Ինչո՞ւ ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարը սադրանք որակեց Տավուշի միջադեպը

Մինչեւ այս` ՀԱՊԿ հայտարարությունները եղել են երկսար, չեզոք ու արարողակարգային: Այս անգամ հայտարարությունն ավելի թիրախային է ու մեղադրական տոնայնությամբ: Ուշադրություն դարձրեք` «ՀԱՊԿ անդամ պետության տարածքում այս գործողությունները դիտարկում ենք սադրանք»: Սա նշանակում է, որ ՀԱՊԿ-ն ընդունում է հայկական կողմի պնդումները, որ Ադրբեջանական կողմը դիվերսիոն ներթափանցման փորձ է արել: Մյուս կողմից` ընդգծելով «ՀԱՊԿ անդամ երկիր» մատնանշում է, որ Տավուշի սահմանը ՀԱՊԿ սահման է, հետեւաբար այնտեղ տեղի ունեցող միջադեպը վերաբերում է ՀԱՊԿ երկրներին:
Նախկինում ՀԱՊԿ քարտուղարը այսպես` ուղղակի հայտարարություններ չէր անում: Չնայած մինչև այս էլ էր Տավուշը ՀԱՊԿ անդամ երկրի մաս, մինչև այս էլ էր Հայաստանը ներկայացնում անհերքելի ապացույցներ: Մինչև այս էլ էին հայ զինվորականներ զոհվում: Հիմա ի՞նչ փոխվեց, ինչո՞ւ է ՀԱՊԿ-ն հանդես գալիս այսպիսի հայտարարությամբ:
Բանն այն է, որ ապրիլյան պատերազմը զսպվեց Մոսկվայում, այն բանից հետո, որ Ադրբեջանը մի քանի անգամ հայտարարեց, թե միակողմանի դադարեցնում է կրակը: Այսինքն` այդ փուլում պատերազմի դադարեցումը ձեռնտու էր միայն Ադրբեջանին: Երբ հաշտեցնում ես, նաեւ պատասխանատու ես դառնում միջադեպի չկրկնվելու համար: Այսինքն` այս փուլում ու այս ներթափանցումը Մոսկվայի դեմ էր նաեւ` Մոսկվան էր հաշտեցնող, հետեւաբար նաեւ պատասխանատուն:
Այս բնույթի հայտարարության մեկ այլ պատճառ կարող է լինել վերջին շրջանում Ադրբեջանի եւ Իսրայելի 5 մլրդ դոլարանոց ռազմական գործարքը: Այդ գործարքի արդյունքում Ադրբեջանը իր սկսած սպառազինության մրցավազքի գլխավոր «բարիքը»` փողը, Ռուսաստանի քթի տակից տանում է Իսրայել եւ տարածաշրջանի սպառազինումն անկառավարելի դարձնում  Ռուսաստանի համար:
Երրորդ պատճառն ավելի տնտեսական է` եթե մինչեւ հիմա նավթի օգնությամբ Ադրբեջանը կարողացել էր ինքնուրույն տնտեսական քաղաքականություն վարել, ապա մանաթի արժեզրկումից, նավթային ճգնաժամից հետո Ադրբեջանը հետաքրքրություն է ցուցաբերում տնտեսական միությունների նկատմամբ: Նախնական ազդակները Եվրոպական են. վկայությունը` անցած շաբաթվա ամենաբարձր մակարդակով հայտարարությունը, թե ԵՄ հետ ավելի սերտ է գործակցելու:
Ռուսաստանը չէր կարող անտարբեր անցնել այս իրողությունների կողքով, և ՀԱՊԿ հայտարարության սուր բնույթը սպասելի էր: Հիմա Ադրբեջանին տնտեսական, ռազմական ու քաղաքական իմաստով «նեղը գցելու» ժամանակն է, որի ընթացքում Հայկական կողմը կարող է բարոյական ու հոգեբանական դիվիդենտներ շահել:
Հետաքրքիր է, որ ՀԱՊԿ բարձր պաշտոնյայի հայտարարությունն արվել է ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի` հայ թեկնածուի խնդիրը 2-րդ անգամ հետաձգելու պայմաններում: Իսկ եթե հայ պաշտոնյան ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար նշանակված լիներ 2016թ. հոկտեմբերին՝ Երևանում անցկացված ՀԱՊԿ գագաթնաժողովի ժամանա՞կ, կամ դեկտեմբերի 27-ին` Մոսկվայո՞ւմ: Այս դեպքում դժվար թե ավելի խիստ լիներ ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի ձևակերպումը, բայց էթնոշահադիտական կորակվեր հաստատ: