[ ՇԱՐՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ` ԳՐՔՈՒՄ ] Պետեր Հանդկե. Դանդաղ վերադարձ տուն

Միգել դե Ունամունո. Մառախուղը
Պատրիկ Զյուսքինդ. Օծանելիք
Ահմեդ Համդի Տանպինար. Խաղաղություն
Ալբերտո Մուսսա. Ձախ կողմի վարպետը
Միլան Կունդերա. Կեցության անտանելի թեթևությունը

---

Ինքնաթիռում երկինքը դեռ երկար ժամանակ մնում էր մեծ: Դեռևս գտնվելով հաճելի զգացողության ազդեցության տակ ընկերությունից նրանց հետ, ովքեր մնացել էին այնտեղ՝ ներքևում, Զորգերը, ողոքված, իրեն տեսավ կարծես թե երկթեք արկտիկական տանիքով տան եռանկյան մեջ դրոշմված ու սկսեց, հենց որ ինքնաթիռը օդ բարձրացավ, ինքն իրեն անձայն պատմել.
– Այս ամռանն ու աշնանը ես գտնվում էի Հեռավոր հյուսիսում:
Արևմտյան ծովափն արդեն այլ ժամային գոտի էր (երկու ժամով հետ), և երբ նա ժամանեց, արդեն մութ էր: Ահա, ոչ շատ վաղուց նա նայում էր, թե ինչպես է պղտոր տիղմը գլորվում լքված գետի միջով, բոլորովին վերջերս նա դեռ ճանապարհին էր շատ ուրիշների հետ մեկտեղ, ովքեր գտնվում էին մեծ ինքնաթիռում ոչ թե սովորական ճամփորդների կարգավիճակով, այլ, ինչպես և ինքը, տարբեր ինքնաթիռներով հասնում էին ինչ-որ տեղ ու կրկին իջնում: Դեռ բոլորովին վերջերս, երբ ինքնաթիռն անցավ վայրէջքի և լեռների ձյունապատ շղթայի բարձրությունից, հետևում թողնելով այն շրջանը, որտեղ բլուրները պարզորոշ երևացող աստիճաններով իջնում էին ցած, ուղղություն վերցրեց դեպի ծովափ, որը երփներանգվում էր ջրանցքներից, նա տեսավ թե ինչպես է մայր մտնում արևը օվկիանոսային տեսողական խաբկանքի մեջ: Եվ ահա, նա արդեն քայլում է օդանավակայանի արհեստական հատակի վրայով՝ թարս ու շիտակ շուռ տված դիտախցիկների կողքով, որոնք միասնական ամբողջություն էին ձևավորում միատեսակ աթոռների ու հանդիսատեսների հետ, ովքեր նստած էին այդ ձվաձև կաղապարների մեջ կորացած, և չնայած նա վաղուց էր այստեղ ապրում, միայն այժմ, հերթական անգամ վերադառնալով այս «ներքևի մարզերը» (այդպես էին Հյուսիսի նորաբնակներն անվանում երկրի մնացած բոլոր շրջանները), նա հայտնաբերեց այստեղ՝ մայր ցամաքում, որտեղ իբրև ապրում են ինքնակառավարման օրենքներով, պետության պարզորոշ հատկանիշներ, իսկ օդանավակայանի պայծառ լուսավորված շենքը նա պատկերացրեց որպես ռազմական գոտի (չնայած այստեղ ոչ մի զինվոր չէր երևում):