Ինչպես կարելի է առանց քաղաքական փորձի դառնալ քաղաքական գործիչ. հատվածներ «Լոտո» գրքից

Պողոսի ճակատագիրը ճակատից իջավ, սողոսկեց գոտկատեղից ներքև, հասավ ոտքերի արանքը, շեքի կողմերին էնպես հարվածեց, որ Պողոսը ճիչ արձակեց, այնպիսի անբնական ձայն, որից երբեք չէր արտաբերել:   Ձայնը գալիս էր շեքի կողմերից, բարձրանում թոքերով, կոկորդով ու անդադար դուրս թափվում: Աղունի աչքերից ջուր էր թափվում, Պողոսի բերանից՝ որոտ: Բայց Աղունի ջրերը հետզհետե ցամաքեցին, և նրա ուշադրությունը կենտրոնացավ Պողոսի ոռնոցին, որը չէր կտրվում: Պողոսի բերանը բացված մնացել էր կարծես երբեք չփակվելու համար, իսկ ձեռքին դանակն էր, որ ավելի ամուր էր սեղմում: Աղունի աչքերը չորացան, թռավ հեռախոսը վերցրեց ու շտապօգնություն կանչեց:

Աննան հավաքեց իրերն ու լուսանկարիչ Լութոյի հետ վազեց դատարան: Դահլիճում 3-4 հոգի էի: Բազմաչարչար, բայց միաժամանակ արժանապատիվ գերդաստանի միակ հույսը մեղադրվում էր ամենաստոր հանցանքում: Մի՞թե գերդաստանը կոտորածներից մազապուրծ էր եղել, որ նրա միակ արու ժառանգը խայտառակ անի իրեն: Քույրերին ու նրանց ընտանիքներին չէր հետաքրքրում, որ հնարավոր է, Հարությունն անմեղ է, ոչ մի հանցանք էլ արած չլինի, բռնաբարղի խարանը կպել էր արդեն նրանց գերդաստանին և վերջ: Միակ ելքը Հարությունին մոռացության մատնելն էր. չի եղել այդպիսի զավակ նրանց ընտանիքում: Միայն կրտսեր մորքաքույրն էր բոլորից գաղտնի եկել սիրելի զարմիկի դատին, նաև ուսանողական մի երկու ընկեր:  

Խուց նոր եկած Հարությունին շրջապատել էին բանտային կյանքի հնաբնակներն ու խաչաձև հարցաքննում էին, որ պարզեն, թե իրենց համակարգի որ կաստայում է լինելու նորեկը:

Դատավճռի հոդվածը մատնանշում էր ամենաստորին կաստան, բայց հանցագործ աշխարհն էլ պետք է պարզեր, թե արե՞լ է արդյոք այդ անընդունելի հանցանքը: Քննության անձայն հետևում էր «զոն նայողը»՝ Անանը: Նրա ձեռքին «Նաիրյան ժամանակի» թարմն համարն էր՝ առաջին էջին Աննա Արաբյանի հոդվածով, իսկ ծոցագրպանում՝ մի թղթի կտոր՝ արտաքին աշպարհից նամակ, որ պատմում էր, թե ով է Հարությունը և ինչ կյանքով է ապրել:  

Բոլոր խոսակցությունները, թե մեր կյանքը շախմատ է, չափազանցված են, Պողո՛ս: Իրականում կյանքը նաիրյան երկրում, նաիրյան հասարակության մեջ ավելի շատ նման է շաշկիի: Բոլորը ձգտում են հասնել ինչ-որ բանի: Հեչ կապ չունի, թե ոնց կհասնեն նպատակակետն, ամենահեշտը ճանապարհին ինչ-որ մեկի կամ մի քանիսի վրայով անցնելն է: Պետք է զգույշ լինես, որ հանկարծ քեզ ֆուկ չանեն: Չես անցնում դու, անցնում են քո վրայով կամ հանում են խաղից: Այ, հենց դրա համար էլ նախաձեռնեցի «Համապետական լոտոն»: