[ Եկա, տեսա, հավնեցա ] Կապանի միակ լատինոսը

Ծնվել է Պանամայում, մեծացել՝ Կանադայում, ոտքի տակ տվել ամբողջ Հարավային Ամերիկան, եղել Եվրոպայում, ուսումնասիրել հետխորհրդային երկրները ու հաստատվել Կապանում: Օսկար Ալավարդոն 30 տարեկան է: Բնապահպան է: Հայաստանում ապրում է ընդամենը 1,5 տարի, բայց հասցրել է յուրացնել Կապանի խոսվածքը: Տեղացիների հետ շփվում է նաև անգլերեն, ռուսերեն, իսպաներեն ֆրազներով: Էկոտուրիզմի խորհրդատու է զբոսաշրջային ընկերությունում: Սպասում է Ուկրաինայում ապրող իր հայ ընկերուհուն, որի հետ հարաբերությունները շուտով կօրինականացնի ու վերջնականապես կդառնա ՀՀ քաղաքացի:
բնական հմայք
Հայաստանում հաստատվելը իմ ծրագրերում չկար: Կամավորական մեկամսյա աշխատանքով էի այստեղ: Ավարտելուց հետո վերադարձա Բրազիլիա: Հենց այդ ժամանակ էլ հասկացա, թե որքան եմ սիրում Հայաստանը: Սկսեցի կարոտել հայկական մշակույթը, որն այնքա՜ն հարուստ ու կենդանի է այստեղ, բազմազան բնությունը ու, ամենակարևորը, մարդկանց, որ շատ գեղեցիկ են, բարեհամբույր ու ընկերական: Այդպես վերադարձա և աշխատանք գտա Կապանում:
խնդիրներով լի ներկա
Բնականաբար, գիտեմ սոցիալական խնդիրների մասին. չէ՞ որ ապրում եմ այստեղ: Բայց Հայաստանը միակ երկիրը չէ նմանատիպ խնդիրներով: Ես շատ երկրներում եմ եղել, տեսել եմ մյուս ժողովուրդների ապրելակերպը: Հետաքրքիր է` ինչպես են հայերն ապրում, ինչպես են հաղթահարում սոցիալական բարդությունները: Ոչ մի տեղ ժողովուրդն այսքան տոկուն չէ, որքան Հայաստանում: Սա է ինձ այստեղ պահող մի պատճառը: Ոչ միայն սովորում եմ, այլ նաև փորձում եմ օգնել: Եթե երբևէ, Աստված մի արասցե, հեռանամ Հայաստանից, կարող եմ վստահորեն ասել` ես ճանաչում եմ հայերին: Իսկապես ճանաչում եմ:

---

[ Եկա, տեսա, հավնեցա ]. Ինչպես է կյանքը հայ կնոջ հետ

---

էկոՍյունիք
Ընկերությունը, որտեղ աշխատում եմ, Սյունիքի մարզի առաջին ու միակ կազմակերպությունն է, որը կենտրոնացած է էկոտուրիզմի վրա: Մեր գրասենյակը շատ փոքր է, ռեսուրս չունենք, բայց շատ ծրագրեր կան օրակարգում: Սյունյաց տարածաշրջանը շատ գրավիչ է, մեծ հնարավորություններ ունի տուրիզմի համար: Էկոտուրիզմն էլ նոր ու դեռ լավ չբացահայտված ոլորտ է Հայաստանում: Սյունիքում այն զարգացնելը շահաբեր կլինի երկրի տնտեսության համար:
just a wish
Կապան-Երևան ճանապարհը կարող էր ավելի լավը լինել: Շատ մարդիկ Երևանում Կապանի մասին չգիտեն, նույնիսկ երբեք չեն եղել ու չեն էլ հետաքրքրվում: Հայաստանում երբեմն մարդիկ նոր բաներ չեն փորձում, նախընտրում են անել այն, ինչ մյուսները: Դժվար է նրանց ոգևորել նոր բան ստեղծելու համար՝ լինի ուտելիք, զբաղմունք, նոր վայր: Իշխանությունների հետ հեշտ չէ աշխատել: Հայաստանը կղզիացած է: Հեռու է այն վայրերից, որ ես տուն եմ անվանում: Կուզեի՝ կարգավորվեին հարևանների հետ հարաբերությունները: Հայաստանը այդպես կկապվեր աշխարհի հետ: Բայց չեմ մեղադրում երկրին. դժվար միջավայրում է: