Կարեն Ղազարյան. Քաղքենիությունը սպանում է մեզ

ընկերներս
Ես շատ երջանիկ ու հարուստ մարդ եմ, որովհետև շատ լավ ընկերներ ունեմ: Ես չեմ ընդունում, որ ասում են` լավ ու վատ ընկեր, ճանապարհի ու տխրության ընկեր: Ընկերը կամ կա, կամ` չկա: Ընկերը մի տեսակ է լինում: Ընկեր հասկացությունն առաջին հերթին ինձ համար վերաբերմունք է: Մենք ընկերներով այնքան վաղուց ենք միմյանց ճանաչում, այնքան բան գիտենք միմյանց մասին, որ երբևիցե չենք կարող իրար զարմացնել որևէ բանով, օրինակ` թանկ մեքենա քշելով, կամ բրենդային հագուստ կրելով, մեր կարդացած գրքերով ու դիտած ֆիլմերով: Միակ բանը, որով կարող ենք միշտ իրար զարմացնել` միմյանց նկատմամբ վերաբերմունքն է: Ընկերության մեջ ամենակարևորը վերաբերմունքով զարմացնելն է: Ընկերդ ամեն անգամ պետք է զարմանա, թե որքան ուշադիր, նրբանկատ ու կարեկից ես այս կամ այն հարցում:
վախենում եմ
Մարդիկ կան, որ ասում են` ես վախ չունեմ: Պաշտպանվելու կամ վախերը թաքցնելու մի տեսակ է:  Յուրաքանչյուր նորմալ մարդ միշտ ինչ-որ մի բանից վախենում է: Տարբեր վախերի զգացումներ ունեմ, բայց ամենից շատ վախենում եմ վաղը երեխաներիս առջև պատասխան տալու համար: Այսինքն ինչ անում եմ կյանքում` ամենից առաջ մտածում եմ այնպես ապրել, որ կարողանամ երեխաներիս աչքերի մեջ նայել. այդ վախի պատասխանը կարողանալո՞ւ եմ տալ երեխայիս: Կառուցողական վախ է, որը նաև օգնում է ինձ ապրել: Եթե նմանատիպ վախեր մեր շատ ընկերներ, համաքաղաքացիներ, հայրենակիցներ ունենան, շատ բան կարող է դեպի լավը գնալ ու փոխվել:

---

[ Մոնոլոգ ]

• Մարջան Ավետիսյան. Այն կինոն, որի մասին ես երազում եմ, Հայաստանում չկա


• Սոնա Ղազարյան. Մեզ հանրահավաք գնացող աղջկա կերպար է պետք


• Կարեն Քոչարյան. Եկել է քաղաքային Չկուլտուրայի ժամանակը


• Ռուզան Խաչատրյան. Կյանքում ամենակարևորը մահվան մասին չմոռանալն է

---

քաղքենի
Քաղքենիությունն ամենածանր բանն է, ինչն այսօր մեզ շրջապատում է: Քանի դեռ դու աշխատանքի մեջ ես` լի ես էնտուզիազմով և փորձում ես ինչ-ոչ բաներ անել: Բայց մի պահ է գալիս, լճացում է լինում, ու սկսում ես հուսահատվել այդ քաղքենի վիճակից: Պետք է փորձել ճեղքել քաղքենիության պատնեշն ու առաջ գնալ: Եթե զարգացած փոքրամասնությունը չկարողանա մի քայլ առաջ տանել չզարգացած մեծամասնությանը, առաջընթաց չի լինելու, քաղքենիությունը սպանելու է մեզ: Իհարկե, չես կարող ռաբիս լսողին միանգամից Շոպեն առաջարկել, բայց եթե մեդիան մարդկանց որակյալ արտադրանք չմատուցի, հետ ենք գնալու: Սա կոչ է, պահանջ. նրանք, ովքեր իրենց վրա պատասխանատվություն են վերցրել և այսօր կրում են մեդիա ոլորտի որոշ օղակների ստեղծման ու կոնտենտի պատասխանատվությունը, պարտավոր են քաղքենիությունից դուրս գալ: