[Մոնոլոգ] Եվա Հյուսյան. «Եթե մարդիկ պետք են իրար` դավաճանություն չի լինում»
շրջապատը` սոցցանցում
Սոցցանցերը շփմանը մեծ վնաս են հասցնում: Մարդիկ հեռանում են դեմ-դիմաց շփվելուց: Շատ բան արագանում է: Նախկինում մեկի հետ գործնական խնդիր լուծելու համար ընդունված էր սկսել՝ բարև, ոնց ես… շատ երկար նախաբանով: Մինչդեռ այժմ սոցցանցն արագացնում է այդ շփումը: Բայց մյուս կողմից էլ` քեզ շատ մտերիմ մարդկանց հետ չես կարող շփվել սոցցանցում: Եվ երկու տեսակի շրջապատ է ստեղծվում: Ունենում ես շարջապատ, որի հետ խնդիրներ ես լուծում. Օրինակ` այլ ծնողների հետ քննարկում ես դպրոցում քո երեխայի խնդիրները: Իսկ երկրորդ շրջապատում քեզ հոգեհարազատ մարդիկ են` քո ընտանիքը, քո մոտ ընկերները, որոնց հետ շփվում ես նաև սոցցանցից դուրս: Մեկը մյուսին չի փոխարինում: Հարազատությունը, սերը չես կարող արտահայտել սոցցանցում:
երեխան` սոցցանցում
Ես դեմ եմ ինչ-որ բան արգելելուն: Մարդը շատ կրեատիվ էակ է. արգելքը շրջանցելու ձև կգտնի անկախ տարիքից: Երբ երեխային արգելում ես սոցցանց մտնել, բայց նա մտնում է քեզնից թաքուն` շատ բան անում է սխալ: Դու կորցնում ես վերահսկողությունդ: Նա իր ընկերների հետ թաքուն կանի շատ բան: Սա ավելի վատ հետևանքներ կունենա:
Հիմա ծնված օրից օգտագործում են համակարգիչները, հեռախոսները: Ոչինչ չես կարող անել: Ամեն ինչ իր տարիքն ունի: Որպես մեծ, ավելի փորձառու, պետք է կարողանաս այդ աշխարհում ուղղորդել երեխային: Դա պետք է անել այնպես, ինչպես կայքում է լինում: Ինտերնետի միջոցով ավելի են շատանում ռիսկերը: Մի ժամանակ բակն էր ռիսկային, դպրոցը, փողոցի տղայի կամ աղջկա հետ շփումը: Այսօր ավելի է շատացել ռիսկը. և′ լավ, և′ վատ տղաներ ու աղջիկներ կան սոցցանցերում: Պետք է կարողանանք մեր երեխաներին ուղղորդել: Պետք է ճիշտ ընկեր լինենք, որ խուսափենք խնդիրներից:
դավաճանություն
Դավաճանությունը իրադարձությունների հետևանք է: Եթե վատ ընկերներ են` մեկը մյուսին կդավաճանի: Եթե վատ ընտանիք է` մեկը մյուսին կդավաճանի: Ցանկացած բան, որ չի աշխատում` հանգեցնում է նեգատիվ հետևանքների. լինի դավաճանություն, թե չշփվելու ցանկություն: Բայց եթե մարդիկ միմյանց կարիքն ունեն, պետք են իրար` դավաճանություն չի լինում:
Դավաճանությունն առանձին դիտարկելը սխալ է: Հավանաբար հարաբերությունները առողջ չեն եղել հենց սկզբից: Գուցե դավաճանողը մեղավոր չէ, գուցե մյուսի դերն ավելի մեծ է: Դավաճանությունը ռեակցիա է իրավիճակին:
Եթե ես սիրում եմ շատ ժամանակ անցկացնել իմ ընտանիքից դուրս, ապա ինչ-որ բան այն չէ ընտանիքի ներսում: Ես չեմ սիրում նայել հետևանքներին: Ես խնդիրն եմ հասկանում և փորձում եմ հասկանալ` կարո՞ղ եմ ինչ-որ բան փոխել, թե՞ ոչ: Խնդիրը պետք է լուծել ընթացքում, կամ հասկանալ, որ դա անլուծելի խնդիր է ու գնալ առանձին ճանապարհով:
ներում
Եթե մարդ ինձ համար կարևոր է, ես կփորձեմ հասկանալ, թե ինչ պատճառով է ինչ-որ բան տեղի ունեցել: Սկզբում կհասկանամ խնդիրը: Ես նույնպես կարող եմ սխալ քայլ անել, բառ ասել: Նույնն էլ կարող են իմ նկատմամբ անել: Եթե կենտրոնանաս արարքի վրա, կարող ես տարիներով նեղացած մնալ: Ինչքան մտածես, որ քեզ վատ բան ասեցին, այնքան նյարդայնանալու ես: Կամ դու ես մի բան սխալ արել, որ քեզ վիրավորել են, կամ քեզ սխալ են հասկացել: Պետք է հասկանալ` ինչը ինչից եղավ: Ուրիշ բան, որ մարդը ընդունակ է շատ ավելի վատ ձևով վիրավորել և դավաճանել: Մյուսը կարող է շատ ավելի մեծահոգի լինել, գեղեցիկ պահել իրեն: Սա դաստիրականության խնդիր է, միջավայրի շատ այլ խնդիրներից է կախված: Եթե մեկին ներում ես, ուրեմն քեզ համար թանկ մարդ է:
ինչո՞ւ
Եթե այդ ինչու-ների պատասխանը ունենայինք` չէինք լինի մարդ, չէինք լինի այս մոլորակի վրա: Շատ ինչու-ներ գեղեցիկ են, որովհետև պատասխաններ չունեն: Ամեն օր աշխարհում ինչ-որ նոր բան է լինում, նորարարություն է լինում տարբեր բնագավառներում` որոշ ինչու-ների պատասխանելով:
Որոշ ինչու-ների պատասխաններ ունենք, որոշներինը կստանանք: Հետաքրքիր է, որ ամեն օր հասկանում ես, որ չես հասկանում, թե մոլորակը ինչից է ստեղծվել: Երբ այդ մեծ ինչու-ները բերում ես փոքրիկ ինչու-ների, ձգտում ես նոր հարցերի պատասխան գտնել: Եթե ամեն ինչ իմանաս, տեղից չես շարժվի: Դա քո կարողության չափով նոր բան գտնելու մոտիվացիա է:
Կարդացեք նաև.
Նաիրա Գյուրջինյան. «Շատ մարդիկ ունեն մենակ մնալու պահանջը, որովհետև այլընտրանք չունեն»
Արմեն Շահնազարյան. «Մենք ծայրահեղ ազգ ենք, կամ շատ լավն ենք, կամ վատը»
Լյուդմիլա Ուլիցկայա. «Մեր սերունդը ամուսնալուծությունից հետո շարունակում է շփվել»
ճամփորդություն
Մի ժամանակ իմ նպատակը ճանապարհորդելն էր: Բախտի բերմամբ շատ եմ ճամփորդել և կարող եմ դրա տեսակներն առանձնացնել: Կա գործնական ճանապարհորդություն. դա անում ես, որովհետև քո աշխատանքին է պետք, ոչ թե երկիր տեսնելու: Առաջ գերադասում էի աշխույժ տեղեր գնալ, հիմա մտածում եմ մենակ մնալու մասին: Բայց կա նաև տուրիստական ճանապարհորդությունը, երբ ուզում ես նոր բան տեսնել: Այլ տրամադրություն է: Նկատել եմ, որ տարբեր մարդիկ տարբեր վայրեր են սիրում: Շատ անհատական է ճամփորդությունը: Ամեն մարդ թող ինտերնետում գտնի իր հետաքրքրություններին համապատասխան երկիր:
ընթերցանություն
Ես անցել եմ այն փուլը, որ ասում էին` գրքի հոտը ուրիշ է: Քանի տարի է` հեռախոսից եմ կարդում: Երբ փոքր էի, ավելի շատ գեղարվեստական գրականություն էի կարդում: Հիմա չեմ կարողանում կարդալ, շատ դանդաղ է ինձ համար: Ես ուզում եմ ամեն ինչի հակիրճ տարբերակը տեսնել:
Ավելի շատ կարդում եմ մասնագիտական գրականություն, այն ամենը, որն ինձ կօգնի հաջողության հասնել: Երբ թոշակի գնամ, գուցե նորից վերադառնամ փիլիսոփայականին, բայց հիմա այդպես չէ: Եթե ակտիվ չես աշխատում, կարդալը հաճելի ժամանց է: Բայց եթե ժամանակ չես ունենում` վեցնում ես միայն ինֆորմացիան, որը քեզ պետք է:
Սա նաև տեխնոլոգիաների մեծ նվաճումներից է. առաջ պետք էր պատմությանը վերաբերող 4 գիրք կարդալ` պատմական 5 փաստ իմանալու համար: Այսօր շատ ժամանակ է մնում ինֆորմացիան վերլուծելուն, ճիշտ հետևություններ անելուն:
բարկություն
Ցավոք սրտի, հնարավոր չէ չբարկանալ: Մենք էմոցիոնալ էակներ ենք և ինչ-որ բանից վեր ու վար ենք լինում: Մյուս կողմից ես գիտակցում եմ, որ բարկանալը քո երեխային, քո ամուսնուն, բիզնես ընկերոջը անիմաստ և վատ էմոցիա փոխանցելու ձև է: Քո էմոցիոնալ ծանր ֆոնով ստեղծում ես անառողջ միջավայր, որովհետև բարկությունը բարկություն է բերում: Քո բարկությունից ոչ-ոք չի փոխելու իր վարքը:
Հետևեք newmag-ին Telegram–ում և Instagram–ում