Մարջան Ավետիսյան. Այն կինոն, որի մասին ես երազում եմ, Հայաստանում չկա
July 13, 2016
առավոտյան սուրճ
Առավոտյան սուրճը շատ կարևոր է, առավոտն ավետող մի բան է: Արդեն երկար տարիներ ինձ սուրճ խմելու ցանկությունն է արթնացնում, որովհետև ես շատ եմ սուրճ խմում, թեյ առհասարակ չեմ խմում, հիմնականում` սուրճ: Սուրճը նաև օրվա լավ տրամադրությունը ապահովող երևույթ է: Հիմնականում մենակ եմ խմում, եթե մայրս ինձ հետ չէ: Երբեմն էլ ընկերուհու հետ եմ խմում, եթե հասցնում է շատ շուտ գալ, որովհետև ես մեկ մեկ շատ շուտ եմ արթնանում: Հենց այդ սուրճի շուրջ էլ պլանավորվում է օրս:
Սոնա Ղազարյան. Մեզ հանրահավաք գնացող աղջկա կերպար է պետք
կարևորը աչքով չես տեսնի
Ես միշտ սխալվում եմ, երբեմն աչքովս տեսնում եմ, բայց սրտով ուրիշ բան եմ զգում: Եվ հակառակը: Հիմնականում տուրք եմ տալիս իմ զգացմունքներին, որոնք ինձ խաբում են, որովհետև դրանք ինձ խանգարում են: Կյանքում շատ պարզ, հասարակ հարաբերություններում շատ դժվար է կողմնորոշվելը: Շատ էմոցիոնալ մարդ եմ ու աչքովս տեսածին երբեմն չեմ հավատում: Տողատակ եմ փնտրում, և այդ տողատակը փնտրելու արդյունքում ես միշտ կորուստներ եմ ունենում, փոքր վեճեր: Երբեմն մանրախնդիր եմ դառնում, հետաքրքիր չեմ դառնում մարդկանց համար, բայց այդ ամենը նաև ինքնաճանաչողություն է. ես փորձում եմ դրանից դասեր քաղել:
ժամանակակից կինոն
Շատ տարօրինակ է, որ տասը տարի առաջ ես երբեք չէի մտածի, որ ավելի շատ կսիրեմ կինոն, քան թատրոնը: Հիմա ես զգում եմ, որ կինոն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Այն կինոն, որի մասին ես երազում եմ Հայաստանում, դեռ հեռավոր ապագայում է ինձ համար: Հատկապես երիտասարդները նկարահանում են ֆիլմեր, որոնք խորիմաստ են, փառատոնային, թեկուզ կարճամետրաժ: Նրանք մրցանակներ են շահում, բայց հենց վերադառնում են Հայաստան, «Զվարթնոց» օդանավակայանում ընկնում են փնտրտուքի մեջ, թե որտեղից հովանավոր գտնեն հաջորդ 15-րոպեանոց ֆիլմը նկարելու համար:
հարուստ և աղքատ եմ
Հարուստ եմ իմ ապրածով, հարուստ չեմ ֆինանսապես, հարուստ եմ այն ամենով, ապրել ու զգացել եմ, որովհետև այդ ամենն օգնում է ինձ: Մեծ հարստություն ու գանձեր կան այն «սնդուկում», որը ես 33 տարի ման եմ տալիս ինձ հետ: Այդ գանձերն այսօր նաև ինձ օգնում են իմ մասնագիտության մեջ, կյանքում: Աղքատ եմ գիտելիքով, ավելին կուզեի իմանալ: Կուզեի քիչ քնել և հասցնել շատ կարդալ, բայց չի ստացվում, շատ եմ հոգնում: Կուզեի ավելի շատ ժամանակակից գրականություն կարդալ, բայց չի հաջողվում: Վերընթերցում եմ այն գրողներին, որոնց ճանաչում եմ, նորից եմ կարդում իրենց ստեղծագործությունները, որովհետև ժամանակի հետ փոխվում են, մտածողությունդ է փոխվում, ու սկսում ես տողատակերը բացել: Դժվար եմ ընտելանում փոփոխություններին: Երևի դա է պատճառը, որ նոր գնած գիրքը պետք է շատ երկար մնա իմ սեղանին, մինչև որ մի օր բացեմ այն:
սփոփում
Երբ ծանր հոգեբանակն իրավիճակներ են լինում իմ կյանքում, որոնք դժվար է հաղթահարել, ես երևի թե սփոփվում եմ նրանով, որ սկսում եմ մտովի «հետ գնալ», շատ արագ «թերթել» այն, ինչ եղել է ու ինչ կա, վերաարժեվորում եմ այն ամենն, ինչ ունեմ, և միայն այդ պահերն են ինձ սփոփում:
ամենամեծ գաղտնիքը
Իմ մասնագիտության ամենամեծ գաղտնիքն անկեղծությունն է: Պետք է գտնել «բանալին», մոտ լինել կերտած կերպարին, մատների արանքով չնայել գործին: Պետք է պարզես, թե ինչպիսին է քո կերպարը, ինչպես է խոսում, ինչ պլաստիկա ունի, ու այդ ամենը պետք է անկեղծ անես: