Հետխորհրդային էքսկլյուզիվ. Արցախն ինչպե՞ս կարող է Ռուսաստանն ու Արևմուտքը մոտեցնել իրար

Սա գործակցության բացառիկ փորձ է` խորացող հակասությունների պայմաններում: Իհարկե Ղարաբաղում գործակցությունը չի կարող ինքնին դադարեցնել Ռուսաստանի և Արևմուտքի հարաբերություններում բացասական տենդենցները, բայց գործակցությունը հանուն ընդհանուր, թեկուզ տակտիկական հարցերում անխուսափելիորեն թարմ օդ կբերի:
ՄԱԿ-ի Գլխավոր Ասամբլեայի 72-րդ նստաշրջանի շրջանակներում ԼՂ հակամարտության կարգավորման բանակցություններ եղան: Սպասվում է, որ մինչև 2017-ի վերջ կհանդիպեն Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահները, կքննարկեն չկարգավորվող կոնֆլիկտի ընթացիկ դինամիկան: Դիվանագետներն այդ հանդիպման մասին զգուշավոր օպտիմիզմով են խոսում, բեկում սպասելու լուրջ հիմքեր չկան:
Ղարաբաղյան կարգավորման բանակցային գործընթացը շարունակվում է արդեն 2 տասնամյակ: 1994-ի մայիսին ուժի մեջ մտավ կրակի դադարցման պայմանագիրը և դրանից հետո հակամարտ կողմերին առաջարկվել են փակուղուց դուրս գալու ամենատարբեր ծրագրեր` սկսած տարածքների փոխանակումից մինչև ԼՂ և Ադրբեջանի միջև «ընդհանուր պետություն» ստեղծելը: Բաքվում և Երևանում քննարկել են նաև բոլոր վիճելի հարցերը միասին կարգավորելու, խաղաղ գործընթացը որոշ փուլերի բաժանելու, իրավական փաստաթղթերով ուղեկցելու տարբերակները: Եղել եմ նաև էկզոտիկ առաջարկներ, ինչպես «Կովկասյան Բենիլյուքս» ստեղծել կամ Ալանդյան կղզիների մոդելն օգտագործել (Ֆինլանդիայի տարածքն է, որը բնակեցված է շվեդներով):
Փաստացի Բաքվին և Երևանին հաշտեցնելու կրեատիվ գաղափարների պաշարը սպառված է: Եվ սպասել ինչ-որ հրաշագործ որոշման, որը կդրսևորվի հակամարտող պետությունների նախագահների կամ միջնորդ-դիվանագետների իմաստությամբ, պետք չէ:
Բանակցությունների սեղանի շուրջ քննարկվում է երկու գլխավոր խնդիր: Առաջինը` նախկին ԼՂԻՄ-ի ստատուսն է, որը խորհրդային շրջանում Ադրբեջանի կազմում էր, բայց դե ֆակտո դուրս էր Ադրբեջանի կազմից նույնիսկ ԽՄ փլուզումից առաջ: Երկրորդ խնդիրն այդ ինքնավարությանը կից 7 շրջանների դեօկուպացիան է` 5-ն ամբողջությամբ և 2-ը մասնակի:
Սրանով հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը տարբերվում է շատ այլ հետխորհրդային հակամարտություններից, Աբխազիայում, Հարավային Օսեթիայում և Մերձբալթիկայում դրությունից: Ղարաբաղի դեպքում խոսքը ոչ միայն ինչ-որ չճանաչված հանրապետության հնարավոր առանձնահատկությունների մասին է, այլև այդ կազմավորումը սեփական անվտանգությունն ամրացրել է զբաղեցնելով մոտակա տարածքները (Խորհրդային շրջանում ԼՂԻՄ-ը Հայաստանի հետ ընդհանուր սահման չի ունեցել): Պետք է նկատել, որ այդ տարածքները զբաղեցրել է ռազմական գործողությունների և թշնամի «մայր պետությունից» վտանգի պայմաններում:
ԼՂ-ն պաշտպանող Հայաստանն օգտագործում է այս գործոնն իր բանակցային դիրքերն ամրացնելու նպատակով: «Կարգավիճակ տարածքների փոխարեն» բանաձևը հայկական դիվանագիտության անկյունաքարային կետն է, երվ Բաքվում նախընտրում են խոսել «ադրբեջանական հողերի օկուպացիայի» և «երկրի տարածքային ամբողջականությունը վերականգնելու» մասին:  
Միաժամանակ, ի տարբերություն մյուս հետխորհրդային թեժ կետերի, Լեռնային Ղարաբաղում երբեք խաղաղապահ ուժեր չեն եղել, ոչ ռուսական, ոչ միջազգային, իսկ հրադադարի ռեժիմը պահպանվում է Բաքվի և Երևանի ռազմական ուժերի միջոցով:
Ընդհանրապես, չի կարելի ասել, թե այս հակամարտությունը սառեցված է: 2016-ի ռազմական էսկալացիան, որը լրատվամիջոցներում հայտնի է քառօրյա պատերազմ ձևակերպումով, դրա վառ ապացույցն է: Բայց ապրիլյան իրադարձությունները չպետք է շեղեն ուղուց: Հիմա այդ ֆոնին վերջին երկու տասնամյակը սկսում են դիտարկել որպես խաղաղ շրջան, մինչդեռ դա բոլորովին էլ այդպես չէ: Էսկալացիան միայն ավելացրել է ռազմական հակամարտության սրությունը, որը սկսել էր նկատվել դեռ 2008-ի մարտից:
Ղարաբաղյան կոնֆլիկտը հիմա զարգանում է ճոճանակի սկզբունքով: Բանակցությունների փուլերը հրադադարի խախտումներով են` կամ քառօրյայի պես մասշտաբային, կամ պակաս նշանակալի, ինչպես 2017-ի փետրվարին և հուլիսին:
Պետք չէ մոռանալ նաև Ղարաբաղյան հակամարտության 2-րդ ռազմաճակատի մասին` հայ-ադրբեջանական ուժերը բախվում են նաև Ղարաբաղից դուրս` Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմաններին, այսինքն` այն տարածքներում, որոնք վիճելի չեն:
Արդյունքում` բանակցությունները բուն խնդրի վերաբերյալ չեն: Ամեն անգամ հերթական ռազմական տագնապից հետո Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարները կամ նախագահները հայտարարում են բանակցությունների սեղանի շուրջ վերադառնալու մասին, իսկ միջնորդները խոսում են այն մասին, թե ինչքան կարևոր է խաղաղ գործընթացը փրկելը: Բայց ամեն նոր փրկությունից հետո տագնապի նոր հաղորդագրություններ են ստացվում և այսպես շարունակ: Կոմպրոմիսի, զիջումների, փոխանակման մասին խոսելուն հերթը պարզապես չի հասնում:
Առաջին հայացքից ստացվում է փակուղային իրավիճակ, որից ելք չկա, բայց եզրակացություններ անելիս պետք չէ շտապել, որովհետև ԼՂ հակամարտությունը և կարգավորման գործընթացը ևս մի կարևոր առանձնահատկություն ունեն:
Գրեթե բոլոր հետխորհրդային հակամարտությունները այս կամ այն չափով Ռուսաստանի և Արևմուտքի հակասությունների դրսևորումն են: Եվ միայն ղարաբաղյան հակամարտությունը երբեք ոչ Ռուսաստանի, ոչ Արևմուտքի կողմից չի գնահատվել որպես իրենց աշխարհաքաղաքական դիմակայության ֆրագմենտ:
Միացյալ Նահանգները և Եվրամիությունը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի գործունեությունից բացի աջակցել են և շարունակում են աջակցել եռակողմ հանդիպումների ձևաչափը, որի ժամանակ Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահները դիրքորոշումներով են փոխանակվում: Այժմ Մինսկի խմբի գրեթե բոլոր հայտարարություններում Վլադիմիր Պուտինի նախաձեռնությամբ հուլիսին կայացած Սանկտ Պետերբուրգի գագաթնաժողովը գնահատվում է որպես խաղաղ բանակցույթունների շարունակականությանը նպաստած կարևոր քայլ: ԱՄՆ-ն և ԵՄ-ն ղարաբաղյան ուղղությամբ ռուսական ջանքերում հետխորհրդային տարածքներում սահմաններ փոխելու փորձ չեն տեսնում:

• [exclusive] ԵԱՀԿ ՄԽ ԱՄՆ նախկին համանախագահ Քերրի Քավանո. Ի՞նչ սպասել Լեռնային Ղարաբաղում


• [ Նոր տիպի պատերազմներ ] Հիմա առաջինն ո՞վ սկսեց Ղարաբաղյան պատերազմը կամ դրա քառօրյա փուլը


• #KarabakhNow. Ադրբեջանական ագրեսիա և ղարաբաղյան հակահարված

Արևմուտքի համար լայնածավալ ռազմական կոնֆլիկտը ռազմավարական Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան խողովակաշարի մոտակայքում և Իրանի ու Թուրքիայի միջամտության մշուշոտ հեռանկարով լավագույն սցենարը չէ:

CARNEGIE