Էդուարդ Ղազարյան. Իշխանությամբ օժտված անտեղյակությունն աղետ է

ներքին ազատություն
Անընդհատ խոսում ենք անկախության, ազատության մասին… Իմ պատկերացումները մի քիչ այլ են: Կա մարդու ներքին ազատություն, որը բարձր է գաղափարախոսությունից և կուսակցությունից: Հզոր է այն ազգը, որը բաղկացած է ներքին ազատությամբ օժտված քաղաքացիներից: Ներքին ազատությունը երբեք չարություն չի ծնում: Չարությունը ծնվում է անազատությունից, իսկ ներքին ազատությունն Աստծո տվածն է ամեն մարդու ներսում: Ունենք անկախ պետություն, որտեղ մարդիկ ազատ չեն, շատ մարդկանց մեջ ստրուկը նստած է:
ինտելեկտուալ գրավչություն
Անցած դարի 60-ականներին ոսկե ժամանակաշըրջան ենք ունեցել գիտակրթական ոլորտում: Շատ բարձր էր ուսուցչի, դասախոսի, գիտնականի հեղինակությունը: Պետության վերաբերմունքը սոցիալական այդ շերտի նկատմամբ բարձր էր, պաշտոնապես ամենաբարձր աշխատավարձը Խորհրդային միությունում սահմանված էր պրոֆեսորի համար (ավելի շատ, քան ստանում էր մինիստրը կամ շրջկոմի քարտուղարը): Պետությունը նաև ապահովում էր հասարակության կարծիքն ու վերաբերմունքը այդ մարդկանց նկատմամբ: 60-ականներին ֆիլմեր էին նկարահանվում, հոդվածներ ու գրքեր գրվում: Ռոմի հայտնի կինոնկարը` «Մեկ տարվա 9 օրը»` հայտնի գիտնականների մասին… Հայ կինեմատոգրաֆիան նույնպես այդ խնդիրներին էր անդրադառնում, օրինակ՝ «Բարև, ես եմ» հայտնի ֆիլմը` ֆիզիկոսներին նվիրված: Հետաքրքիր շրջան էր, ասում էին` գիտնականն իր հետաքրքրասիրությունը բավարարում է պետության հաշվին:
Ցավոք, ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ փոխվեց: Հին աստվածներին փոխարինեցին նորերը, որոնք այնքան էլ դուր չեն գալիս ինձ: Երջանիկ սերունդ ենք եղել: Այդ տարիներին սպորտով էի զբաղվում, դպրոցն ավարտելուց հետո գործերս տվեցի Ֆիզկուլտինստիտուտ, հաջողություններ ունեի ֆուտբոլի բնագավառում, երիտասարդապատանեկան հավաքականում էի խաղում: Գնացի սպարտակիադա, վերադարձա` հայրս գործերս տեղափոխել էր ֆիզֆակ: Հիմնարար գիտությունների հանդեպ ակնածանք կար: Հիմնարար գիտությունը շախմատի նման մի բան է, ունի հզոր ինտելեկտոալ գրավչություն, մտնում ես մեջը ու այլևս չես կարողանում հեռանալ: Այժմ ընկած է ուսուցչի գիտական հեղինակությունը, հանրապետությունում ամենացածր վարձատրվող սոցիալական շերտն է, ստանում է 70000-80000 դրամ, որը միջին աշխատավարձից ցածր է: Վերաբերմունքը պետք է փոխել, ինչը մեկ նախարարությունը չի կարող իրականացնել: 60-ականների ոգին վերադարձնելու համար պետք է այդ գործով զբաղվել ազգովին:

• Անահիտ Բախշյան. Շատերի համար եմ ատելի, որովհետև լռել չեմ կարողանում


• Արտակ Հերիքյան. Պետք է մի լավ «ցած ընկնել», որ հետո վերածնունդ լինի


• Արման Նավասարդյան. Քաղաքացիական պարտքը ժամանակին հարկերը մուծելն է