Այսօր բոլորը գիտեն ամեն ինչ․ միջին վիճակագրական քաղաքացին հավատում է, որ կարող է ընդամենն արագ անցնել Wikipedia-ով և հավասարի պես ոտք գցել գիտության դոկտորի ու փորձառու դիվանագետի հետ։ Բոլորը ստիպված են հաշվի նստել բոլոր, նույնիսկ ամենաարտառոց մտքերի հետ։ «Ամեն մեկի ձայնը պետք է լսելի լինի» թեզը դարձել է դոկտրին, և սրա դեմ արտահայտված որևէ միտք դատափետվում է ու պիտակավորվում որպես հակաժողովրդավարական էլիտիզմ։

Թոմ Նիկոլսն այս գրքում ցույց է տալիս, թե ինչպես է ձևավորվել փորձագետներին արժեզրկելու միտումը։ Պատճառները շատ են՝ համացանցի տարածումը, բարձրագույն կրթության ոլորտում «հաճախորդին բավարարելու» մոդելի ներմուծումը, լրատվության փոխակերպումը ժամանցային ծառայության։

Պարադոքսալ է, որ ինֆորմացիայի տարածումը ստեղծել է ոչ թե կրթված հասարակություն, այլ ինտելեկտուալ ձեռքբերումները մերժողների, թերուսների ու նիհիլիստների բանակ։ Երբ զանգվածը սկսում է կարծել, թե ոչ ոք չգիտի ավելին, քան մյուսը, ժողովրդավարական ինստիտուտներին սկսում են փոխարինել պոպուլիստներն ու տեխնոկրատները։