[Մոնոլոգ] Լիլիթ Բլեյան. «Ամենամեծ դատարկություններից մեկն իրական մարդկանց բացակայությունն է»

ոսկե սկուտեղով
Ես շատ ունակություններ ունեմ, որ տրվել են ինձ, ես հասկանում եմ, որ կարող էին չտրվել, օրինակ այն լեզուները չիմանայի, որոնք սովորել եմ: Երաժշտության հանդեպ սերը չունենայի: Ինձ թվում է՝ այդ ամենը տրվում է: Ես իմ կյանքում շատ ջանք չեմ թափում, որ շատ բան ունենամ: Ես ծնվել եմ տան մեջ, ապրել եմ տանը, ունեցել եմ մարդկային ջերմության զգացումը:
Ծնողներիցս շատ բան է ինձ տրվել: Մեծ նվերներով եմ եկել աշխարհ:
Ամեն ինչին, ինչ ունեմ` նայում եմ որպես հումքի. ունեմ և օգտագործում եմ: Ես չեմ ուրախանում, երբ ստանում եմ պատրաստի: Այն ժամանակ եմ ուրախ, երբ ունեմ հումքը և կարող եմ աշխատել ու ստեղծել իմը:
Իմ ամենամեծ կոմպլեքսը եղել է այն, որ ես ինչ-որ բան չեմ ստեղծում: Ես ուրախանում եմ, երբ ինչ-որ բան անելու հնարավորություն ունեմ:
Նույնիսկ երեխան, երբ ծնվում է քեզնից, պատրաստի չի տրվում ոսկե սկուտեղի վրա, դու էլի աշխատում ես, որ ինքը հասկանա՝ ինչ աշխարհ է եկել: Ամեն ինչ աշխատանք է, և դա էլ ամենասիրուն բաներից մեկն է, որ մարդը կաշխատի և իր ձեռքերով և մտքերով կստեղծի այն ամենը, ինչ կցանկանա:
խոսքի տոնայնությունը
Ես սիրում եմ, որ մադիկ հարգում են իրար: Դե, իհարկե, բոլորին չես կարող սիրել, բայց պետք է հարգես, անկախ ամեն ինչից: Ես «ատել» բառը երբեք չեմ օգտագործում, դա ամենավատ հայհոյանքն է: Ես իմ կյանքի ընթացքում հասկացել եմ, որ մարդը գիտակցելով չի կարող վատ բան անել: Եթե անում է, ապա իր արածը չի հասկանում:
Ես կնեղանամ այն քիչ մարդկանցից, որոնց համարում եմ մտերիմ: Մնացած դեպքում  կհասկանամ իրավիճակը, հետո կսահմանափակեմ շփումը: Ես բոլոր հանգամանքները կհասկանամ, եթե այդ մարդը կարևոր է ինձ համար:
Անձնական տարածք պետք է լինի, նույնիսկ ամուսինների մոտ, ծնողի ու երեխայի մոտ: Լուրջ պատմություն սարքել, նեղանալ չի լինի նախադասության տոնից:
Հարազատ մարդու կոպիտ տոնի դեպքում պատճառ կա. ես կփորձեմ եզրակացություն անելուց առաջ հասկանալ: Վերջին շրջանում ուղիղ եմ դարձել. հարցեր կտամ, կհասկանամ իրավիճակը:
իրերի հուշը
Իրերն ինձ համար կարևոր են այնքան, որքան կապվում են մարդկանց հետ, իրադարձությունների հետ: Եթե տեղի է ունեցել իրադարձություն, որը կապված է սիրելի մարդկանց հետ, ապա իրերն էլ են դառնում կարևոր:
Տարիքի հետ է, երևի, մանրուքները ավելի շատ են գրավում: Ինչպես իմ երգերն են փոքր, այդպես էլ ցանկացած փոքր դետալ, շարժում կարող է դառնալ հետաքքիր սկիզբ: Եթե նկարել իմանայի, դետալներ կնկարեի:
Այն իրերը, որոնք մեզ տանում են մտքերի և մարդկանց հետևից, հետաքրքիր են:
Իրերը նյութակական կյանքի բաղկացուցիչ մաս են, ինձ հետաքրքիր են միայն որպես կիրառական արժեք: Հանգիստ կարող եմ ապրել առանց իրերի:
Ծաղկի հոտ կա, որ փորձում եմ հասկանալ` որտեղի՞ց է գալիս: Մանկությունից է, բայց թե որտեղից` չեմ հասկանում: Այդ ծաղիկը դարձել է կարևոր մի բան, քանի որ ինձ կապում է հեռավոր դրվագի հետ:

---

Կարդացեք նաև.

• 
  

  Վահան Շաքարյան. «Փառքը անձնական թերություն է»

  
  


• 
  

  Վահան Բադալյան․ «Շատ հայ տղամարդիկ իրենց երեխաներին արգելում են ընտրել այս մասնագիտությունը»

  
  


• 
  

  Վալմար․ «Նկարելիս ինքնամաքրվում ես»

  
  

---

տան պատերը
Հիմա ապրում եմ այն տանը, որը ես եմ կահավորել: Տունը ինձ նման է: Իմ հայրական տանը երկու պատուհանագոգ կա. մեկն իմ մահճակալի մոտ է, որտեղ սովորաբար դրվում էր իմ մոմակալը: Այդտեղ իմ ընթերցանության տեղն էր: Մյուս պատուհանագոգը նայում էր մի ծառի. այնտեղ սիրում էի նստել, մտածել: Ամենաշատը դա եմ կարոտում:
Ես չեմ պատմում այն իրերի մասին, որոնք ինձ կապում են իմ կյանքի կարևոր իրադարձությոնների և մարդկանց հետ: Դրանք փոքրիկ դետալներ են, որոնք թաքուն են մնում:
ֆիկտիվ ես-ը
Օգտակար կլիներ, որ հանրային դեմքը «ֆիկտիվ  ես» ունենար: Իմ թերություններից մեկը դա է. չեմ կարող ներկայանալ այնպես, ինչպես չկամ: Լավագույն դեպքում կարող եմ լռել: Բայց ներկայացում սարքել չեմ կարող:
Ամենամեծ դատարկություններից մեկն իրական մարդկանց բացակայությունն է: Սոցցանցերում կարդում ես մի բան, տեսնում ես մի բան: Դա մեր կյանքը անհամացնում է: Վախերն են ստիպում այդպես անել: Ցանկացած մարդ իր վախերի գերին է. չսիրվելու վախի, ճիշտ կամ սխալ հասկացվելու վախի:
Ինձ հետաքրքիր է այն, ինչ կա: Մարդը շատ հետաքրքիր է:

---

Հետևեք   newmag-ին    Telegram–ում և    Instagram–ում

---