[newstory] Անցյալի կնիքը․ «Տոներն են մոտենում» (մաս 1-ին)

 
            Ամենացավալին անտարբերությունն էր, այն, որ Ինքն ուղղակի անընդունակ էր իրեն տրվող անսահման սիրո փոխարեն գեթ մի փոքր ջերմություն տալ, այն, որ ձևականորեն կողքին էր մնում, սակայն երբեք էլ նրանը չէր եղել, որ պատկանել էր՝ բայց չէր տրվել, որ ժպտացել ու ներքուստ փոթորկվել էր, որ առանց հասկանալու՝ նետվել էր անորոշության մեջ։ Միակ ցրող հանգամանքն աշխատանքն էր, որը դուրս էր բերում տան պատերից, սակայն սրտի կողպվածությունը այլևս չէր բացվի․․․ Տնից գնալն ուղղակի հեռացնում էր հոգսերից, կենցաղային վիճակից, սակայն այդ հեռանալն էր ժամանակավոր էր, անհրաժեշտություն՝ սահմանափակված աշխատանքային օրով։ Գիշերներն ուղղակի քնած էր ձևանում՝ ամուսնու հետ շփումը սահմանափակելու համար, կամ ժամերով նստում էր համակարգչի առաջ՝ աշխատելու պատրվակով, սակայն ո´չ աշխատել էր ստացվում, ո´չ քնել։ Ուռած աչքերով աշխատանքի գնալը գործընկերներն անքնությանն էին վերագրում, սակայն պատճառը չլուսացող գիշերներն էին, երբ քնելու փոխարեն ժամերով մտածում էր՝ դեմքը բարձի մեջ խրած, որ կողքին պառկած ամուսինը լացը չնկատի։ Գիշերը մարդկանց մեծամասնության համար քնի ժամ էր, իր համար՝ երևակայության ու իրականության անվերջանալի պայքարի։ Գիշերն ամեն ինչ ավելի խորն ու բարդ, անհաղթահարելի էր թվում։ Իրեն մեղավոր էր զգում երեխաների առաջ, քանզի հասկանում էր, որ իր անտարբերությունից առաջացած սառնությունը միայն օտարները չէին նկատի, իսկ երեխաների համար հոգեբանական բարդույթներ էին առաջանում՝ իրենց ծնողների ու մյուս զույգերի հարաբերությունները համեմատելիս։ Նրանց գիտակցականը դեռևս այնքան չէր բարձրացել, աճել՝ հասկանալու համար, որ միայն իրենց համար է, որ դեռևս դիմանում է, մնում է՝ ապրելով առանց գոյության, իր «ես»-ը մոռացության տված։ Տարիներ առաջ կատարված սխալ ընտությունն էր պատճառը, որն այժմ ստիպում էր չմեղադրել որևէ մեկին։ Այսպիսին է կյանքի ամենակարևոր ընտրության հարցը։ Աղջիկներն ունենում են բազմաթիվ թեկնածուներ, որոնցից կատարում են ընտրություն, սովորաբար՝ լավագույնին  կամ վատագույնին․ ընտրում են՝ առանց հաշվի առնելու, թե ով է թեկնածուներից ավելի շատ սիրում իրենց, ում համար են իրենք ավելի կարևոր․․․․ Գոյություն ունեն հսկայական մանրուքներ, որոնց հետ հաշվի չնստելով` կարելի է ճակատագրական սխալներ գործել։ Իհարկե, կան նաև երջանիկ ու եզակի բացառություններ։ Սակայն սովորաբար, երբ ամուսնությունը  երջանկության չի վերածվում կողմերից գոնե մեկի համար, այն գրեթե միշտ մեծ դժբախտություն է դառնում միանգամից երկուսի կյանքում։ Վաղ, թե ուշ․․․
            Դռան զանգը։ Սովորաբար, Ինքն ավելի շուտ էր տուն հասնում՝ հասցնելով որևէ բան պատրաստել, իսկ երեխաներին ամուսինն էր տուն բերում ծնողների տնից՝ արդեն դասերն արած։ Սիրում էր երեխաներին, նրանց առաջ իրեն մեղավոր էր զգում ու լուռ տառապում։ Տառապում էր որպես կին, մայր, մարդ։
Դուռը բացեց։ Երեխաները գիրկը նետվեցին՝ ուրախ-ուրախ ցույց տալով հոր ձեռքի արկղիկը։
 - Տոնածառի խաղալիքներ են, մա´մ, արդեն պետք է պատրաստվել Սուրբ Ծննդյան տոներին։
 -Ներս եկեք, ցուրտ է,-անակնկալի եկած՝ պատասխանեց, խուսափելով ամուսնու համբույրից։
   Մտքում տանջվում էր՝ գործուղման գնալու մասին լուրն ամուսինն այնքան էլ մեծ հաճույքով չի ընդունի, սակայն իր համար այդ գործուղումն ուղղակի ժամանակ էր՝ ամեն ինչից ժամանակավոր կտրվելու համար։ Խնդիրը քաղաքն էր։
            Ընթրիքին լուռ էր՝ սովորականի պես լսում էր երեխաների ուրախ պատմությունները դպրոցից ու ամուսնու շատախոսությունը՝ իր ուշադրությունը կենտրոնացնելու համար։ Արդեն երկար տարիներ միասին ապրելուց հետո էլ ամուսնու համար ինքը ցանկալի ու խորհրդավոր էր, նա չէր դադարել կնոջը մինչև վերջ բացելու ցանկությամբ ապրել, սակայն բացահայտելը դեռևս չէր հաջողվում, հետաքրքրությունն իր համար չէր կորում։
            Լայն մահճակալին փռված տաքուկ անկողինն անգամ ջերմության պակաս էր զգում։ Նա մի անկյունում էր պառկել, կինը՝ մյուս։ Նրանք միացրել էի անձնական համակարգիչներն ու դրանց մարտկոցների ջերմությունն էին զգում՝ միմյանց փոխարեն։ Ցավալի էր նաև այն, որ ամբողջ օրը իրարից հեռու եղած զույգը, միասին  եղած ժամանակը վայելելու փոխարեն, այժմ ամեն մեկն իր հետքրքրությունն էր գտել՝ անշունչ, անզգացմունք սարքավորումների մեջ։ 
- Չես գտնո՞ւմ, որ անկողնում համակարգչի ներկայությունն ավելորդ է,- հարցրեց Մարկոն՝ կիսահեգնական, կիսաչոր տոնով։
- Արձակուրդներից առաջ գործերս կուտակվել են, պետք է թեթևացնեմ՝ հանգիստ արձակուրդ գնալու համար։
- Իսկ դու երբևէ վայելու՞մ ես հանգիստդ։ Ջուլիա, թվում է, թե քեզ համար աշխատանքը միակ միջոցն է՝ հանգստանալու, ցրվելու։ Դու, առհասարակ, ա՞յս աշխարհից ես։
  - Մեղադրո՞ւմ ես։
  - Չեմ հասկանում, թե ինչն է քեզ պակասում՝ լիակատար ապրել, երբ ես վերջապես ապրելու ներկայով, ապագայի համար։
  - Պակասում է այն, ինչը հենց սկզբից էր բացակայում, - խորը շնչելով թեման փոխեց,- ես պետք է վերապատրաստում անցնեմ։
   - Ե՞րբ։
  -Երկուշաբթի պետք է գնամ, երեքշաբթի սկսում ենք։
  - Գնա՞ս։
  -Հռոմ եմ գնալու, մեկ շաբաթ կտևի՝ մինչև ծննդյան տոներն այստեղ կլինեմ։
  -Եվ  երբ ես իմացե՞լ․․․ Չնայած ինչու եմ հարցնում՝ երևի լավագույն տոներն ես անցկացնելու՝ հեռու, Հռոմում, սիրելի մարդկանցով շրջապատված։
  - Լավ գիտես, որ ինձ համար կարևոր է կարիերայումս առաջընթացը։ Դու կարող ես գալ ինձ հետ։ Մարիան ու Անդրեան կմնան մայրիկիս մոտ։
  - Դու գիտես, որ ես ինձ կաշկանդված եմ զգում քո կոլեկտիվի հետ, գիտես նաև, որ աշխատանքիս հետ չեմ հարմարեցնի։ Ռեստորանն անտերունչ չեմ կարող թողնել։
  - Ուրեմն՝ մենակ կգնամ։ Մեկ շաբաթը երկար չէ, չես հասցնի կարոտել։
  - Ես քեզ նման չեմ, ես քեզ սիրում եմ, ու ամբողջ օրվա ընթացքում էլ կարոտում եմ, նույնիսկ հիմա էլ կարոտում եմ, սակայն ինձ համար ցավալին Հռոմն է, այնտեղ եղած հին ծանոթներդ։
  - Մարկո, դու գիտես, որ ես վաղուց եմ ջնջել․․․
  - Մի շարունակիր, ես գիտեմ,- ու մի կողմ դրեց համակարգիչը՝ դիտելով կնոջ դեմքը։
 Ջուլիան նայում էր նրան՝ մեղավորությամբ գիտակցելով, որ Մարկոյի փոխարեն ուրիշ մեկը վաղուց իրեն կդարձներ սովորական տնային տնտեսուհի՝ տեղադրելով խոհանոցում, սակայն ամուսինն ամեն բան անում էր, որ ինքն իրեն լավ զգա։
                                                                     

*   *   *

• [newstory] Աշնան արևը կորցրել էր ժպիտը․․․ (ՄԱՍ 1)


• Էդնա Սեն Վինսենթ Միլեյ. ի՞նչ ալկոհոլ էր օգտագործում կրքոտ սիրային նամակների հեղինակը


• [Հատված գրքից] Ինչպե՞ս Հեյդար Ալիևին Գորբաչովը հանեց գործից (Դ. Ռեմնիկ. Լենինի դամբարանը)

Հեղինակ՝ Աբրահամ Ավագյան

Նյութը կարող եք քննարկել newmag-ի Telegram ալիքում: