[Արևելյան խոհանոց] Քրդերի անկախության առաջին քայլերը. դրոշ Քիրքուքում և հանրաքվեի որոշում

Երբ մոլլա Մուսթաֆա Բարզանին՝ Քուրդիստանի տարածաշրջանային կառավարության ներկա նախագահի հայրը, 1946-ին հիմնեց Քուրդիստանի դեմոկտրատական կուսակցությունը, նրա հիմնական նպատակը քրդերի ինքնավարությունն էր: Երեք տասնամյակ անց նա հրաժարվեց պաշտոնից՝ իր որդի Մասուդի օգտին: Բարզանի կրտսերը հետևեց հոր քայլերին և մինչև 2000-ականներն անկախության մասին չէր խոսում: Այդ ժամանակ  Քրդական տարածաշրջանին սահմանադրական կարգավիճակ տրվեց ու միևնույն ժամանակ սրվեցին քրդերի և Իրաքի կառավարության հարաբերությունները:
Երբ քրդերը սկսեցին խոսել անկախության մասին, հիշեցին, որ 1922-ից մինչև 2003-ը՝ Սադամ Հուսեյինի կառավարման վերջին օրը, 2.500 քրդական գյուղեր են ավերվել, 182.000 քուրդ է սպանվել, 12.000-ն անհետ կորել: Եվ այսքանից բացի, 1988-ի մարտին քրդական Հալաբջա քաղաքում քիմիական զենքի կիրառման հետևանքով 5.000 քուրդ է սպանվել: Քուրդիստանում նաև ներքին խնդիրներ կան՝ խորհրդարանը չի գործում, կուսակցությունների միջև անվստահություն է, և հակառակ հարուստ ռեսուրսներին, տնտեսական խնդիրներ կան: Եվ այս խնդիրների լուծումը քրդերն այլևս Բաղդադում չեն տեսնում: Բարզանին խոսեց նաև քրդերի անկախության թիվ մեկ հակառակորդի՝ Թուրքիայի մասին: Բացատրեց՝ անկախանալու են միայն Իրաքի քրդերը և նրանք ոչ մի կապ չունեն Թուրքիայի քրդերի հետ: Նույնիսկ հույս հայտնեց, որ Թուրքիան կօգնի իրենց:

• The New Yorker. Ինչո՞ւ են քրդերը բոլորին ընդդիմադիր և կռվում բոլորի դեմ


• Ինչո՞ւ է Թուրքիայի իշխանությունը փորձում ամեն գնով հանրաքվեի քարոզ անել Եվրոպայում


• Բացահայտ անեքսիայի ճանապարհին. Թուրքական զինուժի սիրիական գործողությունը