Դեյվիդ Ա. Բիքեթ. Հայաստանում եմ` հանուն երեխաներիս ապագայի
Coffee-break-ի ամենաթեժ ժամին քաղաքի ամենաէկոլոգիական սուրճն առաջարկող վայրում ենք: Սուրճի take-away մշակույթը հենց Դեյվիդն է Երևանում զարգացնում. Green bean-ում էկո սուրճ ու հրուշակեղեն են համտեսում հաճախորդները, հիմնականում քաղաքի օտարազգի հյուրերը: Ես սպասում եմ, որ Դեյվը ավարտի զրույցը նրանց հետ:
Բարետես, բանիմաց, բարեհամբույր. արդեն 5 տարի Դեյվիդին հենց այսպես են ճանաչում երևանցիները: Զարմանալի է` ինչպես է եղել, որ ամերկացի նախիկն զինվորականը հիմա Հայաստանում բիզնեսի նորարար գաղափաների հեղինակ է դարձել: Կնոջ պատճառով ու հանուն նրա:
Իրինայի ու Դեյվի հարաբերությունները սկսվեցին Մալթայում. տղան այնտեղ ծառայում էր, աղջիկը` սովորում: Օրինականացրին իրենց կապը ԱՄՆ-ում, որտեղ էլ ծնվեց առաջնեկը: Մի քանի տարի անց կայացրին կյանքի կարևոր որոշումներից մեկը` մշտական բնակություն հաստատել Հայաստանում:
Բարի գալուստ, Հայաստան
Մի քանի պատճառ կայր: Ես ԱՄՆ-ում սեփական բիզնես ունեի: 2010-ին կինս սկսեց ասպիրանտուրայի կուրսը Քեմբրիջում: Եկավ Հայաստան` իր գիտական հետազոտությունն անցկացնելու: Այդպես` ես էլ եղա այստեղ: Հետո որոշեցինք միասին տեղափոխվել: Հիմնեցինք մեր սեփական բիզնեսը: Այստեղ ծնվեց մեր երկրորդ երեխան: Աղջիկս 7 ամսական է, տղաս` 7 տարեկան:
Մի´ խոսեք, գործե´ք
Տեղափոխությունը միշտ էլ ռիսկային է: Կապ չունի Հայաստան կլինի, թե ԱՄՆ: Եվ սեփական գործը սկսելն էլ դժվար է ամեն տեղ: Հայաստանն, այո, ռիսկային վայր է ներդրում անելու համար, բայց չեմ կարծում, թե անհնար է ու այդքան վախենալու: Կարևորը մարտահրավերներին պատրաստ լինելն է: Իսկ դրանք կան բոլոր երկներում: Ես հիմա Հայաստանում ամենաաղմկոտ գործարարներից եմ համարվում: Եթե որևէ գործնական հանդիպման ժամանակ որևէ պաշտոնյայի հետ ինչ-որ բան այնպես չի ընթանում կամ խոստումներն ու օրենքները մնում եմ թղթի վրա, ես այդ մասին բարձրաձայն ասում եմ: Ես խոսում եմ իմ խնդիրների մասին` միաժամանկ հավատալով, որ դրանով նպաստում եմ փոփոխություններին ու առաջընթացին: Եթե այս երկիրն իմ տունն է, ապա պետք է հոգ տանեմ դրա մասին: Երբ իմ տանը մի սխալ բան եմ տեսնում, փորձում եմ ուղղել, կարգավորել: Դժվարությունների մասին պետք չէ բարձրագոչ բառեր ասել, այլ պետք է միջոցներ ձեռնարկել` դանք հաղթահարելու, հարթելու համար: Երիտասարդ դեմոկրատիա, 25 տարվա անկախություն, իշխանական կառավարման խնդիրներ. այդ ամենը բնորոշ են բոլոր զարգացող երկներին: Նորմալ է դժգոհելը, բայց նորմալ չէ խնդիրները չլուծելը, կամ գոնե չփորձելը: Ես հաճախեմ եմ կառավարության համար ելույթներ ունենում, խոսում կոռուպցիայի մասին, միևնույն ժամանակ լուծման ուղիներ առաջարկում: Սա է ուղին, և երկիրը կհաջողի, եթե ամեն ոք ոչ միայն խոսի, այլ նաև գործի:
[ Եկա, տեսա, հավնեցա]
- Զոֆիա Բալդիգա. Հայաստան` իմ սիրո երկիր
- Էդգարս Վիլսոն. Փեսացուն Բալթիկայից
- Քաժալ Մալեքզադե. Ամրանալով հայկական հողին
Իմ երեխաների Հայաստանը
Տղաս հայկական դպրոցում է սովորում: Սիրում է: Հայերենը մեր տան առաջին լեզուն է, անգլերենը` երկրորդը: Տղաս բասկետբոլի է հաճախում, շախմատի, պարի: Ես չէի կարող Հայաստանից ապահով վայր գտնել երեխաներիս համար: Այդ ամենը անհնար է անել ԱՄՆ-ում: Այնտեղ մենք այնքան զբաղված ենք, օրվա մեծ մասն անցկացնում ենք մեքենա վարելով, ինչ-որ տեղ գնալով: Չես կարող երեխաներիդ ժամանակ տրամադրել: Բացի այդ` այստեղ չեմ անհանգստանում անվտանգության համար: Եթե իմ երեխային մի օր չհասցնեմ ժամանակին դպրոցից վերցնել, ոչինչ չի պատահի, նրան բոլորը գիտեն դպրոցում: Կարող է անգամ ինքնուրույն դպրոցից տուն գալ: Իսկ ԱՄՆ-ում պատկերացնո՞ւմ եք դա: Հայաստանի վատ կողմե՞րը: Աղքատության բարձր ցուցանիշն է: Կոռուպցիան շատ է: Մենաշնորհը ճնշում է: Սոցիալական անարդարությունը մեծ է: Բայց այս ամենով հանդերձ, երբ ինձ ասում են` «Դեյվ, ի՞նչն է քեզ պահում Հայաստանում», ես պատասխանում եմ` իմ երեխաները: Նրանք այստեղ մեծանում են ապահով պայմաններում, ընտանեկան թանկ արժեքներով ու լավ մարդկանցով շրջապատված:
Մի´ հանձնվիր
Հայաստանը կարծես baby մակարդակում է: Մենք բոլորս պետք է օգնենք նրան մեծանալ, ու մեզնից է կախված, թե ինչպիսի երկիր այն կդառնա: Սոցիալական պատասխանատվություն պետք է ունենա յուրաքանչյուրը: Շատերը գալիս են, փորձում են բիզնես սկսել, ձախողում են ու հեռանում` բողոքելով: Բայց այդպես սխալ է: Պետք է աշխատել, աշխատել, չհանձնվել: Կինս քաղաքացիական ակտիվիստ է, ես բիզնես եմ զարգացնում: Մենք հավատում ենք ապագային:
Խաշ
Հայաստանում ամեն մեկը համոզված է, որ միայն իր պատրաստած կամ էլ իր իմացած վայրում է ամենահամեղ խաշը: Ես փորձել եմ մի քանի անգամ: Ոչ մի անգամ էլ չեմ հավանել: Խաշ չեմ սիրում: Գիտեմ` հանդգնություն է հայերի մոտ սա ասելը: Բայց ի՜նչ կարող եմ անել: Առաջին անգամ խաշը փորձեցի 2012-ի դեկտեմբերին: Նոր տարվա նախօրեին ընկերս ասեց` գնում ենք խաշի: Ես ոգևորվեցի, առավոտ շուտ արթնացա, նախապես գիտեի արարողակարգը: Հետաքրքիր էր: Եվ ահա ինձ մատուցում են լպրծուն, մածուցիկ ինչ-որ բան, սխտորի հոտից կարելի էր ուշագնաց լինել: Չուտել չի կարելի ու ամեն գդալի հետ մի բաժակ օղին պարտադիր է: Հաջորդ օրը` հունվարի մեկին ես քնած էի արջի պես: Արթնացա, Նոր տարուց անցել էր մեկ օր, կինս էլ հետս չէր խոսում, սխտորի հոտը մեկ շաբաթ չէր անցնում: Մեր առաջին հայկական Ամանորը ես փչացրել էի հայկական առաջին խաշի պատճառով: Այդպես էլ չսիրեցի այդ ուտեստը:
Երևանը
Մեգապոլիսներում ապրելուց հետո Երևանն ինձ համար փոքր գյուղ է: Ու ես սիրում եմ նրա հարմարավետությունը: Ամեն ինչ մոտ է. աշխատանքի եմ գալիս մետրոյով: Պետք է գնումների գնալ` քայլում եմ: Մեքենա գրեթե չեմ վարում: Ես չեմ կարող Երևանը որևէ մի այլ քաղաքի հետ համեմատել: Չեմ կարող Երևանի չափ մեկ այլ քաղաք սիրել: Սա Երևանն է` աննման ու անհասկանալի:
Մի´ սովորեցրու, օրինակ ծառայիր
Ես չեմ սիրում որևէ բան սովորեցել; Առահասարակ չեմ ընդունում, որ օտարները գալիս են ու ցուցումներ տալիս, փնփնթում ու փորձում ինչ-որ բան փոխել: Ես փորձում եմ օրինակ ծառայել: Օրինակ եմ ծառայում որպես քաղաքացի, որպես երևանցի, որպես գործարար, որպես հայր, որպես ամուսին: Հուսով եմ`իսկապես օրինակելի եմ: Շատ կուզեի, որ հայ տղամարդիկ օրինակ վերցնեին` ինչպես կարելի է կնոջը գնահատել որպես ընկեր, հաշվի առնել նրա կարծիքը, հարգել ու լսել նրան:
Լուսանկարները` Աղվան Ասոյանի
Տարածել
Կարդա նաև
Բացառիկ հարցազրույց Մանուշյանների առաջին հուշագիր, պոետ Մարկ Դըլուզի հետ (տեսանյութ)
Առաջին գրողն Արևմտյան Աֆրիկայից, որը արժանացել է Ֆրանսիայի ամենահեղինակավոր գրական Գոնկուր մրցանակին (տեսանյութ)
Տեղի ունեցավ Էլենա Ֆերանտեի «Կորած երեխայի պատմությունը» գրքի հեռուստաշնորհանդեսը (տեսանյութ)
Ինչ նախագծեր ու ծրագրեր է իրականացրել այն բարերարը, ում Ադրբեջանը ցանկանում է դատապարտել ցմահ (տեսանյութ)