The New Yorker. Ինչո՞ւ են քրդերը բոլորին ընդդիմադիր և կռվում բոլորի դեմ

Քրդական բանակի նախկին հրամանատար Նաջաթ Ալի Սալեհին հոկտեմբերի 8-ի երեկոյան կանչել էին Իրաքի հյուսիսային շրջանները գրաված քրդական ինքնավար բնակավայրերի նախագահ Մասուդ Բարզանիի հետ հանդիպման: Պարտիզանական պայքարի մեծ փորձ ունեցող Բարզանին անհանգստացած էր. դրանից 24 ժամ առաջ «Իրաքի և Լևանտի իսլամական պետության» (ԻԼԻՊ) զինյալներն ավերել էին քրդական տարածքները: Զինված գործողությունները սկսելով Իրաքի արևմտյան հատվածից ու գրավելով Մախմուր և Սինջար քաղաքները՝ նրանք կանգ էին առել մայրաքաղաք Էրբիլից 15 կմ հեռու գտնվող ավանում:
Քրդական բանակը տարածաշրջանում հայտնի էր իր վայրագությամբ, նրա զինյալներին անվանում էին փեշմերգա` մահապարտ. պարտությունը նրանց համար նվաստացում էր:

«Մենք լիովին անպատրաստ էինք դիմակայել նրան, ինչ պատահեց»,-ասաց ինձ Սալեհը:

Սադդամ Հուսեյնի դեմ պայքարող քրդական պատերազմի վետերան Սալեհը կրկին ծառայության էր կանչվել: Նրան հանձնարարված էր հետ վերցնել Մախմուր քաղաքը ու հետ մղել ԻԼԻՊ-ի զինյալներին: Աշխատելով շատ արագ՝ Սալեհը հավաքեց մի քանի հազար զինվորներին ու կարողացավ մեկ օր անց հետ վերցնել գրավված քաղաքը, իսկ հաջորդ մի քանի օրերի ընթացքում վերցրեց ևս 2 տասնյակ գյուղեր և քաղաքներ` գերի չվերցնելով ոչ մի զինյալի. միայն մահ:
ԻԼԻՊ-ի և քրդական բանակի բախումների ճակատը 1000 կմ երկարությամբ ձգվում է Իրաքի հյուսիսարևելյան հատվածում` հատելով Քուրդիստանի տարածքը, որի անկախության համար են քրդերը պատերազմում: Ամբողջ Մերձավոր Արևելքում ապրում է ավելի քան 300 միլիոն մարդ, որոնց մեջ քրդերը աշխարհի ամենամեծ էթնիկ խումբն են` առանց սեփական պետության: Իրաքյան Քուրդիստանում ապրում է այդ 300 միլիոնի մեկ քառորդը: Այն փակ տարածք է Թուրքիայի, Իրանի և Իրաքի արանքում: Բաղդադի կառավարության համար անընդունելի է քրդերի անկախացումը: