Վստահաբար ասում եմ. Մայքլիդիսի «Կույսերը» պետք է կարդալ
Վերջիվերջո, ամեն մեկն իրավունք ունի իր իսկ պատմության հերոսը դառնալու: Ուրեմն թող ես էլ իմ պատմության հերոսը լինեմ: Թեև հերոս չեմ: Չարագործ եմ: Սա Ալեքս Մայքլիդիսի երկրորդ գործն է` «Լռակյաց հիվանդը» վեպից հետո: Կարդալուց առաջ մտածում էի, արդյոք առաջին վեպի պես տպավորությունը մեծ կլինի, թե կզիջի նախորդին: Վստահաբար ասում եմ. Մայքլիդիսի «Կույսերը» պետք է կարդալ: Վեպի գործողությունները ծավալվում են Քեմբրիջում, որտեղ տեղի է ունեցել սպանություն:
Վեպի գլխավոր հերոսուհի` Մարիանան, կասկած չունի, որ մարդասպանը Էդվարդ Ֆոսկան է` հունական ողբերգության պրոֆեսորը: Մարիանան մեկնում է Քեմբրիջ` իր զարմուհու` Զոուիի մոտ, ում ընկերուհին առաջին զոհն է: Մարիանան պատրաստ է ամեն քայլի Ֆոսկայի մեղքն ապացուցելու համար: Ինչպես նախորդ, այնպես էլ «Կույսերը» վեպում բարդ մանկության տարիքում ստացած հոգեբանական տրավմաների ազդեցությունը շատ է նկատվում հերոսների գործողություններում: Կորցրած սիրո, ապագայի վրա դրա հնարավոր ազդեցության, կյանքին պարզ աչքերով նայելու, եղածը վերլուծելու, առաջ շարժվելու, ինչու չէ նաև չնահանջելու ու չհանձնվելու մասին է Մայքլիդիսի «Կույսերը»:
Նախորդ վեպից միանշանակ տարբերվում է գեղեցկությամբ, որակով, ոճով: Ի դեպ նաև «Լռակյաց հիվանդը» վեպի հետ կապն է շատ սահուն ու գեղեցիկ կառուցված: Այո, անակնկալներ սպասվում են նաև այդ առումով: Այո, կարդալու ընթացքում կասկածելու եք վեպի գրեթե բոլոր հերոսներին: Այո, անպայման պետք է կարդալ այս վեպը, մանավանդ, եթե կարդացել եք «Լռակյաց հիվանդը»: Շնորհակալություն Նյումեգին գիրքը շատ արագ թարգմանելու և ընթերցողների լայն շրջանակին ներկայացնելու համար: