[ Իրականում՝ ՈՉ ] Չեղարկե՞լ «Էրեբունի-Երևան» տոնակատարությունը
change.org ռեսուրսի օգտատեր Ռիմա Սարգսյանը սեպտեմբերի 29-ին տարածեց մի պետիցիա, որը ստորագրողները պահանջում են հոկտեմբերի 10-ին և 11-ին անցկացվելիք «Էրեբունի-Երևան» տոնակատարությունը չեղարկել և դրամական միջոցները տրամադրել սահամանամերձ որևէ բնակավայրի խմելու ջրի հարցը լուծելուն: Հասցեատերը Երևանի քաղաքապետարանն է:
«Էրեբունի-Երևանն» իրոք պետք է չեղարկել, որովհետև Ադրբեջանը` խախտելով հրադադարը, շարունակ գնդակոծում ու հրետակոծում է սահմանամերձ համայնքները: Չեղարկել, որովհետև տուժած գյուղերի բնակիչները, որոնց ապրուստի հիմնական միջոցը գյուղատնտեսությունն է, զրկված են իրենց հողերը մշակելու հնարավորությունից (ադրբեջանցիների կրակոցների՞ պատճառով, թե՞ Երևանում ապահով ապրող վատ կառավարիչների պատճառով. էական չէ):
Վաղուց իմաստազրկված տոնը պետք է չեղարկել, որովհետև Հայաստանը դարձել է մեծ գլխով ու բարալիկ մարմնով մի անճոռնի օրգանիզմ, որի տարածքներն անհամաչափ են դեգրադացվում: Մայրաքաղաքում կուտակվում է փողը, մարզերում` աղքատությունը, սահմանին` պրոբլեմները: Երևանյան տաշի-տուշին ինչ-որ չի բռնում սահմանային կրակահերթի տակ հայտնված մարդկանց հանապազօրյա տագնապի հետ:
«Էրեբունի-Երևանի» միջոցառումներին պատվիրակություններ ենք հրավիրել աշխարհի 20 քաղաքների՞ց: Ամոթ է, որ գան հասնեն այստեղ ու մնան առանց խորովածի՞: Վախենում ենք նրանց առաջ սևերե՞ս լինել: Չե՞նք ուզում հարամել քույր-քաղաքների հետ քեֆ-ուրախությունը: Իսկ գուցե չեղարկման շնորհիվ մեր բարձրաստիճան հյուրե՞րն էլ կիմանան ադրբեջանական սադրանքների մասին: Գուցե չեղարկումը դառնա ժողովրդական դիվանագիտության տպավորիչ քա՞յլ:
Իրականում՝ ՈՉ. Դավաճա՞ն է, արդյոք, Վահան Մարտիրոսյանը
«Էրեբունի-Երևանը» պետք է տեղի չունենա, որովհետև Ստեփանակերտի ղեկավարությունը` ընկալելով պահի լրջությունը, քաղաքի տոնը չնշեց: Էջմիածնի քաղաքապետարանը` գնահատելով իրավիճակը, և´ քաղաքի տոնը նշեց, և´ քաղաքապետարանի հանգանակած 1 մլն դրամն ուղարկեց Տավուշի մարզ` Չորաթան գյուղ:
Քաղաքի տոնը չպետք է նշել, որովհետև չարչրկված Արգիշտիի ու Մենուայի դերակատարներն ու ձիերն էլ են հոգնել իրենց պսևդոդոկումենտալ մոնումենտալիզմից: Սեպագիր դեմքեր, ռաբիս երգեր, ձանձրալի տեքստեր, գավառական կարգախոսներ, խղճուկ ներկայացումներ, պաթետիկ ելույթներ, պրոտոկոլային խաղեր, ձևական շնորհավորանքներ: Հոգնե´լ ենք:
Տոնակատարությունը չպետք է նշել, որովհետև չփարատված կասկածներ կան, որ «քաղաքային շնաձկները» խժռում են «դուրս գրված» 130 միլիոն դրամի և հավելյալ 30 միլիոն նվիրաբերված գումարի առյուծի բաժինը: Ավանդական կասկած կա, որ ամեն տարի նրանք ամբողջ տարին սպասում են հատկապես այս տոնին, որ քաղաքային բյուջեից ավելի շատ փող կորզեն, ավելի քիչ ծախսեն, տարբերությունը յուրացնեն, անտարբերությունը`տարածեն:
Բայց իրո՞ք պետք է չեղարկվի տոնակատարությունը: Իրականում` ոչ
Պետք է տոնել, որովհետև քաղաքապետարանի բյուջեն հայեցողաբար չի կարելի ծախսել: Այսօր Ադրբեջանի հետ սահմանային համայնքների համար ծախսես` վաղն էլ Վրաստանի հետ սահմանային բնակավայրերը դրա կարիքը կունենան, որ չհայաթափվեն, մյուս օրը` Իրանի հարևանությամբ ապրող գյուղացիներին հարկ կլինի օգնել: Երևանի մասին օրենքը թույլ չի տալիս քաղաքային բյուջեն ծախսել Երևանի սահմաններից դուրս և այլ կարիքների համար: Երևանը բարեգործական կազմակերպություն չէ, քաղաք է` իր օրենքներով, իր ավանդույթներով, իր կենսառիթմով:
Գործարարները « Էրեբունի-Երևանին» գումարը տրամադրել են հստակ նպատակով` ծախսել քաղաքի տոնը կազմակերպելու համար: Երևանում ապրող քաղաքացին ամբողջ տարին հարկերն ու տուրքերը վճարում է, ոչ թե այլ համայնքների զարգացման համար, այլ որ Երևանն էլ ոտքի կանգնի: Երևանի բնակիչները, որոնց վճարած հարկերով է ձևավորվում քաղաքի բյուջեն, ամբողջ տարին աշխատելուց հետո վերջապես իրավունք ունեն մեկ օր հանգստանալ: Պետք է ոչ թե Երևանի «բերանից կտրել» և ուղարկել մարզեր, այլ պետք է հանրավորություն ստեղծել, որ այդ նույն երգն ու պարը լինի նաև սահմանամերձ համայնքներում:
Եթե մի տոնակատարության փողը մի անգամ տվեցինք սահմանին տանջվող գյուղերին, հապա տարվա մյո՞ւս օրերին ինչ ենք անելու: Չէ՞ որ գումարի փոխանցման հենց հաջորդ օրը կրկին ռմբակոծվելու են այդ գյուղերը: Սա «ֆլեշմոբային» մտածողություն է` մեկ անգամ անում ենք` ու վերջ, հոգեբանորեն ազատվում ենք իրական պատասխանատվությունից:
Մենք բոլորս պարզապես հոգնել ենք նույնաբովանդակ միջոցառումներից, որոնք վատ են կազմակերպվում: Իսկ եթե դրանք լինեին իրոք լավ կազմակերպվա՞ծ: Եթե այդ օրերին հրավիրվեր, ասնեք` System of a Down-ը, Led Zeppelin-ը, Փոլ Մակարտնին: Եթե իրոք «Էրեբունի-Երևանը» վերածվեր քաղաքային տոնի, այդ ժամանակ ի՞նչ էին պահանջելու պետիցիոներները: Էլի՞ ասելու էին` մեզ նորմալ բան պետք չէ, փողը տվեք մեր հեռավոր ազգականներին:
Հիմա` պե՞տք է տոնակատարության բյուջեն տրամադրել սահմանամերձ համայնքներին
Իրականում խնդիրը ոչ այն է, ոչ էլ մյուսը: Երկու տեսակետներն էլ ունեն իրենց հիմնավորումներն ու տրամաբանությունը, երկու տեսակետներն էլ կարող են ճիշտ լինել: Բայց ո՞վ ասաց, որ հասարակությունը ցանկանում է քաղաքային բյուջեն տրամադրել սահմանամերձ համայնքներին, կամ ո՞վ ասաց, որ Երևանի բնակիչը չի ցանկանում այդ գումարը տրամադրել սահմանամերձ համայնքներին: Երկու պնդումներն էլ ընդամենը տպավորություններ են:
Խնդիրն այն է, որ այս հարցը պետք է տեղական հանրաքվեի միջոցով լուծվի: Էլ ինչի՞ համար է հանրաքվեն: Երևանի բնակիչն իր ուղղակի կամարտահայտությամբ պետք է որոշի, թե ինչպես պետք է ծախել իր հարկերից գոյացած գումարը: Այստեղ չկան ոչ օտարներ, ոչ յուրայիններ: Մունիցիպալ հանրաքվեն վիճելի խնդիրներից գլուխ հանելու լավագույն գործիքն է և ամենադեմոկրատական մեխանիզմը:
Տարածել
Կարդա նաև
Տեղի է ունեցել թուրք պատմաբան Թաներ Աքչամի «Ցեղասպան պետության ակունքները» գրքի հեռուստաշնորհանդեսը (տեսանյութ)
Թուրք պատմաբան Թաներ Աքչամի մասնակցությամբ տեղի ունեցավ նոր գրքի շնորհանդեսը (լուսանկարներ)
Տեղի ունեցավ Դեմիր Սյոնմեզի «Վիրավոր արծիվը» գրքի հեռուստաշնորհանդեսը (տեսանյութ)
«Ցեղասպանագիտության շաբաթը» բացվեց հատուկ հրատարակության՝ Վահագն Դադրյանի գրքի շնորհանդեսով (լուսանկարներ)