շատ շատերն այն ժամանակ, լրագրություն սովորում էինք գործի մեջ: Ես ուսուցիչներ այդ իմաստով չեմ ունեցել, իմ ուսուցիչները եղել են գործընկերներս: Նրանք ինձ որևէ հատուկ բան չէին սովորեցնում, ես փորձում էի ընտրել, տեսնել այն, ինչ դուր է գալիս, և հետևել դրան: Այնպես ստացվեց, որ ես ակտիվ լրագրությունից մի պահ դուրս եկա և սկսեցի զբաղվել նրանով, ինչով հիմա զբաղվում եմ (փորձում եմ լրագրությունն ավելի կարգավորել, ավելի մասնագիտական դարձնել): Միգուցե ամբողջովին չսովորելով շատ բաներ՝ սկսեցի զբաղվել սովորեցնելով և իրականում սովորեցնելու հետ շատ բան սովորեցի: Ցավում եմ, որ այս տարիների ընթացքում, պրոդյուսերական աշխատանքով ավելի շատ զբաղվելով, ինքս ինձ մի քիչ հեռացրեցի լրագրությունից:
տատիկս
Մինչև հիմա վիճում եմ նրա հետ: Իմ ամենահարազատ մարդկանցից է եղել, և անընդհատ նրա հետ վեճի մեջ եմ եղել: Հիմա եմ հասկանում` շատ բանում նա ճիշտ էր: Երևի սա է ամենամեծ վեճը իմ կյանքի, որը չի ավարտվում և անընդհատ վերադառնում է: Եվ ինչ-որ պահերի ես ավելի շատ համաձայնում եմ նրան: Կյանքի հարցեր են, մոտեցումներ են, մարդկային հարաբերություններ են: Տատիկս ճիշտ էր:
քաղաքացիական հասարակություն
Ինձ թվում է, որ դեռ ձևավորման փուլում է այս երևույթը: Մենք դեռ լիովին չենք հասկանում` ի վերջո, ինչ է այդ քաղաքացիական հասարակությունը: Ամեն մարդ, որը քաղաքացիական հայացքներ ունի, իրո՞ք քաղաքացիական հասարակության անդամ է, հասարակական կազմակերպությունները, մամուլն իրո՞ք դրա մասն են: Պատասխանները դեռ չեմ գտել, բայց ինձ թվում է, որ շատ նորմալ է: Անկախ պետության, մարդկանց ազատ մտածելու, առանց պատժված լինելու ազատ մտածելու համար 20 տարին քիչ է: Ընդամենը երկրորդ սերունդն է փոխվում, ընթացքում ենք:
ականջ շոյող
Հաճոյախոսություններ ամեն օր չեմ լսում և շատ հաճախ չեմ լսում իրականում: Չեմ կարծում, թե հաճոյախոսությունները միշտ հաճելի են: Ինձ հաստատ մեծ հաճույք չեն պատճառում:
կարծրատիպեր
Կնոջ երջանկությունը, չեմ հասկանում, ինչ է: Ինձ համար կարևոր է ընդհանրապես մարդկային երջանկությունը: Կարծրատիպեր կան, թե կինը ընտանիք պետք է ունենա, ամուսին պետք է լինի կողքին, երեխաներ… Կարող ես, ունենալով այդ ամենը, միևնույն ժամանակ սարսափելի դժբախտ լինել: Եվ, հակառակը, առանց այդ ամենի` երջանիկ: Ես տեսել եմ բոլոր օրինակները: Երջանկությունը հարատև վիճակ չէ: Չես կարող միշտ լինել երջանիկ: Երջանկությունը պահ է: Պետք է դրա միջով անցնել հասկանալու համար, որ դա քո երջանկությունն է: Հակառակ դեպքում ցանկացած իրավիճակ դառնում է շատ միապաղաղ, ձանձրալի և կորցնում է սրությունը: Երջանկությունը պետք է սուր ապրումներ պարգևի:
newmag #40