Կորոնավիրուսը փոխում է նաև Եվրոպայի քաղաքական ընթացքը
Համավարակի տարածման ֆոնին Իտալիայում օրինակ, փոխվում են գլխավոր դերակատարները, թշնամիներն ու բարեկամները:
Սկզբնական փուլում կորոնավիրուսի տարածումը պոպուլիստների համար կարծես նվեր լիներ, նրանք ավելի ոգևորված էին առաջ տանում իրենց տեսությունները: Մատեո Սալվինին օրինակ, կորոնավիրուսն օգտագործում էր իր քսենոֆոբիկ տեսակետները տարածելու համար: Իր ամբողջ կարիերայի ընթացքում միգրանտների դեմ պայքարած Սալվինիի համար սա շատ լավ առիթ էր: Նա միգրանտներին մեղադրում էր վարակն Իտալիա բերելու մեջ: Տեսանյութեր էր տարածում, որտեղ փախստականների նավերը ժամանում են Իտալիա: Մի խոսքով պնդում, որ համավարակի գլխավոր պատասխանատուն հենց փախստականներն են:
Սակայն չպլանավորված խորացող ճգնաժամը նոր իրականություն ստեղծեց: Մարդիկ հասկացան, որ փախստականներն ամենևին էլ գլխավոր մեղավորը չեն: Հիմա Իտալիայում տիրող իրավիճակը բացահայտում է Սալվինիի հաճախ ծայրահեղական մտքերը և արդյունքում նվազեցնում նրա հանդեպ աջակցությունը: Քաղաքագետների պնդմամբ համավարակի սկզբից Սալվինիի հանրային աջակցությունը նվազել է: Վերջին երեք տարիներին նա աջակցության նման անկում չի ունեցել:
Իտալիայի օրինակը կարելի է պատկերել նաև գլոբալ համատեքստում: Պոպուլիզմը հասարակությանը երկու մասի է բաժանում` ժողովուրդ և կոռումպացված էլիտա: Համավարակի ընթացքում այս տարանջատումը չի աշխատում: Եթե 2008-ի ֆինանսական ճգնաժամի մեջ կարելի էր մեղադրել կառավարություններին, ապա կորոնավիրուսի տարածման մեջ նրանց մեղադրելն անշնորհակալ գործ է: Պոպուլիստների հիմնական գործիքը բաժանարար գծեր տանելն է, բայց իրավիճակի լրջությունն այս անգամ համախմբել է ժողովրդին և իշխանությանը, հետևաբար պոպուլիստների ամենաարդյունավետ գործիքներից մեկը կորցնում է իր ազդեցությունը:
Հետաքրքիրն այն է, որ այս ընթացքում Իտալիայի կառավարության հանդեպ վստահությունը մեծացել է: Քաղաքագետները նշում են, որ այսօր վարչապետին աջակցում է մարդկանց մոտ 70 տոկոսը. նախկին 50-ի փոխարեն: Հիմա կա ընդհանուր թշնամի, որն անտեսանելի է և որի դեմ հնարավոր է պայքարել միայն համախմբված լինելու դեպքում:
Սա երկար շարունակվող ճգնաժամի միայն սկիզբն է: Պոպուլիստներն, իհարկե, նոր թիրախներ կարող են գտնել: Փախստականներին կարող է փոխարինել պատվաստանյութի ստեղծման շուրջ իրավիճակը կամ սահմանափակումների մեղմացումը: Թե որքան արդյունավետ կլինեն նոր թիրախները, ցույց կտա ժամանակը:
Յան-Վերներ Մյուլլեր
2900 ֏
Նկարագրություն
Դոնալդ Թրամփ (ԱՄՆ), Մարիե Լը Պեն (Ֆրանսիա), Ալեքսիս Ցիպրաս (Հունաստան), Վիկտոր Օրբան (Հունգարիա), Բեպպե Գրիլլո (Իտալիա), Ռեջեփ Թայիբ Էրդողան (Թուրքիա). պոպուլիստ քաղաքական գործիչներն այսօր եկել են կամ գալիս են իշխանության։ Իսկ ի՞նչ է իրականում պոպուլիզմը, և ովքե՞ր են պոպուլիստները։ Պոպուլիզմը մարդկանց մոտեցնո՞ւմ է իշխանությանը, թե՞ իրականում վտանգում է ժողովրդավարությունը։ Ովքե՞ր են այն «քաղաքացիները» կամ «ժողովուրդը», որի անունից խոսում են պոպուլիստ քաղաքական գործիչները։ Այս հարցերը երբեք այսքան ակտուալ չեն եղել։ Ֆունդամենտալ այս աշխատությունում Յան-Վերներ Մյուլլերը պնդում է՝ պոպուլիզմի առանցքում բազմակարծությունը մերժելն է։ Պոպուլիստները միշտ պնդում են, թե իրենք և միայն իրենք են ներկայացնում ժողովրդին և նրա շահը։ Ըստ Մյուլլերի՝ իշխանությունը վերցնելու դեպքում պոպուլիստները կփորձեն ստեղծել ավտորիտար երկիր՝ բացառելով բոլոր նրանց, ովքեր «ժողովրդի» կողմից չեն։ Գիրքը նաև ներկայացնում է հստակ ռազմավարություն, թե ինչպես պետք է պայքարել պոպուլիստների դեմ և ինչ հակափաստարկներ օգտագործել, երբ նրանք խոսում են «ժողովրդի» կամ «լուռ մեծամասնության» անունից։ Վերլուծական, հասկանալի և պրովոկատիվ այս գիրքը ներկայացնում է պոպուլիզմի պատմական ակունքներն ու օրինակներ բերում Լատինական Ամերիկայից, Եվրոպայից և ԱՄՆ-ից: Գրքում տրվում են պոպուլիզմի հիմնական բնութագրիչները, բացատրվում է պոպուլիստների ընտրական հաջողությունների գաղտնիքը: