Նարեկ Դուրյան. Ինձ միշտ թվում է, որ տխուր կապրեմ, եթե իմաստավորեմ կյանքս

ապրել դժվար
Արվեստից դուրս փնտրել եմ կյանքը, իսկ կյանքում արվեստ եմ փնտրել: Արվեստը կյանք պիտի լինի: Մինչդեռ կյանքը գարշելի է: Ինձ համար շատ դժվար է եղել գարշանքի մեջ սիրուն բաներ գտնելը: Բայց ավելի դժվար է կողքինիդ ստիպելը, որ նույնը տեսնի:
միայնություն` աոանց կեցվածքի
Ես էքսցենտրիկ մարդ եմ, ու այդ պատճառով հաճախ եմ կոնֆլիկտների մեջ մտնում, ինչի համար էլ դատապարտված եմ երկար ժամանակ միայնակ լինել: Բայց չեմ գանգատվում. ավելի լավ է մենակ, քան... «Ավելի լավ է բեմից տեսնել դատարկ աթոռներ դահլիճում, քան դատարկ աչքեր` անհաղորդ դեմքերին»:
երջանկություն
Երջանկության չափանիշն ու սահմանը ո՞րն է... Ինձ համար մի բան հաստատ է. դժբախտ չեմ:
երբ խոսում եմ
Արտահայտվել սիրում եմ, եթե լավ մարդկանցով եմ լինում շրջապատված: Իսկ եթե վատ մարդիկ են կողքիս... ո'չ արտահայտվում եմ, ո'չ էլ կիսվում: Ուղղակի հեռանում եմ: Իհարկե, պատահում է, որ մեկ-մեկ էլ «հայկական» ձևերով եմ արտահայտվում:
մեծագույն հարստությունը
Մարդու մեծագույն հարստությունը, միշտ ասում եմ, ինտելեկտն է: Եվ ուրիշ ոչինչ:
իմ ուսուցիչը
Ուսուցիչներս եղել են գրքերը, կուռքերս, որոնց հետ, սակայն, միշտ խուսափել եմ ծանոթանալ (վախենում եմ հիսաթափվել): Եվ հետո՝ կյանքը:
ապրել հանուն
Ես էպիկուրյան մտածելակերպի տեր մարդ եմ: Չեմ ուզում կյանքս իմաստավորել: Ինձ միշտ թվում է, որ տխուր կապրեմ, եթե իմաստավորեմ կյանքս:
երբ հոգնում եմ
Իմ մասնագիտությունը մարդկանց ուրախացնում է: Շատերը նույնիսկ նախանձում են կնոջս: Շատերին թվում է, թե ես գնում եմ տուն ու ուրախացնում եմ տնեցիներին: Իսկ իրականում ես անտանելի եմ դառնում աշխատանքից` մարդկանց ուրախացնելուց հետո, ձգտում եմ մենակ լինել ու չշփվել:
ներքին ցնծություն
Թատերական աշխարհում իմ ամենամեծ ձեռքբերումը եղել է վեց ամիս փարիզյան բեմի վրա խաղալը. «Աստվա՜ծ, շնորհակալություն» ներկայացումը: Դա իսկապես ահռելի պատիվ է դերասանի համար: Ու նաև այն, որ Հայաստանի համար շատ ծանր, մութ ու ցուրտ տարիներին, երբ ցախի համար մարդիկ իրար սպանում էին, ես կարողացա մի քանի դերասանների տարիներ շարունակ տանել արտասահման և բառիս բուն իմաստով ապրելու հնարավորություն տալ նրանց, որ իրենց սիրած գործո՜վ դրամ վաստակեն: Ուրախ եմ, որ արել եմ դա:
մտերիմ ու հոգեմոտ
Հորս մինչև տասնվեց տարեկանն եմ տեսել ու հետո` քսան տարեկանից հետո, չեմ հասցրել վայելել: Երբեք կողքին չեմ եղել, որովհետև ես իմ կյանքն ունեի: Ոչ էլ մորս կողքին եմ եղել: Հանգամանքների բերումով շատ շուտ զրկվեցի ծնողների հետ ապրելու երանությունից: Հայրս անուն ունի, այո՜: Բայց իմ կայացման գործում մայրս նույնչափ ազդեցություն է ունեցել: Մայրս էլ դերասանուհի է: Մի կուրս է ավարտել, որտեղ սովորել են Արմեն Ջիգարխանյանը, էդմոն Քյոսայանը, Գուժ Մանուկյանը: Իմ թատերական ու գրական դաստիարակությունը մայրս է տվել, իսկ երաժշտական, աշխատանքային ֆանտաստիկ դիսցիպլինան հայրիկից ստացա: Ծնողներիցս առավել հոգեմոտ ուրիշ մեկը չկա իմ կյանքում: