[Շարունակությունը՝ գրքում] Հանսյորգ Շերթենլայբ․ «Գիշերային լողորդը»
ՍԵՆՅԱԿԸ 4 հունվարի
Սենյակը փոքր է ու քառակուսի։ Պատուհանը նայում է մարգագետնին։ Ձմեռային լույսը չափազանց պայծառ է։ Բարեբախտաբար, ես միակ սպասողն եմ։ Ես հիմա ոչ ոքի չեմ կարող հանդուրժել իմ կողքին։ Պատերը ձվի կեղևի գույնի են, գորգը շագանակագույն է։ Ես ատում եմ շագանակագույնը։ Ջրանկարները, որ կախված են իմ բազմոցի ու փոքր պահարանի վերևում և երեք դռների միջև, պետք է այրել։ Ուրախ գույներով բնապատկերներ։ Զգայուն, տաք, նրբազգաց։ Ջրանկարները այլ իրավիճակում էլ ինձ դուր չէին գա։ Եթե ավելի լավ զգայի։ Եթե ես այդքան շատ չվախենայի։ Եթե իմանայի, թե ինչպես է Ֆիոնան։
Բոլոր ամսագրերը, որոնք փռած են սեղանիկի վրա, թերթել եմ։ Բայց չեմ կարողանում կենտրոնանալ. տառերը լողում են աչքերիս առջև, լուսանկարները ազդում են նյարդերիս։ Նրանք ստում են։ Նրանք ցույց են տալիս երջանիկ մարդկանց, որոնք անհոգ տեսք ունեն։ Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ սպասում եմ։ Վարագույրը դեղնած է. պարզ է՝ այստեղ թույլատրվում է ծխել։ Դեղորայքի հոտ է գալիս։ Անկյունում դրված թաղարով բույսը նման է ծնողներիս հյուրասենյակի անկյունում դրված թաղարին. խղճուկ է։ Կողքի սենյակում մի գրամեքենա է չխկչխկում։ Չհաշված չսրած մատիտը, մոմն ու հեռախոսագիրքը՝ փոքր պահարանի երկու դարակներ դատարկ են։ Այս ո՞վ է, որ դեռ գրում է գրամեքենայով։ Բժշկի քարտուղարուհին այնպիսի տեսք ունի, ինչպես իմ գերմաներենի ուսուցչուհին։ Երբ նա գլուխը շարժում է, ակնոցի ապակիները փայլում են։ Խոսելիս հազում է։ Նրա հայացքը սաստող է։ Նրա գրասեղանին բանան է դրված։ Հագին մի բլուզ կար, որը նույնիսկ մայրս չէր հագնի։ Ես հաճույքով նրան կանպատվեի։ Բայց նա մեզ օգնում է։ Ֆիոնայի նկատմամբ բարեհամբույր է, իսկ ինձ հազիվ էր նկատում։ Հաստատ մտածում է, թե այս ամենի մեղավորը ես եմ։ Ֆիոնային դուր էր գալիս, որ քարտուղարուհին շոյում էր իր մազերը։ Երբ ես ու Ֆիոնան երեկ գիշեր Անգլիայում գնացք նստեցինք, հորդառատ անձրև էր գալիս։ Որպեսզի աչքի չընկնենք, մենք իրարից առանձին անցանք սահմանը։ Այնուհետև փնտրեցինք մի դատարկ վագոն։ Աջ ձեռքիս վերքը նորից սկսել էր արնահոսել։ Ձեռքս տաք էր, ու սրտիս բաբախյունը մինչև մատներիս ծայրը զգում էի։ Որպեսզի Ֆիոնան կարողանար իմ վիրակապը փոխել, շեմքի վարագույրները քաշեցինք և լույսն անջատեցինք։ Փոքր լամպի ներքո նստեցի ընթերցելու։ Ավելի ուշ բացեցինք նստարաններն ու պառկեցինք։ Ամբողջ գիշեր բռնած էի Ֆիոնայի ձեռքը։ Քանի որ չէինք կարողանում քնել, պատուհանից դուրս էինք նայում։ Խոսելու համար չափազանց ուժասպառ էինք։ Բացի այդ՝ ամեն ինչ արդեն քննարկել էինք։ Կարճ ժամանակ անց անձրևը ձյան վերածվեց։ Հետևում մնացող ֆրանսիական գյուղերն ու կայարանները ձնաբքին վատ հեռարձակվող հեռուստածրագրի նման էին։ Շվեյցարական սահմանը հատելուց մի փոքր առաջ մեկ ուրիշ վագոն նստեցի. գուցե իսկապես մեզ որոնում էին։
Ամբողջ գիշեր ձյուն էր տեղացել։ Պատուհանի դիմացի դաշտը ճեփ–ճերմակ էր, անգամ մի ոտնահետք չէր խախտում ձյան հաստ, սպիտակ շերտը։ Արևից փայլփլում է ձյունը, որը թեթև իջնում է։ Այնքան երկար էր հայացքս հառվել պատուհանից, որ առաջս բացվող տեսարանը անգիր կարող էի նկարել։ Դաշտում կանգնած միայնակ ծառին տասնյոթ ագռավ էր թառած։ Հեշտ չէր դրանց հաշվելը։
[Շարունակությունը՝ գրքում] շարքից կարդացեք նաև․
- Լուիս Քերոլ․ Ալիսը հրաշքների աշխարհում
- Ժան–Ժակ Ռուսո․ Հասարակական դաշինքի մասին կամ քաղաքական իրավունքի սկզբունքները
- Աննա Էնքուիստ. Գաղտնիքը
Հեռավոր բլրի վրայի անտառը մի սև հետագիծ է հիշեցնում։ Դաշտին հարակից կայանատեղիում չորս մեքենա են կանգ առած։ Ձնով ծածկված չէ միայն Քեթլինի կարմիր Տոյոտայի տանիքը։ Քեթլինը մեզ դիմավորեց Ցյուրիխի կենտրոնական կայարանում և անմիջապես ուղեկցեց այստեղ։ Ֆիոնան հենց առաջին պահից մտերմացավ իմ կնքամոր հետ։ Երկուսով ինձ ընդհանրապես անտեսեցին։ Սկզբում ինձ համար վիրավորական էր, բայց հետո հասկացա, որ դա ինձ թեթևություն է բերում։
Հաշվում եմ մինչև հարյուրը։ Եվ անմիջապես նորից եմ սկսում սկզբից, քանի որ ոչինչ չի օգնում։ Փորձում եմ պատկերացնել, թե ինչի միջով է անցնում Ֆիոնան, աչքերիս առաջ նրա գունատ դեմքն է, երկար քիթը, կարմիր մազերը։ Առաջին անգամ է Շվեյցարիայում։ Ավելի ուշ իմ սիրելի վայրերը ցույց կտամ նրան և կներկայացնեմ լավագույն ընկերոջս՝ Յանին։ Ծնողներիս հետ էլ դեռ չի ծանոթացել։ Նրանք պատկերացում չունեն, որ մենք Շվեյցարիայում ենք, համոզված են, որ իրենց որդին դեռ ընկերուհու հետ փախած–կորած է Իռլանդիայում։ Պետք է անել միայն այնպիսի բան, որը ծնողները չեն հասկանում։
Ես նորից հաշվում եմ մինչև հարյուրը։ Իմ երևակայության մեջ թվերը հրեշների են վերածվում, որոնք լռելյայն անցնում են կողքովս։ Ես հոգնած եմ։ Չնայած երկու օր է կարգին բան չենք կերել, բայց սոված չեմ։ Ընդհակառակը՝ հենց մտածում եմ ուտելիքի մասին, վատանում եմ։ Բժիշկը չգիտի դանակի հարվածից առաջացած վերքիս մասին։ Ավելի ուշ ցույց կտամ։ Հիմա նա ավելի կարևոր բան ունի անելու։ Բժշկի ձեռքերը փոքր են, այնպիսի տեսք ունեն, ասես անընդհատ լվանում է դրանք։ Նա Քեթլինի ընկերն է, ու ես վստահում եմ նրան։ Երբ նա մտածում է, ձախ աչքի կոպը բարձրացնում է։
Ես Ֆիոնային ուղեկցեցի միջանցքի ծայրի սենյակը։ Որպեսզի հանգիստ հրաժեշտ տանք, նրանք մեզ մի պահ մենակ թողեցին։ Ֆիոնան լաց չէր լինում։ Նա չէր ուզում, որ ես իր շուրթերը համբուրեմ։ Նա ձեռքս բաց թողեց, երբ բժշկի վիրակապարանի դուռը ներսից բացվեց։ Սենյակի պատերը կապույտ էին։ Քեթլինը Ֆիոնային գրկեց ու ուղեկցեց։ Ես պետք է դրսում սպասեի։ Ֆիոնան մի անգամ էլ շրջվեց ու ժպտաց ինձ, ապա դուռը ծածկվեց նրա հետևից։ Ես նստեցի սպասասրահում։ Դեռ ժամեր առաջ էր ժամանակը կանգ առել։ Ես հստակ պատկերացնում եմ, թե ինչպես է կահավորված բժշկի սենյակը։ Ամեն առարկա տեսնում եմ՝ բոլոր բժշկական գործիքները, բոլոր մեքենաները, կահույքը, ամեն ինչ։ Ո՛չ, ես միայնակ չեմ նստում սպասասրահում, այլ ծնկում եմ Ֆիոնայի կողքին, բռնում նրա ձեռքն ու քրտինքը սրբում ճակատից։ Եթե նույնիսկ ես անտեսանելի եմ, և ոչ ոք չի կարող ինձ տեսնել, բայց գոնե Ֆիոնան... Նա կարող է ինձ տեսնել։ Նա գիտի, որ ես մտքերով իր հետ եմ, քանի որ իմ միակ հնարավորությունը՝ հիշելու, թե ինչպես հասանք նրան, որ Ֆիոնան հիմա պառկած է այս սենյակում, դա է։
Գերմաներենից թարգմանեց Լիանա Սաֆարյանը