Վաղինակ Շուշանյան. Անտարբեր մարդկանց պետք է տուգանել

պատասխանատվություն
Միշտ պետք է ցանկացած հարցի հետևից մինչև վերջ գնալ, իհարկե օրինականության սահմաններում` թեկուզ փողոցում, թեկուզ անհնազանդության միջոցով: Հասարակական ակտիվությունը արդարության համար պայքարի գործողությունն է: Չի կարելի անտարբեր լինել: Եթե պատգամավոր լինեի, հանդես կգայի օրենսդրական նախաձեռնությամբ, որ հասարակական հարցերի շուրջ անտարբեր մարդկանց տուգանեին: Ինձ համար հասարակական ակտիվությունը ո՛չ աշխատանք է և ո՛չ էլ նպատակ, այլ արդարության ձգտում: Անընդհատ պետք է ինչ-որ բան փոխել: Ես ինձ չեմ համարում քաղաքացիներ դաստիարակող, բայց կուզեի, որ իմ գաղափարները բոլորինը լինեին: Կուզեի, որ մարդիկ ողջամտության սահմաններում ազատամիտ լինեն:
զգացմունք
Էմոցիաների պակաս չունեմ, նույնիսկ ավելցուկ կա: Շատ դեպքերում էմոցիաները ինձ վնասում են: Ընդ որում վնասում են ոչ միայն ինձ, այլև իմ շրջապատին, իմ ընկերներին: Բայց երբեմն էմոցիաները օգնում են: Էմոցիան պետք է ճիշտ չափաբաժնով լինի: Ոչ ոք պաշտպանված չէ էմոցիաների գրոհներից: Օրինակ` իմ էմոցիաները կա՛մ հուզական աստիճանի  են, նույնիսկ լացի տեսքով, կա՛մ ագրեսիվ դրսևորումներով:
կառավարում
Ես չեմ սիրում, որ ինձ կառավարում են, բայց նաև չեմ սիրում կառավարել: Երբեմն ստացվում է այնպես, որ ես ստանձնում եմ լիդերի դեր, բայց ես դա չեմ սիրում: Ընդհանրապես լիդեր բառը չեմ սիրում: Աստված մարդկանց ստեղծել է հավասար, և բոլորս պետք է հավասար լինենք, ոչ թե բարձր ու ցածր աստիճանների: Իրականում մարդկանց կառավարելը հեշտ չէ: Ես ունեմ կառավարման մեխանիզմ և օգտագործում եմ այդ մեխամնիզմը վերևից ներքև թե ներքևից վերև:
երբ պետք է բղավել
Միշտ պետք է գոռալ, բայց պետք է հասկանալ, թե ինչի համար է պետք գոռալ: Գոռալ կարող են բոլորը և ցանկացած ժամանակ, բայց դա պետք է նպատակային լինի և հասնի ճիշտ նպատակակետին: Պետք է գոռալ միայն խնդիր լուծելու համար: Բաղրամյան պողոտայում ես ոչ թե գոռում էի, այլ ձայնի տոնայնությամբ փորձում էի ազդել ու վստահություն ներշնչել հավաքվածներին: Նաև ձայնի միջոցով փորձել եմ ճնշում գործադրել իշխանության վրա:

---

#ElectricYerevan. Տես նաև`

• Ինֆոգրաֆիկա. #ElectricYerevan. Ի՞նչ եղավ 2015-ի ամռանը


• 
  

  Խմբագրական. Գնել Նալբանդյան. Դատապարտված կուսակցություննե՞ր, թե՞ ակտիվիստներ

  
  


• Ֆոտոպատմություն. #ElectricYerevan-ի պայքարի գլխավոր պաստառներն ու կարգախոսները


• 
  

  Ֆոտոռեպորտաժ. #ElecticYerevan. Լույսի մարդիկ. Պայքարի դրվագներ

  
  

---

արժանապատվություն
Արժանապատվությունը մարդուն տրված ամենակարևոր հատկանիշն է, որ երբեք չպետք է կորցնել: Ցանկացած իրավիճակում, երբ հարվածում են մարդու արժանապատվությանը, նույնիսկ ծայրահեղ քայլերի գնով պետք է պայքարել արժանապատվությունը պահելու համար: Վերջին շրջանում մեզ մեղադրեցին «ներդրված ու ծախված» լինելու մեջ: Դա իմ արժանապատվության ոտնահարում էր: Ես որոշեցի դրա դեմ պայքարել լռությամբ. չպատասխանելն էլ է պայքարի ձև: Հասարակական խնդիրներն էլ են արժանապատվության հարց, ազգային արժանապատվության հարց:
ազատություն
Ազատությունը մարդուն տրվում է ծնված օրից, որը մինչև կյանքի վերջ պարտավոր է պահել: Երբեմն տարիքի հետ ազատության դիրքը թուլանում է:  Ես պարտավոր եմ պահպանել իմ ազատությունը` խոսքի, մտքի, քայլերի: Ազատությունը մարդու հոգում, մտքում ու սրտում պետք է լինի: Ազատություն է, երբ քեզ չեն կառավարում, երբ դու չես կառավարում ու ապրում ես այնպես, ինչպես միտքդ ու սիրտդ են թելադրում: Ինձ համար դա է ազատությունը:  Դու անում ես այն, ինչ քո մտքից ու սրտից է:
հռչակ և հեղինակություն
Ինձ համար գոյություն չունեն հեղինակություններ: Ես չեմ ձգտում ունենալ բարձր աշխատավարձ ու շքեղ տուն, ես չեմ ձգտում լավ պայմանների: Ինձ բավարարում են ցածր աշխատավարձն ու աշխատանքի տարրական պայմանները: Ինձ բավարար է նորմալ մի գիշերելու տեղը: Ավելորդ ոչինչ չեմ ուզում: Հենց այդ պատճառով համբավն ու հռչակը ոչինչ են: Հունիսի 19-ից հետո, երբ ավելի շատ են ինձ ճանաչում ու փորձում շփվել, ես հայտնվել եմ փականքների մեջ: Դիսկոմֆորտի մեջ եմ: Ես այն մարդը չեմ, որին պատկերացնում են օտարները, ես ավելի հասարակ եմ: