House of Cards. փոփ մշակո՞ւյթ, թե՞ քաղաքականության հայելի

Հայտնի տնտեսագետ և հրապարակախոս Փոլ Կրուգմանը իր մի հոդվածում գրել է. «Քաղաքականությունը որոշում է, թե ում ձեռքում է իշխանությո՛ւնը, այլ ոչ թե ճշմարտությունը»: Դժվար է չհամաձայնել այդ տեսակետի առաջին մասի հետ, քանի որ քաղաքականությամբ զբաղվելու հիմնական նպատակը աներկբա պետք է լինի իշխանության հասնելը: Սակայն պնդման երկրորդ մասը վիճելի է: Հարցն այն է, թե ինչ ճանապարհով է ձեռք բերվում այդ իշխանությունը՝ Մաքիավելիի «նպատակն արդարացնում է միջոցները» հայտնի սկզբունքո՞վ, թե՞ Աստծո պատվիրաններով: Սա էլ արդեն չափազանց սուբյեկտիվ է և քաղաքական գործչի ընտրությունն է և իր խղճի թելադրանքը:
Քաղաքականության մեջ ճշմարտության բացակայության ստերեոտիպն ընկած է վերջին շրջանում չափազանց պոպուլյար դարձած «House of Cards» քաղաքական հեռուստասերիալի հիմքում: Հեռուստաշոուի հայտնի լինելը, որի ունկնդիր է նաև նախագահ Օբաման, թերևս կապված է այն հարցի հետ, թե որքան իրատեսական է այս քաղաքական դրաման, և մի՞թե այդքան «կեղտոտ» է այս ոլորտը: Որոշ մարդկանց համար այն նույնիսկ դարձել է քաղաքական կյանքի մասին պատկերացում կազմելու «ձեռնարկ»:
Նարնիկո. Հռոմ. Ամառային հանգստի պլաստմասսայե օրերի քրոնիկոն

Մեսրոպ Մովսեսյան. Լրագրողները դարձել են միագույն էակներ, բոլորը նույնն են

Պետրոս Ղազարյանը Հնդկաստանում տեսածի մասին

---

Անժխտելի է, որ Անդրվուդի կերպարը, իրոք, գոյություն ունի վաշինգտոնյան քաղաքական օլիմպոսում: Սակայն մի՞թե այդ կերպարը միակն է քաղաքական կյանքում: Հուսամ` ո՛չ: Չկան իդեալական գործիչներ, սակայն կան արժեքներ, իդեալներ և սկզբունքներ, որոնք սահմանազատում են չարը բարուց, սպիտակը` սևից, բարոյականը՝ անբարոյականից: Օրինակ՝ իր նախագահության օրոք Բիլ Քլինթոնը, որին դժվար կլինի դասել սրբերի շարքին, հրաժարվեց ռմբակոծել այն վայրը, որտեղ գտնվում էր ահաբեկիչ Օսամա բեն Լադենը, քանի որ անմեղ զոհեր էլ շատ կլինեին: Եվ նման օրինակներ շատ են միջազգային քաղաքական կյանքում:
Քաղաքական գործիչ լինելը, ի վերջո, մասնագիտություն է: Հասարակական ակտիվիստը և քաղաքական գործիչը համատեղելի չեն, թեև փոխկապակցված են և կարող են փոխվել տեղերով: Սակայն գոնե ԱՄՆ-ում նրանք հստակ տարանջատված են: Եվ ինչպես յուրաքանչյուր ոլորտում, այնպես էլ այստեղ կան գիշատիչներ և զոհեր, «մաքուրներ» և «կեղտոտներ», ուժեղներ և թույլեր, խարդախներ և ճշմարտության ջատագովներ, իդեալիստներ և սառնասիրտ նյութապաշտներ: Ո՞ր ճանապարհն ընտրել. «ճաշակի հարց է»:
Իրականում այս դրաման քաղաքական զարգացումների ընդամենը մեկ սցենար է, և դա բնական է, քանի որ անգամ բազմասերիանոց շոուի շրջանակում դժվար է ընդգրկել ամբողջ քաղաքականությունը՝ իր բոլոր դրսևորումներով: Դա այն սցենարն է, որ քաղաքական իշխանությունը քայլ առ քայլ կենտրոնանում է քաղաքական մեկ սուբյեկտի ձեռքում, և դա արտացոլված է հեռուստասերիալում: Արտացոլված են նաև քաղաքական իշխանության կոնսոլիդացիայի արատավոր մեխանիզմները: Սակայն դրանք նույնպես միակը չեն: «House of Cards» հեռուստասերիալը վավերագրական ֆիլմ չէ, այլ ընդամենը հետաքրքիր հեռուստաշոու, որը, իրոք, արժե դիտել՝ հատկապես հաշվի առնելով տաղանդավոր դերասանների փայլուն խաղը: