«Մյունխեն. վերջին կայարան» գրքի հեղինակ Ռիմա Խաչատրյանի ծննդյան օրն է (տեսանյութ)
Այս տարի Newmag-ը հրատարակեց ՀՀ վաստակավոր ուսուցիչ Ռիա Խաչատրյանի գիրքը: Գրքի հեղինակը 2020-ին հեռացավ կյանքից: Այսօր Ռիմա Խաչատրյանի ծննդյան օրն է. նա կդառնար 83 տարեկան:
Ամենայն լավագույնը կյանքում ստեղծվում է անասելի տառապանքով՝ այս միտքը «Մյունխեն. վերջին կայարան» հուշապատումից է՝ հեղինակը Ռիմա Խաչատրյանն է: Վաստակավոր մանկավարժ էր, նա իր բնատուր ունակությունների, աշխատասիրության ու նպատակասլացության շնորհիվ կերտել է հեղինակավոր մանկավարժի ուսանելի կենսագրություն։
Նա ավարտել է Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական ինստիտուտը՝ ուղիղ 55 տարի դասավանդել է Երևանի հենակետային բժշկական քոլեջում, եղել է քոլեջի դեղագործության ամբիոնի վարիչը: Ակտիվ մասնակցել է բժշկական քոլեջների հանրապետական ցանցի ընդլայնմանը: Եվ հենց մանկավարժության և միջնակարգ բժշկական կրթության ոլորտում ներդրած մեծագույն ավանդի համար էլ պարգևատրվել է «Աշխատանքի վետերան» և «Անանիա Շիրակացի» մեդալներով, բազմաթիվ այլ պարգևներով:
«Մյունխեն. վերջին կայարան» գրքում հեղինակը ներկայացրել է վերջին հանգրվան հասնող մի կյանքի պատմություն:
Մինչև իր հուշապատումները, հեղինակել է ուսումնական ձեռնարկներ։ Ցեղասպանությունից մազապուրծ ներգաղթյալների համեստ ընտանիքում ծնված ու մեծացած մանկավարժն իր «Մյունխեն. վերջին կայարան» գրքում ներկայացրել է վերջին հանգրվան հասնող մի կյանքի պատմություն: Սա հուշապատում է, որը հիմնված է իրական դեպքերի ու ժամանակի նշանակալի իրադարձությունների վրա։ Այն արտացոլում է հայաստանցու կենցաղն ու մտորումներն անցած դարի երկրորդ կեսին և վերջին երկու տասնամյակում։ Գործող անձինք միմյանցից տարբերվում են բնավորությամբ, խառնվածքով, աշխարհայացքով, իրականության նկատմամբ վերաբերմունքով։
Գիրքն ամբողջությամբ հագեցած է աշխատավոր մարդու հոգեբանությամբ ու իմաստնությամբ։ Նրա գործընկերների և մտերիմների բնորոշմամբ, Ռիմա Խաչատրյանի բնավորության ամենաուշագրավ կողմերից էր աշխատասիրությունը, նվիրվածությունն ու կազմակերպչական մեծ ջիղը: Նա կարողանում էր իր շուրջը հավաքել բոլորին, դառնում էր ցանկացած իրադարձության ոգին ու շունչը:
Կարդացեք նաև
Վաստակավոր ուսուցիչը համոզված էր՝ «Երջանիկ է այն սերունը, որը պապենական ոսկին բերրի հողի մեջ է դնում: Ու կրկնակի դժբախտ է այն սերունդը, որը փոշիացնում է այն, քանզի հաջորդ սերունդները դարձյալ պիտի փորձեն հավաքել առաջին միլիոնը՝ կրկին անցնելով արյան ու զրկանքների միջով: Այլ ճանապարհ չկա: Համենայնդեպս, մարդկությանն այլ տարբերակ հայտնի չէ»: