[Մոնոլոգ] Վալմար․ «Նկարելիս ինքնամաքրվում ես»
մեկ գավաթ սուրճ
Ես սուրճը խմում եմ հանգստանալու համար: Խմում եմ արվեստանոցում, աշխատելուց հետո՝ ընդմիջման ժամանակ: Ես ունեմ իմ եզակի բաժակը: Բաժակի մեջ էլ արվեստ կա: Ըմպելու ընթացքում նայում եմ այն աշխատանքին, որ արել եմ մինչև այդ ժամը: Դա ինձ համար դադար է, որպեսզի հասկանամ ինչ եմ արել և ինչ պիտի անեմ:
Սուրճը առիթ է, որ մոտենամ ինքս ինձ, իմ խնդիրներին: Մեկ բաժակից ավելի պահանջ էլ չունեմ խմելու: Երբ ընկերների հետ ես խմում, միայնակ չես, պարզապես ընկերների հետ ժամանակ ես անցկացնում: Ես առաջնային տեղ չեմ տալիս սուրճին:
գեղարվեստական գրականություն
Արվեստագետների կյանքում գալիս է մի շրջան, որ գեղարվեստական գրականությունը այլ կերպ ես ընկալում: Ժամանակահատվածի խնդիր է: 20 տարեկանում ուրիշ է մտածելակերպը. այդ տարիքը ձևավորման փուլում է, ճանապարհ ունի անցնելու: Ըստ այդմ էլ 20 տարեկանում նախընտրում ես մի գիրք, 30 տարեկանում` մեկ այլ, 40-ում` ուրիշ:
Ես 70 տարեկան եմ, իմ պահանջը 20-ի պահանջ չի կարող լինել: Ես իմ խնդիրներն ունեմ, իմ փիլիսոփայությունը:
Նաև իրավիճակի հետ է կապված ընթերցանությունը: Եթե պայքար թեմայով շարք եմ անում, ռոմանտիկ ստեղծագործությունների պահանջ չեմ ունենում: Թեման արդեն հասունացած է իմ մեջ, ես իմն եմ անում:
Գրականությունը սուբեկտիվ է: Այն կախված է ընթերցողի , բանականությունից, մտքից, ժամանակաշրջանից և ընկալումից:
կոնսպեկտներ
Նախընտրում եմ ընթերցել հակիրճը. երկար ստեղծագործություններ կարդալու համար շատ ժամանակ է պահանջվում, որը ես տրամադրում եմ իմ ստեղծագործությանը: Հոգնած ժամանակ կարդում եմ, որ հանգստանամ:
ելևէջներով արվեստանոց
Երաժշտությունն ազատ է, այն գեղանկարչության քույրն է, նրանք հարմոնիայի մեջ են: Նկարելիս լսում եմ ջազային երաժշտություն: Եթե ես նկարիչ չլինեի, ջազմեն կլինեի: Այդ երաժշտությունը ինձ տանում է, և ես չեմ կարող երկու նոտա լսելուց հետո կռահել՝ ինչպես կշարունակվի:
Գլուխգործոցները ստեղծվում են ենթագիտակցորեն: Եթե հեղինակը իմանար դրա գաղտնիքը, բոլոր գործերը կլինեին գլուխգործոցներ: Արվեստը զգացմունքների գիտություն է՝ կամ կա, կամ չկա: Ձեռքբերովի չէ, նույնը ջազն է:
Կարդացեք նաև․
Եվա Հյուսյան. «Եթե մարդիկ պետք են իրար` դավաճանություն չի լինում»
Նաիրա Գյուրջինյան. «Շատ մարդիկ ունեն մենակ մնալու պահանջը, որովհետև այլընտրանք չունեն»
Արմեն Շահնազարյան. «Մենք ծայրահեղ ազգ ենք, կամ շատ լավն ենք, կամ վատը»
լռություն
Լռությունը անհատին ստիպում է մոտենալ ինքն իրեն: Եթե ընկալունակ ես, մարդու հայացքին նայելիս էլ հասկանում ես նրա ներաշխարհը:
աչքերի ժպիտը
Երբ տարբեր երկրներ գնաս և վերադառնաս Հայաստան, կտեսնես՝ հայուհու աչքերը ավելի շուտ են ժպտում, քան շուրթերը: Ցանկացած հայ աղջկա աչքերի մեջ դրական բան կա, ջերմություն և կյանք կա:
ինքնանկար
Ինքնանկար անելիս ինձ հետաքրքրում է ոչ թե այն, որ գեղեցիկ նկարեմ ինձ, այլ որ ներաշխարհս նկարեմ: Նկարիչը ինքնանկար անում է, երբ իր ներաշխարհում հասունացած վիճակ է: Նկարելիս ինքնամաքրվում ես: Նայելով հայելուն՝ քո աչքերին, քո դեմքին, բացահայտում ես քո տրամադրությունները և փոխանցում կտավին: Ցանկացած նկարչի ինքնանկարին նայելիս կարող ես ասել՝ ինչ հոգեվիճակում է եղել: Ինքնանկարի հիմնական նպատակը ինքնաբացահատումն է: