Յուրի Շևչուկ. Պատմությունը պոռնիկ է, ղեկավարներն՝ ագահ, «երգող վիբրատորներն»՝ անցողիկ

ձանձրալի է
անընդհատ նվագել, երգել նույն ստեղծագործությունը: Ինձ փոփոխություններ են պետք: Ես փորձում եմ էքսպերիմենտներ անել, նոր ձայներ գտնել, նոր ռիթմեր: Երգը պետք է ժամանակին համահունչ լինի:
ռեփը
երաժշտության ավելի դեմոկրատացված տարբերակն է: Ամեն մի երիտասարդ կարող է ուղղակի լավ տեքստ գրել ու առանց գործիքների հավաքածուի, պարզապես ծնկներին խփելով` նվագել ու երգել: Մեր ժամանակ մենք էլ ենք այդպես սկսել:
«Երգող անդրավարտիք»
ասում են կանանց փոփ խմբերին: Ես էլ հորինել եմ «երգող վիբրատոր» բառը` տղայական խմբերի համար:

---

Մոնոլոգ

• Սերգեյ Սմբատյան. Մենք երևի այն վերջին սերունդն ենք, որ բակ է իջել


• Արեգ Նազարյան. Հեղափոխությունները միայն փողով են արվում


• Վահրամ Սահակյան. Հայաստանում փորն է պետք փոխել


• Դավիթ Սահակյանց. Այսօր քաղքենիները շատ են

---

խորհում եմ
ինչպես ապրել այս աշխարհում… Ռուսաստանում, Հայաստանում, կամ մեկ այլ երկրում: Իհարկե, մենք ամբողջությամբ ազատ չենք, չկա ամբողջովին ազատ որևէ երկիր, քանի որ կան օրենքներ, պետություն:

Արիստոտելն է ասել, որ պետությունը մարդկանց ստիպում է իրար հետ ապրել: Բայց մարդը պետք է ունենա ներքին ազատություն: Մեզնից շատ բան է կախված, մեր մարդկային լինելուց է շատ բան կախված:

մարդ
լինելը շատ դժվար է. գայթակղությունները շատ են, մենք բոլորս իրար վրա շատ ենք ճնշումներ գործադրում: Բոլորը պետք է մարդ լինեն. բանվորն էլ պետք է մարդ լինի, ղեկավարն էլ:
քաղաքացիական հասարակություն
դառնալու ճանապարհը մենք բոլորս` Ռուսաստանը, Հայաստանը, նույն ժամանակահատվածում ենք բռնել ու նույն ճանապարհով ենք գնացել: Մենք անում ենք նույն սխալները: Իրար հետ նաև փոքրիկ հաղթանակներ ենք նշում: Մենք կառուցում ենք քաղաքացիական հասարակություն, բայց դա շատ ծանր է: Շատ դժվար ու շատ երկար ճանապարհ է:
պատմությունը
պոռնիկ է: Ամեն մի քաղաքական ուժ փորձում է պատմությունն օգտագործել, ինչպես իրեն է հարմար: Դա շատ վատ է:

Ես պատմությանը շատ եմ խղճում: Ես սիրում եմ պատմությունը: Պատմությունը գիտություն չէ, այն ավելի շատ միֆոլոգիա է:

արվեստի մարդիկ
շատ լուրջ թյուրընկալում ունեն, թե իրենք կարող են ներազդել իշխանության վրա: Իշխանությունը միշտ օգտագործում է այս կամ այն ստեղծագործողին` նկարչին, արվեստագետին: Իշխանությունը կարող է նվիրել բնակարան, բարձր աշխատավարձ, բայց դրա փոխարեն կօգտագործի արվեստագետին:

Արտիստը մեկ ղեկավար պետք է ունենա` Աստված: Արտիստը պետք է վախենա արքայական ողորմությունից և պետք է վախենա աստվածային բարկությունից: