Կենդանի դիակ, սգո սառնարան ու եվրաշիրմաքար. դիաբիզնեսի տարօրինակությունների մասին

Գոռ Կիրակոսյանի «Մեծ պատմություն փոքր քաղաքում» (2007) ֆիլմն այն մասին է, թե հարազատները ինչպես են շփոթել երկու հանգուցյալներին և այլ հանգուցյալ են վերցրել: Այս կինոկոմեդիան հիմնված է իրական դեպքի վրա, որը տեղի է ունեցել հենց Հայաստանում: Դեպքն իրական է, պատմությունն է տարբեր: Պատմում է Արայիկ Խաչատրյանը կամ, ինչպես նրան ճանաչում են Երևանում, Երրորդմասցի Արոն (սգո ծառայության տնօրեն է 17 տարի).
«Կինոյում երկու տղամարդու պատմություն է, իրականում կանայք են եղել: Դիահերձարանի դիմաց կանգնած էի: Եկան, հարցրեցին, թե՝ Արոն դո՞ւ ես: Ասացի՝ ես եմ: Խնդրեցին մեքենան բացել: Ես էլ չեմ ճանաչում հանգուցյալին: Դրեցին մեքենան, տարան: Մեկ էլ մի քանի ժամ հետո զանգ ստացա: Տղան էր: Ասաց, թե փոխս են ընկել հանգուցյալները: Մի պահ չհավատացի, հետո հասկացա, որ լուրջ են խոսում: Էդ մարդիկ էլ էին զարմացած: Ախր առաջին հարկում էլ չեն ապրում. համարյա շենքի կեսը ոտքով բարձրացրել են՝ չեն իմացել: Հետո տանը կանանցից մեկն է լացելով ասել, թե՝ էս ո՞ւմ եք բերել: Մի խոսքով, զանգեցինք դիահերձարան: Էն մյուս տեղն իմացանք ու գնացինք: Նրանք սկի չէին էլ հասկացել, իրանց հարազատի հոգեհանգիստն էին անում: Ախր նման էլ չէին է, որ ասես՝ խառնել են: Հանգուցյալներին փոխանակեցին ու շարունակեցին իրենց սուգը:
Էդ փոխս ընկնելը մի անգամ չի, որ էղել է: Մեր մոտ՝երկու անգամ: Մի անգամ էլ երկու թաղում կար. մեկը՝ Երևանում, իմ սգո սրահը պետք է սպասարկեր, մեկն էլ՝ Քյավառում: Էս քյավառցին խմած գալիս, մտնում է դիահերձարան, ասում է՝ ո՞ր համարինն ա իմ հանգուցյալը: Երկու հանգուցյալ է լինում. մեկը՝ 68 համարի, մյուսը՝ 86: Էս մարդուն ասում են՝68-ը: Մըտնում է ներս, ասում՝ 86: Սրան էլ փակ դագաղով պետք է թաղեն: Դագաղը զմռսում են ու հայդա Քյավառ: Հաջորդ օրը իրական հարազատը գալիս, տեսնում է՝ պառկածն իր հանգուցյալը չի: Պարզում են, որ տարել են Քյավառ: Զանգում են էդ մարդուն, էս էլ թե՝ արդեն թաղել ենք, քելեխն էլ կերել ենք: Անձրևին հասնում ենք Քյավառ շտապ օգնության մեքենայով: Գիշերը մի կերպ հանում, փոխում ենք: