Անին երբեք չկորցրեց հույսը
Լաուրա Հարությունյան
Անի Քոչարը հայտնի լրագրող և մոդել է, ում մոտ 2018թ հայտնաբերվեց արյան քաղցկեղի հազվադեպ հանդիպող և ամենավատ տեսակներից մեկը` սուր միելոիդային լեյկոզ (AML) ` FLT3 գենի մատուցմամբ։ Ինչպես նշում է Անին, հետազոտության արդյունքում պարզվում է, որ ոսկրածուծը ամբողջությամբ ախտահարված է և նյարդային հյուսվածքներով, արյան միջոցով քաղցկեղային բջիջներն անցել են պարանոց և գլխուղեղ։ Անին ստիպված է լինում միանգամից հավաքվել և տեղափոխվել հիվանդանոց, թողնելով իր փոքրիկ տղային մենակ։ Իր անսասան հավատի ու համառ պայքարի արդյունքում, 3 տարի անց, Անին բուժվում է և միանում զավակին, ում համար մայրիկին առանց գեղեցիկ վարսերի տեսնելը լուրջ փորձություն էր։ Գրքի մասին երկար ու անվերջ կարելի է խոսել, չէ՞ որ սա իրական պայքարի, օտարության մեջ գտնվող հայ կնոջ կյանքի մասին է։ Անին երբեք չկորցրեց հույսը, որ կապրի, հրաժարվեց մտածել, թե հնարավոր է լքի այս աշխարհը և ապրեց, ու ապրում է, ժպտում, ստեղծագործում, ու իր հավատով օգնում ուրիշներին նույնպես ապրել...
Անի Քոչար
2900 ֏
Նկարագրություն
2018-ի մայիսին Անին պարզում է, որ արյան քաղցկեղ ունի: Գերմանիայում բնակվող մորն այս շոկային լուրն անհավանական է թվում։ Բայց բժիշկները խորհուրդ են տալիս բուժումը սկսել առանց հապաղելու։ Այնքան հապշտապ է արվում ամեն ինչ, որ նույնիսկ գործերը կարգի բերելու ժամանակ չի լինում։ Հոսպիտալացումից 2 օր անց պարզվում է, որ Անիի արյան քաղցկեղն ամենաբարդ տեսակն է։ Ապաքինման հավանականությունը շատ ցածր էր։ Այնուամենայնիվ, նա որոշում է սկսել ու շարունակել բուժումը։ Կանցնի մի քանի ամիս, եւ Անին կորոշի դադարեցնել բուժումն ու գնալ տուն... Վավերագրությանը բնորոշ անկեղծությամբ գրված այս դրամատիկ հուշագրությունը ներկայացնում է երիտասարդ կնոջ պայքարի բարդ ուղին, բախտորոշ որոշումներ կայացնելու դժվարությունները, ծանր մտորումները կյանքի ու մահվան սահմանագծին։ Այս պատմությունը չափազանցված չէ, դեպքերն ու դեմքերը փոփոխված չեն։ Հեղինակը փոխանցում է իր անձնական փորձը, որը կարող է հուզել, վախեցնել, բայց նաեւ ոգեւորել եւ օրինակ ծառայել։ Առաջին անգամ հայ կինը հրապարակավ խոսում է իր ամենածանր հիվանդության, ամենակուլ վախի ու ամենամեծ հաղթանակի մասին։