The New Yorker. Արմսթրոնգի սուտը՝ հաղթողներ և պարտվողներ

Լանս Արմսթրոնգը ինչ-որ իմաստով ամերիկյան ծանոթ կերպար է: Վայելչակազմ տղամարդ` ուժեղ, կանոնավոր դիմագծերով, պատրաստի ժպիտով և բարեկազմ մարմնով: Նրա կյանքը խորտակվել է, քանի որ ստիպված է եղել հաղթել ամեն ոլորտում, լինի անձնական, թե մասնագիտական:
Արմսթրոնգը ստել է այնքան, մինչև այլևս անհնար էր ստելը, և Ջիբնիի ֆիլմն անսպասելիորեն հայտնվում է այդ պահին:

«Տուր դը Ֆրանս»-ի յոթ մրցանակների դափնեկիր, մարմնական քաջության աշխարհահռչակ օրինակ Արմսթրոնգը, կռիվ տալով դոպինգ օգտագործելու անհամար մեղադրանքների դեմ, 2005-ին թոշակի անցավ:

Բայց 2009-ին փորձեց վերադառնալ: Նպատակն էր ապացուցել, որ ինքը «մաքուր» էր: Նա ուզում էր արժեքավորել նախկինում վաստակած կոչումները` նվաճելով նորերը: Որոշվել էր, որ Ջիբնին, որը սովորաբար համարվում էր թերահավատ ազատամիտ ռեժիսոր («Էնրոն. սենյակի ամենախելացի տղաները» և «Տաքսի դեպի մութ կողմը»), պետք է դրական ֆիլմ նկարի ամերիկացի հերոսի մասին: 2009-ի «Տուր դը Ֆրանս»-ի ժամանակ տեսախցիկով միացավ Արմսթրոնգի թիմին: Այնուամենայնիվ, Արմսթրոնգը երրորդ տեղը գրավեց:
Եվ 2010-ին նոր մեղադրանքներ հնչեցին նրա հասցեին: Անհանգստացած՝ նա վերջապես անցյալ հունվարին Օփրա Ուինֆրիին խոստովանեց, որ 90-ականներից սկսած՝ դոպինգ էր օգտագործում: Այնուհետև Ջիբնին վերադասավորեց իր տեսանյութը և իրեն էլ ներառեց` որպես ինքնախոստովանող քավության նոխազի: «Արմսթրոնգի սուտը» կարող է անընդհատ շարունակվել, որովհետև Ջիբնին, ինչպես մյուսները, չի կարողանում հավատալ դրան:
Նորից ու նորից բարոյական հստակություն է փնտրում Արմսթրոնգի մեջ (մոռանանք խղճի խայթը), բայց հեծանվորդը նայում է Ջիբնիին (և մեզ) այնպես, ասես ինքը հիմար է: Նրա վերաբերմունքն է` չե՞ք հասկանում: