[Կարծիք] «Becoming»-ը Մոխրոտիկի պատմություն կամ գլամուր հուշագրություն չէ

Ինչ-որ մեկը կարող է նկատել Օբամաների հմուտ «փիարշիկների» շտկումները, որոշները հայլայթ կանեն քաղաքական շերտերը, ոմանք ֆեմինիստական նոտաներ կնկատեն, ինչ-որ մեկն էլ՝ ռասայական երանգներ։ Այս ամենով հանդերձ, Միշելի պատմությունում, մասնավորապես ինձ համար, անհատի ձևավորման և կայացման ընթացքն է կարևոր։

Առաջին տողից մինչև վերջին նախադասությունը Միշելը հավաստիացնում է, որ Չիկագոյի Սաութ Սայդ ոչ բարի համբավով թաղամասում և աշխատավոր դասի համերաշխ ու սիրով լի ընտանիքում մեծացած նույն այն աղջնակն է։ Ճիշտ է՝ նրան հաջողվել է սովորել Բաղեղի լիգայի լավագույն կրթական հաստատություններում՜ Փրինսթոն և Հարվարդ, աշխատել իրավաբանական մեծ ֆիրմայի ապակեպատ պատուհաններով մոդեռն աշխատասենյակում։ Ճիշտ է՝ նա բացառիկ շանս է ունեցել ապրել Սպիտակ տանը ութ տարի, Անգլիայի թագուհուն գրկել ու զայրացնել արարողակարգի աշխատակիցներին, Սպիտակ տանը բանջարանոց տնկել, պայքարել կանանց իրավունքների համար, մանկական առողջ սննդի համար կարևոր օրինագծեր կյանքի կոչել ու էլի շատ սոցիալական նշանակության նախագծեր իրականացնել։ Բայց Միշելն ասում է, որ յուրաքանչյուրը կարող է անել այդ ամենը, պարզապեա պետք է օգտվել ընձեռված հնարավորություններից, անընդհատ սովորել, կատարելագործվել, ունենալ ճիշտ արժեհամակարգ։

Այս վերջինը ամենակարևորն է։ Մեզ ամեն քայլափոխի գայթակղող ու ճանապարհից շեղող առիթներ կան ու կլինեն, անհրաժեշտ է տարբերել առաջնայինը երկրոդականից։ Կարիերայում ինքնայուրացվելը նույնքան կարևոր է, ինչպես ընտանիքը, ընտանիքում փոխըմբռման, փոխզիջման, սիրո ու իրար լսելու արժեքները նույնքան կարևոր են, ինչ գործընկերների հետ առողջ հարաբերությունները, մասնագիտական աճը և այլն։ Միֆ է, թե սպիտակ պատերն ու ոսկեզօծ սպասքը երջանկության երաշխիք են։ Ով ես դու, ինչ ես ուզում և ուր ես գնում՝ այս հարցերի պատասխաններն են հողի վրա ամուր կանգնելու, լիարժեք ու կայացած անհատ դառնալու, հետևաբար երջանիկ լինելու նախապայմանները։ 500 էջերում Միշելը պարբերաբար ինքն իրեն հարցնում է՝ դու բավականաչա՞փ լավն ես։ Խարիզմատիկ և ուժեղ տղամարդու կողքին խելամիտ և ինքնավստահ կին է Միշելը, որի ընտանեկան կյանքում էլ եղել է պահ, երբ կարիք է եղել դիմել ընտանեկան հոգեբանի օգնությանը։

Գիրքն ընթերցեց և կարծիք հայտնեց՝ Անի Հակոբյանը