Պոպուլիզմի 5 հետևանքները․ ի՞նչ է լինում վերջում
Ամբողջ աշխարհում պոպուլիզմի գերիշխող ազդեցությունը վերջին տարիներին ավելի ակնհայտ է դառնում: Պոպուլիստների հաջողության բանաձևը հաճախ բանավեճերի թեմա է դառնում, բայց պոպուլիստական կառավարությունների թողած երկարաժամկետ հետևանքները ակնհայտ և երբեմն էլ անուղղելի են:
- Ծայրահեղ բևեռացված հասարակություն - Մարդկանց բևեռացնելը պոպուլիստների ամենահաճախ օգտագործվող գործիքներից է: Ով նրանց հետ է՝ ժողովուրդն է, ով նրանց չի համակրում՝ կոռումպացված էլիտայի հետևորդ է: Այս ձևակերպումները քաղաքացիների շրջանում կարող են աննախադեպ ատելության հիմք դառնալ: Նման բևեռացված հասարակություններում հաճախ կարծիք արտահայտելն անգամ դժվար է դառնում: Պիտակավորումներից զերծ մնալու համար շատերը պարզապես նախընտրում են լռել, մյուսները՝ ծայրահեղ քայլերի դիմել:
- Ծայրահեղական շարժումների ձևավորում - Այս շարժումները ձևավորում են բևեռացված հասարակության այն խմբերը, որոնց խոսքը այլ լծակներով տեղ չի հասնում: Իշխանության եկած պոպուլիստների մեծ մասը ոչ թե ընտրությունների արդյունքով են դադարում պաշտոնավարել, այլ հաճախ ըմբոստությունների և խռովությությունների հետևանքով:
- Ժողովրդավարության անկում - Երկարաժամկետ պլանում պոպուլիստների խոստացած ժողովրդավարությունը վերածվում է ավտորիտար ռեժիմի: Նրանք շարունակում են դրան «ժողովրդավարություն» անունը տալ, բայց իրականում փորձում են փոխել սահմանադրությունը, արգելափակել ազատ խոսքը և մեդիան, ինչպես նաև լիովին կառավարելի դարձնել իշխանության տարբեր ճյուղերը, այդ թվում դատական համակարգը:
- Ներդրումների նվազում - Էլիտան, օլիգարխները կամ այլ կերպ ասած պետության այն շերտը, որը հաճախ ներդրումների մեծ աղբյուր է՝ պոպուլիստների մշտական թիրախում են: Երբեմն արդարացված, հաճախ էլ չափազանցված այս դիրքորոշման հետևանքով տուժում են ոչ միայն ներքին, այլ նաև օտարերկրյա ներդրումները:
- Տնտեսական կոլափս - Նշված բոլորը կետերը հանգեցնում են երկրում տնտեսական խորը ճգնաժամի: Երկարաժամկետ հեռանկարում պոպուլիստների ոգևորող ելույթները պակաս արդյունավետ են դառնում, քանի որ խոստումներն իրագործելու գործիքակազմը և հստակ պլանը բացակայում է:
Յան-Վերներ Մյուլլեր
2900 ֏
Նկարագրություն
Դոնալդ Թրամփ (ԱՄՆ), Մարիե Լը Պեն (Ֆրանսիա), Ալեքսիս Ցիպրաս (Հունաստան), Վիկտոր Օրբան (Հունգարիա), Բեպպե Գրիլլո (Իտալիա), Ռեջեփ Թայիբ Էրդողան (Թուրքիա). պոպուլիստ քաղաքական գործիչներն այսօր եկել են կամ գալիս են իշխանության։ Իսկ ի՞նչ է իրականում պոպուլիզմը, և ովքե՞ր են պոպուլիստները։ Պոպուլիզմը մարդկանց մոտեցնո՞ւմ է իշխանությանը, թե՞ իրականում վտանգում է ժողովրդավարությունը։ Ովքե՞ր են այն «քաղաքացիները» կամ «ժողովուրդը», որի անունից խոսում են պոպուլիստ քաղաքական գործիչները։ Այս հարցերը երբեք այսքան ակտուալ չեն եղել։ Ֆունդամենտալ այս աշխատությունում Յան-Վերներ Մյուլլերը պնդում է՝ պոպուլիզմի առանցքում բազմակարծությունը մերժելն է։ Պոպուլիստները միշտ պնդում են, թե իրենք և միայն իրենք են ներկայացնում ժողովրդին և նրա շահը։ Ըստ Մյուլլերի՝ իշխանությունը վերցնելու դեպքում պոպուլիստները կփորձեն ստեղծել ավտորիտար երկիր՝ բացառելով բոլոր նրանց, ովքեր «ժողովրդի» կողմից չեն։ Գիրքը նաև ներկայացնում է հստակ ռազմավարություն, թե ինչպես պետք է պայքարել պոպուլիստների դեմ և ինչ հակափաստարկներ օգտագործել, երբ նրանք խոսում են «ժողովրդի» կամ «լուռ մեծամասնության» անունից։ Վերլուծական, հասկանալի և պրովոկատիվ այս գիրքը ներկայացնում է պոպուլիզմի պատմական ակունքներն ու օրինակներ բերում Լատինական Ամերիկայից, Եվրոպայից և ԱՄՆ-ից: Գրքում տրվում են պոպուլիզմի հիմնական բնութագրիչները, բացատրվում է պոպուլիստների ընտրական հաջողությունների գաղտնիքը: