Գայանե Ասլամազյան. Կլինեն մարդիկ, որոնք կատեն ինձ

իմ քաղաքը
Քաղաքն ապրող ու աճող օրգանիզմ է: Բոլոր փոփոխությունները, որոնք կատարվում են, տրամաբանական են: Գուցե թերացումներ կան, բայց ես համարում եմ, որ այդ փոփոխությունները դրական են, գեղեցիկ: Երևանը չի զիջում եվրոպական քաղաքներին: Սիրում եմ իմ քաղաքն այնպիսին, ինչպիսին կա. ես չեմ սիրում քննադատություններ: Քաղաքն ունի իր տրամադրությունը, գույները, բայց ես կուզեի, որ կանաչն ավելի շատ լիներ: Հնի ու նորի համադրությունը, փոփոխությունը գեղեցիկ է:
փիլիսոփայորեն
Տարիներ առաջ շատ բուռն էի վերաբերվում ու արձագանքում դեպքերին, իրադարձություններին: Հիմա, տարիքից ելնելով, փորձում եմ հասկանալ կատարվածը, երևույթները, մարդկանց, փորձում եմ այլ գնահատական տալ մարդկային հարաբերություններին: Այսպես ավելի հեշտ է լինում ապրել: Դժվար է, երբ ունես կոնֆլիկտ, բայց չունես լուծում:
դավաճանություն
Ինձ համար դավաճանությունը խորը, անհասկանալի երևույթ է: Դավաճանությունը միայն ֆիզիկական կամ գաղափարական չէ: Դավաճանություն կարող ենք գտնել ազգի, մշակույթի, պատմության, մարդկային հարաբերությունների մեջ: Եթե կա դավաճանություն, փորձում եմ սխալը իմ մեջ փնտրել, որովհետև այդ դավաճանության համար դրդապատճառ է եղել:
կգա ժամանակ՝ ինձ կմոռանան
Ես հույս ունեմ, որ ինձ միշտ կհիշեն իմ թոռներն ու ծոռները: Հույս ունեմ, որ տիեզերքի նախագծած պլանի մասնիկն եմ: Չգիտեմ՝ ինչպես կլինի, բայց ես՝ որպես հեռուստատեսային մարդ, արվեստի ներկայացուցիչ, իսկապես ուզում եմ, որ մեր ընտանիքի ավանդույթները շարունակվեն:
սխալ դաստիարակություն
Անդաստիարակ երեխաների չեմ սիրում, սարսափելի խիստ եմ ու չեմ հասկանում այն ծնողներին, որոնք երեխաներին դիտողություն չեն անում: Կարծում եմ, որ ավելի լավ է խիստ ծնող լինել: Երեխային մանկուց պիտի խիստ վերաբերվել: Որքան նա մեծանա, ավելի ազատ պետք է թողնես իրեն ու շփվես որպես հավասարը հավասարի հետ:

---

ՄՈՆՈԼԳՆԵՐ

• Նառա. Խաբել` չամաչելու աստիճան


• Էդուարդ Քալանթարյան. Մեկնաբանական արվեստի ամենամեծ գաղտնիքը


• Արտակ Հերիքյան. Պետք է մի լավ «ցած ընկնել», որ հետո վերածնունդ լինի

---

հորինված են
Ժամանակները թելադրում են նոր անեկդոտներ, ու դրանք կյանք են առնում: Բայց ժամանակի անիվը պտտվում է, ու այդ անեկդոտները սկսում է պատմել նոր սերունդը` դրա մեջ դնելով իր շրջանի խնդիրները: Անեկդոտների մեծ մասը իրական է ու կյանքից վերցված: Պարզապես դառն իրականությունից կտրվելու համար մարդկանց օգնում է հումորը: