[InterPress] Քվանտային քաղաքականությունը և ԱՄՆ-Չինաստան մրցակցության կանխատեսումը
ՄԱԿ-ում ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի վերջերս հնչեցրած կոչին մի շարք արձագանքներ են եղել: Ամենահետաքրքիրներից մեկը նախկին ֆիզիկոս և Հայաստանի գործող նախագահ Արմեն Սարգսյանինն է:
Financial Times-ին տված հարցազրույցում Սարգսյանը պնդել է, որ քաղաքականության մասին պետք է մտածենք այնպես, ինչպես մտածում ենք «քվանտային վարքագծի» մասին: Նշելով, որ «մենք ապրում ենք փոփոխության դինամիկ գործընթացի փուլում», նա առաջարկել է «աշխարհին նայել բոլորովին այլ կերպ»:
Բայց ինչ կապ ունի «քվանտային քաղաքականությունը» աշխարհաքաղաքական մրցակցության հետ:
Արևմուտքի հիմնական աշխարհայացքը ձևավորվում է գիտության էմպիրիկ տեսանկյունից, որն առաջանում է գիտական հեղափոխության ժամանակ:
Կարդացեք նաև․
Լրտեսների որս. Ո՞վ էր մեղավոր Չինաստանում ԱՄՆ հետախուզական ցանցի անակնկալ բացահայտման համար
Ինչպե՞ս է Չինաստանը հմտորեն օգտագործում համացանցը՝ արտաքին քաղաքականության մեջ
Երբ Թրամփը զանգում է ընկերներին, չինացիները և ռուսները լսում են ու սովորում
18-րդ դարում առաջատար գիտնականներն առաջ քաշեցին գիտական մեթոդոլոգիաներ, որոնք ռացիոնալ էին և մեխանիկական: Նրանք ենթադրում էին, որ աշխարհը կարելի է դիտարկել և օբյեկտիվորեն գնահատել մարդկային տրամադրությունից անկախ:
Այս պարադիգմը սկսեց գերիշխել արևմտյան փիլիսոփայության և հումանիտար գիտություններում: Այն պահից, երբ գիտությունն ու մաթեմատիկան սկսեցին դասավանդել դպրոցներում, դասական պարադիգմը գերիշխել է և արևմտյան, և ոչ արևմտյան հասարակություններում:
Դա աշխարհի հանդեպ մխիթարական տեսակետ է `գիտությունը կարող է վերացնել անորոշությունը մարդկային բարեկեցությանն ուղղված որոնումներում:
Սակայն, երբ 19-րդ դարի սկզբին հայտնվեց Ալբերտ Էյնշտեյնի հարաբերականության տեսությունը, դրան հետևեց Նիլս Բորի աքսիոմների սկզբունքների քվանտային տեսությունը և Վերներ Հեյզենբերգի անորոշության սկզբունքները, գիտության մինչև այդ մեզ ներկայացվածի նկատմամբ կարծիքները սկսեցին բաժանվել: Այս անորոշությունը տարածվեց նաև հասարակական գիտությունների վրա:
Շարունակությունը՝ InterPress.am–ում